ครอบครัวมีแม่กับเรา เราเป็นผู้หญิง เป็นลูกคนเดียว อยู่หอของโรงเรียนตั้งแต่ป.1-ม.6 (รร.เดิม) อยู่หอมากว่าอยู่บ้านอีก พอจบ ม.6 มีหอเช่าไม่ไกลจากรร.
ตอนจบเราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่บ่อยๆ เพื่อนมาอยู่หอ แม่เลยกลับบ้าน พอเพื่อนไม่อยู่แม่ก็อยู่ด้วยตลอด พอขึ้นมหาลัย ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าถ้าขึ้นมหาลัยก็จะปล่อย แต่พอขึ้นจริง ก็อยู่ด้วยตลอด กลับจากมอแม่ก็อยู่ที่ห้อง ตลอดกับเรา
สิ่งที่เราเครียดมาก มาตลอดหลายเดือน
เรากับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ทุกวันจริงๆ* ไม่ได้สนิทกับแม่ (หลายอย่างที่เรารู้สึกเชื่อมกันไม่ได้)แม่หาเงินให้เราใช้ อยากได้ไรแม่ก็ให้ หรือ มีเหตุมีผลที่อยากได้แม่ก็จะให้ พอใกล้ขึ้นมหาลัยเริ่มอยู่กับแม่มากขึ้น เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในหลายๆเรื่อง เรารู้สึก แปลกๆ แม่ชอบมองเรา ทาครีมบ้าง แต่งตัวบ้าง
เคยบอกไปว่า มองทำไม!
พอเราเริ่มมีแฟน (เด็กกว่าเรา)เราเคยมีปมเรื่องแฟนเลยไม่บอกแม่ แม่ก็แอบดูสังเกตมาเรื่อยๆ ปกติ แม่ก็บอกเราตลอดว่ามีได้แต่อย่าทิ้งการเรียน จนเริ่มแน่ใจว่าเรามี แม่ก็บอกว่าพามาแนะนำกับแม่หน่อยสิ เราก็เล่าเรื่องน้องให้แม่ฟัง และพอได้ทำความรู้จักกัน แม่ก็เริ่มไม่ค่อยชอบน้อง บอกว่า น้องเป็นคนใจร้อน เพราะอยากมาหาเราที่บ้าน แต่เช่ารีสอร์ทเอา [น้องเคยอยู่หอที่เราอยู่ แม่เลยไปถามว่าน้องเป็นคนยังไง แม่ก็มาบอก เราเลยไปถามเจ้าตัว น้องยอมรับ แต่เรื่องมันนานมาแล้ว ]เราไม่ได้เชื่อ อะไรง่ายอยู่แล้ว ก็เฉยๆ เข้าใจทั้ง2ฝ่าย มาเรื่อยๆแม่ก็ไม่ค่อยโอเคกับแฟนเราสักเท่าไหร่ เราที่เป็นคนกลาง ก็นั้นแหละ แม่กับแฟน อะเนอะ
เรากับแฟนเลยต้องคอยแอบเจอกันตลอด ไม่ให้แม่เห็นเฉย อึดอัดกันบ้างแหละ ระแวงกัน เรารู้อยู่แหละว่าแฟนรู้สึกยังไง แม่แฟนไม่ชอบอะเนอะ เป็นใครก็เสียใจ ทำไงได้ เราทั้ง2ตัดไม่ขาด / ซึ่งก่อนหน้านี้แม่ให้เราเลิกกับแฟนมาแล้ว แล้วก็กลับมาเป็นคนคุยกัน ดำเนินมาเรื่อยจนปัจจุบัน
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก กับสิ่งที่ต้องระแวงหลายอย่าง เวลาอยู่กับแม่ รู้สึกเหมือนโดนโรคจิตจับตามองตลอด เราไม่อยากใช้คำนี้กับแม่ แต่มันรู้สึกจริงๆ
- เราโดนติดตาม gps จาก i cloud - ชอบใช้คำพูดรุนแรง (ตัวเราเป็นคนออ่อนไหวง่าย)
