สวัสดีค่ะ มันเป็นเรื่องราวของเราเองครอบครัวของเราไม่รู้ว่าเรียกว่าสมบูรณ์ได้รึเปล่า เพราะว่าพ่อกับเเม่เเยกทางกัน ตั้งเเต่จำความได้เราได้มาอยู่กับยาย
ช่วงนั้นก็รู้สึกเเฮปปี้ ด้วยความเป็นเด็กอ่ะนะ เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนกระทั่ง เราได้ไปอยู่กับเเม่ช่วงปิดเทอมไม่เเน่ใจว่าอยู่ป. อะไรเราจำไม่ได้เเล้ว ตอนนั้นเเม่มีพ่อที่ไม่ใช่พ่อเเท้ๆนะ เป็นพ่อเลี้ยง เรายังจำความรู้สึกนั้นได้ ที่เขาพยายามมา ขข เรา เราไม่กล้าบอกใครเพราะเรากลัวจริงๆ เรากลัวพ่อเลี้ยง จนเราอยู่ช่วงมัธยม ช่วงประมาณม.3 ตา กับยายเราเสียเเล้วนะค่ะ เสียคนละเดือน
พ่อเลี้ยงพยายามจะเอาเราไปอยู่ด้วย
บอกตรงๆตอนนั้นกลัวมาก จนมันทนไม่ไหวเลยต้องบอกน้า เเล้วก็เป็นเรื่อง เเต่เเม่ไม่อยากให้พ่อเลี้ยงติดคุกเลยยอม พี่ชายเราก็มาปลอบนะ เเต่ไม่ใช่พี่ชายเเท้ๆ  เราเลยได้มาอยู่กับน้าสาวค่ะ
น้าเป็นคนที่ปากร้าย เเต่ก็ชอบซื้อของกินให้กิน
เเต่บางครั้งเขาชอบพูดทำร้ายจิตใจอยู่บ่อยๆ
ตอนเเรกเราก็พอทนได้บ้าง เเต่พอนานๆเข้าเขาก็เริ่มพูดรุน เรารู้สึกว่าเราไร้ค่าเเละเริ่มหาที่ระบายตอนนั้นคือกรีดขาตัวเองบอกตรงๆ มันทำให้เรารู้สึกว่ามันดีขึ้น สิ่งเเรงๆที่เขาพูดกับเรา เช่นเล่นเเต่เกม การเรียนไม่ได้เรื่อง สมองเท่าเมล็ดถั่ว บอกจะให้เราไปอยู่กับเเม่มั้งทั้งๆ ที่รู้ว่าพ่อเลี้ยงเป็นคนยังไง เรื่องเล่นเกมก็ยอมรับ
เเต่ไม่ใช่ว่าเราไม่ทำงานบ้านนะ ตื่นมาก็นึ่งข้าว
กวาดบ้านถูบ้าน ล้างจาน มีบางวันที่ว่ารู้สึกอยากพักเเค่เเปปเดียว เขาก็ใช่ไปกวาดบ้านถูบ้าน เรารู้อยู่ว่าต้องทำ เเต่เขาก็พูดเเรงๆ เเบบเดิม เเละไปเล่าให้น้าฟังจะบอกว่ามีน้า2คน บอกตรงๆเราร้องไห้ เราทำอะไรไม่ได้นอกจากทำร้ายตัวเอง เพื่อให้ความรู้สึกเเย่ๆออกไป กรีดที่ขา เเละหยิกตัวเองจนหนักถลอก
เเละมันก็รู้สึกว่ามันดีขึ้นจริงๆ
มันทำให้เรารู้สึกว่าไม่เกลียดตัวเองไปมากกว่านั้น