ที่มาเลยก็คือเมื่อก่อนเรามีเรื่องให้ทะเลาะกับครอบครัวอยู่บ่อยๆ(เข้าใจเราหน่อยนะ) คือตั้งเเต่เเม่อยู่กับพ่อ ยายเราไม่ค่อยชอบพ่อเราเท่าไหร่วันนึงพ่อกับเเม่เราเลิกกันเเม่ไปอยู่กับยายส่วนเราเเละน้องอีก2คนอยู่กับพ่อ(ตกลงกันว่าจะเเยกกันอยู่ไม่ได้ทะเลาะหรือตบตี) วันหนี่งมีงานกิจกรรมที่วิ่งมาราธอนรร.น้องเราได้สมัครลงวิ่ง(น้องคนกลางพ่อค่อนข้างรักตอนนั้นอายุ7-8ขวบ)ส่วนเราเป็นพี่มัธยมก็ต้องไปช่วยจัดงานต่าง ก็คือเรากับน้องอยู่คนละส่วนกันเเทบจะไม่ได้เจอกัน พอน้องวิ่งเสร็จคือน้องก็นั่งวินกลับบ้านเอง(โดยที่ไม่ได้บอกเราเเละเราก็ไม่รู้มาก่อนเพราะน้องไม่เคยนั่งวิน) ส่วนเราก็ต้องเก็บของเก็บขยะเคลียร์สถานที่ง่ายๆก็คือเราได้กลับช้ากว่าน้องอยู่เเล้ว พองานใกล้เสร็จเราก็มาคุยกับครูดนตรี(ครูที่คุมวงของเรา)ไม่นานพ่อก็เดินเข้ามาในรร.หน้าตาไม่สู้ดีเท่าไหร่พอเห็นเราพ่อก็ด่าลั่นรร.เราก็ตกใจว่าเราไปทำอะไรผิดมารึป่าว ทีนี้พ่อก็ดึงเราขึ้นรถกลับไปบ้านเราก็นึกว่าไม่มีอะไร พอถึงบ้านพ่อก็ด่าจัดเต็มเหตุผลที่พ่อด่าเราตอนนั้นคือปล่อยให้น้องนั่งวินกลับบ้านมาคนเดียว ที่มากไปกว่านั้นคือน้องบอกกับพ่อว่าเราเป็นคนสั่งให้น้องขึ้นวินกลับบ้านเเล้วเราก็เล่นอยู่ที่รร.ทั้งๆที่เราช่วยงานรร.อยู่เเท้ๆครั้งนั้นเป็นครั้งเเรกที่เราโดนพ่อตบหน้าเราห่างกับน้อง5ปีเท่ากับว่าตอนนั้นเราอายุ12ปี โดนตบหน้าเเรงมากขนาดที่ว่ามึนหัวบ้านหมุนไปหมดเราพยายามจะอธิบายให้พ่อเข้าใจเเต่ตอนนั้นอารมย์มันอยู่เหนือเหตุผลยิ่งเราอธิบายเค้าก็ว่าเราเถียงคือตอนนั้นเราโดนไปหลายรอบมาก ลูกพี่ลูกน้องที่อายุมากกว่าเราก็บอกเราว่าไม่ต้องพูดเเล้วยิ่งพูดเดี๋ยวก็โดนตบอีก เเต่คือเราอยากให้เค้าเข้าใจเราอย่างน้อยฟังที่เราพูดบ้างก็ดีเราก็พูดความจริงเเต่ทำไมพ่อไม่ฟังเรา พ่อฟังเเต่น้องเเละวันนั้ก็เป็นวันที่พ่อเราไล่เราออกจากบ้าน คือเราก็ทำตัวไม่ถูกว่าเราจะทำยังไงเพราะเราก็คิดว่าถ้าไปอยู่กับเเม่ยายก็ไม่ชอบเราเเต่เราก็ต้องยอมไปอยู่กับเเม่เพราะพ่อโทรบอกให้เเม่มาเอาเราไปอยู่ด้วยคืนนั้นเเม่ก็มารับเรา คือเราก็ร้องไห้วันนั้นยายก็ดูเหมือนจะเข้าใจเราเเบบว่าเราพูดก็หาว่าเราเถียงได้ยังไงก็คิดดีใจว่ายายคงเลิกอคติเเล้วเเหละ เเต่พอนานๆเค้ายายก็ดูเหมือนว่าจะอคติกับเราอีกคือเวลายายซื้อของกินหรือซื้ออะไรต่างๆมาหลานคนอื่นๆ(ลูกของน้องชายเเม่)จะหยิบจะกินได้ตามสบายเเต่กับเราคือไม่มีสิทธิครั้งนึงยายใช้เราไปซื้อของที่เซเว่นตังค์มันก็เหลือเราก็อย่างกินซาลาเปา(ลูกละ27บาทในเซเว่น)คิดเอาไว้ว่าเดี๋ยวเอาตังค์ยายออกไปก่อนถึงบ้านค่อยขอตังเเม่มาคืนยาย ซื้อเสร็จเราก็เดินกลับบ้านพอดีเจอยายก่อนเราก็เลยเอาตังทอนคืนยายเเล้วบอกกับยายว่าหนูเอาตังยายออกค่าซาลาเปาไป27บาทเดี๋ยงหนูเอามาคืนให้พอพูดจบยายก็ตะคอกขึ้นมาว่า(เอาตังกูไปซื้อได้ยังไงทำไมไม่ขอตังเเม่ไปซื้อ) พอเค้าพูดจบเราก็กลั้นน้ำตาวิ่งไปขอตังเเม่มาคืนยาย เราก็นึกน้อยใจว่าเราเป็นเด็กก็อยากกินนู่นนี่เป็นธรรมดาเเล้วเเค่ซาลาเปาลูกเดียวทำไมยายถึงได้ด่าเราขนาดนี้ เราเริ่มน้อยใจกับการกระทำของยายมากขึ้นเรื่อย จนมาวันหนึ่งเราช่วยเเม่เเละยายยกต้นไม้ด้วยความที่อาการมันร้อนเเล้วก็คือติดเล่นด้วยความที่ว่ายังเป็นเด็กเราก็อุ้ยอ้ายตามประสายายพูดขึ้นมาว่เดินให้มันเร็วๆหน่อยซิด้วยความที่เราไม่ได้คิดอะไรเราก็เลยพูดออกมาว่าหนูเดินนะยายไม่ได้บินกะว่าจะเเบบเปรียบเปรยพอพูดเสร็จเเม่ก็ตบหน้าเราคือเค้าคงคิดว่าเราเถียงเราก็เเค่บอกเเค่พูดให้เห็นภาพเเบบไม่ทันได้คิดเเม่ก็เลยคิดว่ามันเป็นการต่อปากต่อคำด้วยล่ะมั้ง เราเริ่มน้ำตาคลอตาเลี้ยงก็พูดขึ้นมาว่า อีห่านี่พูดไม่รู้จักกาลเทศะคือเราก็โอเคที่เราทำมันคงผิด ก็เลยวิ่งเเจ้นมาร้องไห้ในบ้าน จากนั้นเราก็อยู่กับอะไรเเบบนี้มาจนชิน อีกเหตุการหนึ่งคือเรามาซ้อมดนตรีเเละเเม่ไม่อยู่บ้านเพราะไปทำสวนอีกที่หนี่งวันนั้นเราไม่มีตังไปกินรร.มี30บาท(ค่าวินมอไซ)คือเราก็ไม่ได้ขอตังยายกะว่านั่งวินไปรร.แล้วค่อยให้เเม่ขี่รถเอาตังมาให้ เราก็ซ้อมจนถึงพักเที่ยงทุกคนไปกินข้าว เราก็โทรหาเเม่บอกว่าเเม่เอาตังเข้ามาให้หน่อยเเล้วก็ซื้อข้าวมาให้หนูเลยเพราะหนูไม่ได้ขอตังยายมา เเม่ก็เอาข้าวมาให้ เย็นวันนั้นเราได้ไปนอนบ้านครู(ที่สนิท)เช้าวันรุ่งขึ้นเเม่โทรมาถามเราว่าเราได้เอาตังเเม่ไปไหม เราก็ถามว่าตังอะไร เท่าไหร่ เเม่ก็บอกว่า6500 เราก็บอกว่าเราไม่รู้ ที่เเม่ถามเราคงเพราะว่าก่อนหน้านั้นมีเจ้าหนี้ของพ่อโทรมาเบอร์เราเเล้วเราก็เลยบอกเเม่ อยู่มาซักพักเราก็คิดว่าเเม่คงไม่ได้สงสัยเราเเล้วเเหละเพราะเราไม่เคยคิดจะขโมยเงินเเม่เลยเเล้วบ้านยายคนเข้าคนออกอยู่บ่อยๆจะมาโทษเราได้ไง วันหนึ่งเราไปกินหมูกระทะบ้านเเม่กับน้องของเเม่ อยู่เเม่ก็พูดขึ้นมาว่าเองเอาตังเเม่ไปทำไมเเม่จะไม่รู้เอาไปก็บอกเเม่ไม่ได้ว่าอะไรคือเราก็คิดย้อนไปตอนก่อนนั้นว่าในวันนั้นเราไม่มีตังติดตัวซักบาทตังซื้อข้าวยังจะไม่มีเเม่เองก็น่าจะรู้ดีเพราะเเม่ก็เป็นคนซื้อข้าวเข้ามาให้หนูพอเเม่พูดมาอย่างนี้เราก็น้ำตาคลอ เราเลยกับบ้านโดยให้น้าผู้ชาย(น้องเเม่)ไปส่ง ระหว่างขึ้นสะพานรอยเราก็ได้โทรหาพ่อเเล้วบอกเรื่องทั้งหมดที่ทำให้ร้องไห้หนักก็คือพ่อเราพูดว่าถึงพ่อจะเป็นคนเเบบนี้เเต่พ่อก็ไม่เคยลักกินขโมยกินของใคร ทำให้เราเสียใจว่าทำไมเเม่คิดเเบบนี้ เราก็ร้องไห้มาตลอดทางพอกลับมาถึงบ้านยาย(ตอนนั้นยายเริ่มดีกับเราเเล้ว)ยายก็ถามว่าเป็นอะไรเราเลยบอกไปว่าเเม่คิดว่าหนูเป็นคนเอาตังเเม่ไปทีนี้เราก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ต่อยนู่นทุบนี่จับมีดโกนได้ด้วยความที่ขาดสติก็กรีดเข้าไปที่เเขน2แผล(จนเห็นเนื้อขาวข้างใน)มันไม่เจ็บมากเพราะใบมีดมันเล็กเเต่เลือดนี่ชุ่มไปทั้งเเขนพอมีสติก็ฉุดคิดขึ้นมาว่าตัวเองทำอะไรลงไปเเต่ก็ไม่ทันเเล้ว เเขนเราเป็นเเผลเป็นตังเเต่วันนั้นจนวันนี้ เรากลับไปเเก้อะไรไม่ได้ เราถามนะคะคือเราอยากรู้ว่ามันพอจะมีวิธีรักษารอยเเผลที่กรีดมั้ย ทำยังไง เเล้วเวลาตรวจสุขภาพเข้าทำงานเค้าจะดูที่เเผลมั้ยช่วยตอบทีค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
ปล.ตอนเราคุยกับพ่อเเม่เหมือนเดิมเเล้ว ส่วนยายเราตอนนี้ก็เปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน