เมื่อก่อนเคยคิดว่าบ้านเป็นที่ที่อยากกลับไปมากที่สุด

สวัสดีค่ะ เรื่องเล่าของหนูคือ หนูเป็นเด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน หนูอายุ19ปีแล้วค่ะ หนูอยู่กับย่าและพ่อ หนูมีลูกพี่ลูกน้องรวมหนูเป็น 4 คน หนูเป็นพี่คนโต เป็นหลานคนแรกของย่า พ่อหนูไม่ไทำงานไม่ได้ และคำพูดขอ

สวัสดีค่ะเราคบกับแฟนมาสี่ปีกว่าเรารู้สึกว่าเวลาที่แฟนมีเรื่องไม่สบายใจแฟนเลือกที่จะเก็บไว้ในใจและไม่บอกเราจนทำให้สวัสดีค่ะเราคบกับแฟนมาสี่ปีกว่าเรารู้สึกว่าเวลาที่แฟนมีเรื่องไม่สบายใจแฟนเลือกที่จะและไ

ครอบครัวเรามีปัญหาหลายรอบมาก จนเริ่มจะทนไม่ไหว เรื่องมันเกิดที่แม่เราไปกู้หนี้ยืมสินคนอื่นมาเยอะมาก(สำหรับครอบครัวเรา) และเขาก็ชอบขโมยเงินในครอบครัวไปโดยที่ไม่บอก แล้วมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว มัน2-3รอบแ

คือหนูเลิกกับเขาไปก็ประมาณ 1-2 เดือนแล้วค่ะ เขามีคนใหม่ไปแล้ว แต่เซฟโซนหนูยังเป็นเขา หนูมีไลน์เดิมเขาที่เขาไม่ได้ใช้แล้ว เวลาหนูเครียด หรือทะเลาะกับครอบครัว หนูก็จะไประบายในไลน์เดิมเขาที่เขาไม่ใช้แล้ว

ช่วงนี้ปัญหารุมเร้ามากค่ะ ทั้งเรื่องสอบ เรียนต่อ ครอบครัวคือโคตรเครียด เราเคยคิดว่าจะฆ่าตัวตายเเต่ก็นั่นเเหละทำไม่ได้เพราะกลัวความตาย5555 แปลกไหม เราสังเกตตัวเองว่าเราเสพติดห้องนอน เสพติดเซฟโซน เเต่พอ

ตั้งแต่รู้จักพันทิปมาก็ไม่ได้ระบายให้เพื่อนหรือใครฟังเลย อยากพิมอะไรคือพิมอยู่ในพื้นที่ของเราทุกคนในพันทิปก็น่ารักมากๆด้วย:)

บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเลยที่ไหนเคยมีสุขก็มีเเต่ทุกข์คนใกล้ก็มีเเต่หลอกลวงครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนรู้สึกโดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่มีกำลังใจมีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจถามกับตัวเองบ่อยๆเกิดมาทำไม มีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจค