มีใครเป็นเหมือนกันบ้าง🙂

ตั้งแต่เด็กผมรู้สึกว่าผมแตกต่างจากคนอื่น ผมรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวไม่มีใครอยากคบ ตอนอยู่คนเดียวหรือไม่ได้คุยกับใครผมจะเศร้าหมอง พอโตขึ้นมาอาการก็เหมือนเดิม ตอนอยู่กับตัวเองก็จะหยุดคิดไม่ได้เลยว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการไม่มีอะไรดีเลย เคยมีความคิดที่ว่าตายๆไปคงดี แต่ก็อยากรู้ว่าถ้ามีชีวิตอยู่จะได้เจอกับอะไรบ้าง จะเจอสิ่งดีๆมั้ย หรือจะเจอแต่สิ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจ
ผมคิดแบบนี้บ่อยมากจนกระทั่งตอนนี้เองก็คิด แต่เวลาเราคุยกับเพื่อนหรือคนรู้จักเราก็รู้สึกมีความสุขนะ แต่มันเหมือนความสุขสั้นๆ
ยิ้มได้แปปเดียวความคิดอื่นๆก็ผุดขึ้นมาในหัว ความคิดที่ผุดขึ้นมามีแต่ความคิดแย่ๆ กับสิ่งที่เจอมาตลอด อยากหนีไปอยู่ไกลๆแต่ก็ไปไหนไม่ได้ ตอนที่ความคิดพวกนี้ผุดขึ้นมาก็รู้สึกหดหู่มาก การที่เราช่วยคนอื่นมันดีแล้วใช่มั้ย กับการที่เวลาเราลำบากทำไมไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วย ทำไมเราต้องเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย รู้สึกน้อยใจสังคมที่เราเจอบางครั้งก็ถึงกับรังเกียจ
          ปล.เป็นคนที่โตมากับสังคมแย่ๆ ทั้งที่บ้านและที่อื่น