เราเข้าใจที่แม่เป็นห่วงเราเพราะ เป็นลูกคนเดียว เวลาเที่ยวแม่เราก็ไม่ค่อยอยากให้ไป เราที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กเพราะอยู่หอ ส.อา. ก็กลับบ้าน เพราะโตไปเราก็จะไม่ได้มีเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนขนาดนั้น ต้องแยกย้าย เรียน ทำงาน ไปเติบโต ซึ่งเราก็ปรึกษาเพื่อนอยู่บ่อยครั้ง เพื่อนแนะนำให้เราคุยกับแม่ ตัวเราที่ไม่กล้าบางที่แม่ก็ทำดีด้วยก็ใจเบาลงแหละ แต่พอเหตุการณ์ที่เสียใจเรากลับพูดไม่ออก คสพ.กับแม่เเราเงียบมาก แม่จะเป็นคนไม่ยอมใคร ส่วนเราที่ตรงข้ามกับแม่ เรารักแม่นะ เราไม่อยากพูด ไม่อยากเถียง เพราะแม่เราบอกว่า หาเงินให้ได้ก่อนค่อยมาปีกกล้าขาแข็ง ก่อนหน้านี้เราขอทำงาน ไม่ก็ไม่อยากให้ทำ พอได้ทำแม่ก็มีพูดบ้าง เพราะเราทำงานตั้งแต่เที่ยงถึง4ทุ่ม เงื่อนไขต้องกลับ5ทุ่ม เราก็อึดอัด มีเหตุให้ต้องออกจากงาน ผ่านมา2เดือนเราก็อยากทำงาน แต่แม่ไม่ให้ทำ 😔
เรื่องที่หนักขึ้นที่ผ่านมาเริ่มดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆ เดือนมีนาคม จนปัจจุบัน เราเครียดมาก อยากจบชีวิตอยู่บ่อยๆ นอนร้องไห้ก็ต้องแอบเพราะแม่นอนข้างๆ ร้องไห้ไม่เต็มที่เลย ถึงร้องก็ช่วยไรไม่ได้ ไม่อยากร้อง แต่บางทีครส. มันก็เก็บไม่อยู่เลย
เราไม่รู้เลย อยากคุย ทุกครั้งที่อยากพูดมันก็… เห้ออ 😔 เจ็บ ทรมาน
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
ตอนจบเราก็ไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่บ่อยๆ เพื่อนมาอยู่หอ แม่เลยกลับบ้าน พอเพื่อนไม่อยู่แม่ก็อยู่ด้วยตลอด พอขึ้นมหาลัย ก่อนหน้านี้แม่บอกว่าถ้าขึ้นมหาลัยก็จะปล่อย แต่พอขึ้นจริง ก็อยู่ด้วยตลอด กลับจากมอแม่ก็อยู่ที่ห้อง ตลอดกับเรา
สิ่งที่เราเครียดมาก มาตลอดหลายเดือน
เรากับแม่ทะเลาะกันทุกวัน ทั้งเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ทุกวันจริงๆ* ไม่ได้สนิทกับแม่ (หลายอย่างที่เรารู้สึกเชื่อมกันไม่ได้)แม่หาเงินให้เราใช้ อยากได้ไรแม่ก็ให้ หรือ มีเหตุมีผลที่อยากได้แม่ก็จะให้ พอใกล้ขึ้นมหาลัยเริ่มอยู่กับแม่มากขึ้น เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ในหลายๆเรื่อง เรารู้สึก แปลกๆ แม่ชอบมองเรา ทาครีมบ้าง แต่งตัวบ้าง
พอเราเริ่มมีแฟน (เด็กกว่าเรา)เราเคยมีปมเรื่องแฟนเลยไม่บอกแม่ แม่ก็แอบดูสังเกตมาเรื่อยๆ ปกติ แม่ก็บอกเราตลอดว่ามีได้แต่อย่าทิ้งการเรียน จนเริ่มแน่ใจว่าเรามี แม่ก็บอกว่าพามาแนะนำกับแม่หน่อยสิ เราก็เล่าเรื่องน้องให้แม่ฟัง และพอได้ทำความรู้จักกัน แม่ก็เริ่มไม่ค่อยชอบน้อง บอกว่า น้องเป็นคนใจร้อน เพราะอยากมาหาเราที่บ้าน แต่เช่ารีสอร์ทเอา [น้องเคยอยู่หอที่เราอยู่ แม่เลยไปถามว่าน้องเป็นคนยังไง แม่ก็มาบอก เราเลยไปถามเจ้าตัว น้องยอมรับ แต่เรื่องมันนานมาแล้ว ]เราไม่ได้เชื่อ อะไรง่ายอยู่แล้ว ก็เฉยๆ เข้าใจทั้ง2ฝ่าย มาเรื่อยๆแม่ก็ไม่ค่อยโอเคกับแฟนเราสักเท่าไหร่ เราที่เป็นคนกลาง ก็นั้นแหละ แม่กับแฟน อะเนอะ
เรากับแฟนเลยต้องคอยแอบเจอกันตลอด ไม่ให้แม่เห็นเฉย อึดอัดกันบ้างแหละ ระแวงกัน เรารู้อยู่แหละว่าแฟนรู้สึกยังไง แม่แฟนไม่ชอบอะเนอะ เป็นใครก็เสียใจ ทำไงได้ เราทั้ง2ตัดไม่ขาด / ซึ่งก่อนหน้านี้แม่ให้เราเลิกกับแฟนมาแล้ว แล้วก็กลับมาเป็นคนคุยกัน ดำเนินมาเรื่อยจนปัจจุบัน
ตอนนี้เรารู้สึกแย่มาก กับสิ่งที่ต้องระแวงหลายอย่าง เวลาอยู่กับแม่ รู้สึกเหมือนโดนโรคจิตจับตามองตลอด เราไม่อยากใช้คำนี้กับแม่ แต่มันรู้สึกจริงๆ
- เราโดนติดตาม gps จาก i cloud - ชอบใช้คำพูดรุนแรง (ตัวเราเป็นคนออ่อนไหวง่าย)
เราเข้าใจที่แม่เป็นห่วงเราเพราะ เป็นลูกคนเดียว เวลาเที่ยวแม่เราก็ไม่ค่อยอยากให้ไป เราที่อยู่ในช่วงวัยรุ่น ไม่เคยได้ไปเที่ยวกับเพื่อนเลยตั้งแต่เด็กเพราะอยู่หอ ส.อา. ก็กลับบ้าน เพราะโตไปเราก็จะไม่ได้มีเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนขนาดนั้น ต้องแยกย้าย เรียน ทำงาน ไปเติบโต ซึ่งเราก็ปรึกษาเพื่อนอยู่บ่อยครั้ง เพื่อนแนะนำให้เราคุยกับแม่ ตัวเราที่ไม่กล้าบางที่แม่ก็ทำดีด้วยก็ใจเบาลงแหละ แต่พอเหตุการณ์ที่เสียใจเรากลับพูดไม่ออก คสพ.กับแม่เเราเงียบมาก แม่จะเป็นคนไม่ยอมใคร ส่วนเราที่ตรงข้ามกับแม่ เรารักแม่นะ เราไม่อยากพูด ไม่อยากเถียง เพราะแม่เราบอกว่า หาเงินให้ได้ก่อนค่อยมาปีกกล้าขาแข็ง ก่อนหน้านี้เราขอทำงาน ไม่ก็ไม่อยากให้ทำ พอได้ทำแม่ก็มีพูดบ้าง เพราะเราทำงานตั้งแต่เที่ยงถึง4ทุ่ม เงื่อนไขต้องกลับ5ทุ่ม เราก็อึดอัด มีเหตุให้ต้องออกจากงาน ผ่านมา2เดือนเราก็อยากทำงาน แต่แม่ไม่ให้ทำ 😔
เรื่องที่หนักขึ้นที่ผ่านมาเริ่มดำเนินแบบนี้มาเรื่อยๆ เดือนมีนาคม จนปัจจุบัน เราเครียดมาก อยากจบชีวิตอยู่บ่อยๆ นอนร้องไห้ก็ต้องแอบเพราะแม่นอนข้างๆ ร้องไห้ไม่เต็มที่เลย ถึงร้องก็ช่วยไรไม่ได้ ไม่อยากร้อง แต่บางทีครส. มันก็เก็บไม่อยู่เลย
เราไม่รู้เลย อยากคุย ทุกครั้งที่อยากพูดมันก็… เห้ออ 😔 เจ็บ ทรมาน