*เรื่องยาวมากนะ*
**ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องของเรา**
เราเป็นคนนึงที่ริดว่าอาการเเบบนี้ไม่ใช่ซึมเศร้าหรือเเพนิกหรอก เราไม่อยากเป็นเราเเค่เป็นเด็กคนนึง ที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจเราจริงๆ ไม่รู้สิ่ วันนี้เหมือนว่าเราจะท้อกว่าวันไหนๆตอนนี้ตี1:12น. ก็นอนไม่ได้เราทะเลาะกับทางครอบครัว เราทำตัวไม่ดีใส่พ่อเลี้ยง เพราะเรานอนไม่หลับข้างบ้านมาเมี่ยวกันเสียงดังไปหมดนอนเเทบไม่ได้เลยไปนอนที่โซฟาหน้าบ้าน เเต่เราเจ้าใจด้วยความที่พ่อแม่เป็นห่วง เเม่เราก็มาชวนให้ไปนอนในห้องด้วยกันมั้ยเเต่ความที่ง่วงมากอยากนอนเเล้ว เรารู้สึกเหนื่อย เราอยากอยู่เงียบๆ เราเป็นเเบบนี้มาพักใหญ่เเล้วอาทิตย์กว่าได้ เราบอกแม่เเล้วบอกดีๆด้วยเเล้วว่าเรานอนที่นี่เเหล่ะเราง่วงเเล้ว เราก็บอกท่านไปว่าเราจะนอนตรงนี้ เเต่พอสักพีกพ่อเลี้ยงกับเเม่ก็เดินมาอีกบอกไปนอนในห้องเอาล่ะเราเริ่มงี่เง่าเเล้วเรารู้ตัว เจาก็คะยั้นคะยอเราจนเราทนไม่ได้ลุกออกไปเข้าห้องล็อคประตูนอน สักพักแม่ส่งข้อความมาหาเราเขาบอกว่า"จำนิสัยเเบบนี้ไว้นะเเม่ป๊ามาพูดดีๆด้วยเเล้วมาอารมณ์เสียงหงุดหงิดแบบนี้"เราจำได้ประมาณนี้(ไม่อยากเข้าเเชตเเม่ตอนนี้)มันทำให้เราคิดมากสุดๆเลยว่า ทำไมต้องเป็นเรา เราเเค่ต้องการที่เงียบๆ ไม่เข้าใจเราบ้างหรอ เราก็มาคิดเรายอมรับนะการกระทำของเราไม่เหมาะสมเเต่ด้วยเวลาเเละความเหนื่อยเราก็อยากนอนมาก เราเริ่มทำร้ายตัวเอง ในตอนเเรกเราเอามือถูกับกำเเพงขยี้เเรงพอควรเรากัดมือตัวเองกัดเเขนตัวเองจนม่วง เเต่มันทำให้เราสงบลงได้ เราไม่รู้สึกเจ็บเลย สักพักพอเราดีขึ้น เราเริ่มรู้สึกว่า เราทำอะไรลงไป เราเป็นเเบบนี้อีกแล้วหรอ เราทำไปแบบไม่รู้สึกอะไรเลย พอเริ่มเจ็บถึงรู้สึก เราอยากคุยกับใครสักคน เราเป็นอะไรทำแบบนั้นทำไม เราเป็นเเบบนี้มา3ครั้งเเล้ว เราควรทำยังไงดีเราหาทางออกอะไรไม่ได้เลย ครั้งเเรกที่เป็น เราตบหน้าตะวเอง เราเเค่รู้ว่าเราอยากทำ เราเริ่มทำร้ายตัวเอง เเต่เราไม่อยากตายถึงจะเคยคิดเเต่มันทำไม่ำด้ เราเเค่อยากหาที่ระบาย ทุกคนว่าเราควรปรึกษาแพทย์ดีมั้ย
เราอยากหาคนปรึกษา
**ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องของเรา**
เราเป็นคนนึงที่ริดว่าอาการเเบบนี้ไม่ใช่ซึมเศร้าหรือเเพนิกหรอก เราไม่อยากเป็นเราเเค่เป็นเด็กคนนึง ที่ต้องการใครสักคนที่เข้าใจเราจริงๆ ไม่รู้สิ่ วันนี้เหมือนว่าเราจะท้อกว่าวันไหนๆตอนนี้ตี1:12น. ก็นอนไม่ได้เราทะเลาะกับทางครอบครัว เราทำตัวไม่ดีใส่พ่อเลี้ยง เพราะเรานอนไม่หลับข้างบ้านมาเมี่ยวกันเสียงดังไปหมดนอนเเทบไม่ได้เลยไปนอนที่โซฟาหน้าบ้าน เเต่เราเจ้าใจด้วยความที่พ่อแม่เป็นห่วง เเม่เราก็มาชวนให้ไปนอนในห้องด้วยกันมั้ยเเต่ความที่ง่วงมากอยากนอนเเล้ว เรารู้สึกเหนื่อย เราอยากอยู่เงียบๆ เราเป็นเเบบนี้มาพักใหญ่เเล้วอาทิตย์กว่าได้ เราบอกแม่เเล้วบอกดีๆด้วยเเล้วว่าเรานอนที่นี่เเหล่ะเราง่วงเเล้ว เราก็บอกท่านไปว่าเราจะนอนตรงนี้ เเต่พอสักพีกพ่อเลี้ยงกับเเม่ก็เดินมาอีกบอกไปนอนในห้องเอาล่ะเราเริ่มงี่เง่าเเล้วเรารู้ตัว เจาก็คะยั้นคะยอเราจนเราทนไม่ได้ลุกออกไปเข้าห้องล็อคประตูนอน สักพักแม่ส่งข้อความมาหาเราเขาบอกว่า"จำนิสัยเเบบนี้ไว้นะเเม่ป๊ามาพูดดีๆด้วยเเล้วมาอารมณ์เสียงหงุดหงิดแบบนี้"เราจำได้ประมาณนี้(ไม่อยากเข้าเเชตเเม่ตอนนี้)มันทำให้เราคิดมากสุดๆเลยว่า ทำไมต้องเป็นเรา เราเเค่ต้องการที่เงียบๆ ไม่เข้าใจเราบ้างหรอ เราก็มาคิดเรายอมรับนะการกระทำของเราไม่เหมาะสมเเต่ด้วยเวลาเเละความเหนื่อยเราก็อยากนอนมาก เราเริ่มทำร้ายตัวเอง ในตอนเเรกเราเอามือถูกับกำเเพงขยี้เเรงพอควรเรากัดมือตัวเองกัดเเขนตัวเองจนม่วง เเต่มันทำให้เราสงบลงได้ เราไม่รู้สึกเจ็บเลย สักพักพอเราดีขึ้น เราเริ่มรู้สึกว่า เราทำอะไรลงไป เราเป็นเเบบนี้อีกแล้วหรอ เราทำไปแบบไม่รู้สึกอะไรเลย พอเริ่มเจ็บถึงรู้สึก เราอยากคุยกับใครสักคน เราเป็นอะไรทำแบบนั้นทำไม เราเป็นเเบบนี้มา3ครั้งเเล้ว เราควรทำยังไงดีเราหาทางออกอะไรไม่ได้เลย ครั้งเเรกที่เป็น เราตบหน้าตะวเอง เราเเค่รู้ว่าเราอยากทำ เราเริ่มทำร้ายตัวเอง เเต่เราไม่อยากตายถึงจะเคยคิดเเต่มันทำไม่ำด้ เราเเค่อยากหาที่ระบาย ทุกคนว่าเราควรปรึกษาแพทย์ดีมั้ย