ลมพัดลุมพูขาว                เลยภูผาแห่งความฝัน
สิ้นสุดที่ไหนกัน                มิอาจรู้ในชะตา
หลงเส้นทางสายหมอก    กี่ระลอกที่อ่อนล้า
กอดรั้งกาลเวลา               ที่รั้นกอดกลับห่างไกล   
จากรวงจากรังจาก            จากบ้านหนีจรดไหน     
จุดหมายที่หมายใจ           ดั่งคลับคล้ายจะรางเลือน 
กระพือปีกไม่หยุด             ติดอยู่กลางกระแสเสมือน
หนูวิ่งหวังยลเยือน            เหยียบวนจักรวงถัดไป
ระโหยระโรยริน                 ละร่างร่วงระรวยไร้
แรงต้านทานไผท              แทบผทมพุ่มโสน
ลมหายใจโรยอ่อน            สองตาจวนปิดเพียงโผล่
แสงริบหรี่เรโร                  เรไรร้องพลันอันตรธาน
สู่อุโมงค์ภวังค์                  เพียงความเงียบคงขับขาน
ความหลังดังกังวาน          แปลงสุ้มเสียงเป็นภาพใจ
ภาพพ่อแม่กางปีก             ปกลูกน้อยผู้หวั่นไหว
ท่ามกลางพายุภัย             ที่กระหน่ำกระหนกกาล
จนเมฆจากหมอกจาง        พร่าอำพรางผันพ้นผ่าน
เผยรุ้งเจ็ดสีพาน               พบพิเศษพิสุทธิ์พลัน
นกน้อยสยายปีก               ผกโผบินอย่างสุขสันต์
แตะต้องแสงตะวัน            ทะยานสู่ฟ้าสีคราม
เบื้องล่างลำธารใส           เขาน้อยใหญ่ตั้งคำถาม       
ถึงเส้นทางแสนงาม         สำคัญหรือคือปลายทาง
ไม่เคยมีเส้นชัย                สำคัญแค่เพียงระหว่าง
แวดล้อมที่วาดวาง           รายรอบข้างความสัมพันธ์
โถงถ้ำพลันสว่าง             จิตกระจ่างวิญญาณนั้น
กลับฟื้นคืนร่างอัน            เปี่ยมพลังจากภายใน
เลิกบินตามความฝัน         สลัดพ้นความคว้าไขว่
จากนี้จะบินไป                  เพียงสุขใจเท่านั้นพอ
ลุมพูพลันหักหนึ่ง             กิ่งโสนกับปากขอ
แล้วพุ่งเล่นลมล้อ             ประกายแสงสล้างตา
ลมพัดลุมพูขาว                เพลินเหินหาวอยู่กลางฟ้า
ก่อนเข้ากลีบเมฆา            สู่อาณาเขตไร้ขีดจำกัด  ฯ

---

---