คือเราเป็นคนที่อารมณ์ดีตลอดเวลาอยู่กับคนอื่นแต่พอเราอยู่คนเดียวเรารู้สึกแย่มากๆเราไม่มีความสุขเลยคิดแต่ว่าเราจะอยู่ไปทำไมถ้าเราตายไปอล้วจะมีใครคิดถึงเราไหมแต่พอเราได้สติเราก็จะคิดได้ว่าเรายังตายไม่ได้เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อ
ต้องขอท้าวความก่อนค่ะว่าที่เราเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเรามีปัญหาครอบครัวคือตั้งแต่เด็กๆแล้วเราโดนบังคับให้เรียนหนักเพื่อเข้า ป.1 ที่ รร.สาทิตแห่งหนึ่งซึ่งเราตำได้ว่าตอนเด็กๆเราไม่ชอบการเรียนเราอยากไปเล่นบ้านเพื่อนหรือที่สนามเด็กเล่นอย่างคนอื่นเขาแต่พ่อเราก็ไม่ให้ไปแล้วเราก็ไปสอบมาหลายโรงเรียนได้อันดับตัวสำรองบ้างติดบ้างจนกระทั่งวันสอบของ รร. นั้นเราเกลียดโรงเรียนนี้มากเราเลยกามั่วทุกข้อทำให้ผลสอบออกมาว่าเราได้คะแนน 15/40 หลังจากนั้นเรากลับบ้านแล้วก็โดนตีอย่างหนัก พ่อเราเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงแล้วก็งมงายในสิ่งศักดิ์สิทธิ์วันหนึ่งแม่เราเลยหลอกพ่อและบังคับให้เรากับน้องหลอกพ่อด้วย หลังจากวันนั้นพ่อเราก็เปลี่ยนเป็นคนละคนซึ่งทำให้เราดีใจมากแต่แม่เราก็เปลี่ยนไปเช่นกันแม่เรากลายเป็นคนหัวรุนแรงอารมณ์เสียง่ายชอบใช้ความรุนแรงพ่อเราก็ต้องยิมเพราะหลงเชื่อว่าแม่เป็นคนศักดิ์สิทธิ์จริงๆ เวลาแมืไม่พอใจอะไรแม่ก็จะมาลงแค่ที่เราเพราะว่าน้องเป็นลูกรักแม่คือเราก็เข้าใจว่าแม่อาจจะรักเราแต่แม่ไม่เคยทำตัวให้เราคิดว่าเค้ารักเราเลยเค้าเคยตีเราจนเลือดออกกระดูกที่ริ้วเท้าแตกต่องเข้าเฝือกเค้าก็ขอโทษเราด้วยการซื้อของกินมาให้กินเค้าขอบด้าให้เราไปตายเอาเราไปเปรียบเทียบเทียบกับคนโน้นคนนี้ไม่ให้อิสระเราแม้แต่ริดในชีวิตนี้เรายังไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยเราชอบเวลาไป รร. มาก เพราะไม่ต้องเจอแม่กับพ่อเราอยู่กับเสียงบ่นเสียงด่าแม่ทั้งวันทุกวัน เราจะมีความสุขเวลาไป รร. มาก อละสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขอีกสิ่งคือ k-pop เราชอบเคป๊อปมากเวลาเราฟังเพลงจะทำให้เราลืมทุกอย่าง
แต่อาการเราเริ่มหนักขึ้นตั้งแต่ปิดโควิดเรียนออนไลน์ที่บ้าน เราอยู่ ม.3 ปีหน้าจะขึ้น ม.4 แม่เราอยากให้เราสิบเข้า รร. ชื่อดังแห่งหนึ่งเพราะลูกเพื่อนแม่เราเรียนเก่งมากแม่เราเลยอยากให้เราเก่งแบบเขาบ้างซึ่งพ่อกับแม่อยากห้เราเป็นหมอหรือเจ้าของธุรกิจ ซึ่งส่วนตัวเราแย่เลขมากแต่เราชอบสังคมประวัติศาสตร์ซึ่งพ่อแม่เราก็พูดว่าจะเอาไปทำอะไรได้ เรามีความฝันอยากเป็นแอร์หรือทนายแต่เราไม่กล้าบอกใครเพราะเมื่อตอนเราอยู่ ป.6 จะขึ้น ม.1 ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาอยากให้เราเข้า รร. มัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งจึงส่งเราไปติวสยามซึ่ง ณ ตอนนั้นเราขอบวาดรูป ร้องเพลง เต้น แต่พอเราบอกเขาเขาก็ทำร้ายเรา เราไม่เคยพูดกับใครได้เลยไม่มีใครเข้าใจ เมื่อไม่นานมานี้เราตัดสินใจบอกพวกเขาว่าเราไม่อยากย้าย รร. เขาก็ไล่เราออกจากบ้านตีเราทำร้ายเราด่าเราว่าเกิดมาทำไมไม่เคยทำให้ภูมิใจอีกไม่กี่เดือนจะอานุ 15 ออกไปทำงานหาเงินเองห้าทเอาอะไรไป
ซึ่ง้ราก็ทุดข์ทรมาณมากเขาไม่เคยเข้าใจเราเขาอยากให้เราทำมห้เขาพอใจแต่เขาไม่เคยทำให้เรารู้สึกสบายใจหรือดีใจเลยสักครั้ง
อาการของเราคือเป็นโรคซึมเศร้าไหมคะ?
ต้องขอท้าวความก่อนค่ะว่าที่เราเป็นแบบนี้มันเป็นเพราะเรามีปัญหาครอบครัวคือตั้งแต่เด็กๆแล้วเราโดนบังคับให้เรียนหนักเพื่อเข้า ป.1 ที่ รร.สาทิตแห่งหนึ่งซึ่งเราตำได้ว่าตอนเด็กๆเราไม่ชอบการเรียนเราอยากไปเล่นบ้านเพื่อนหรือที่สนามเด็กเล่นอย่างคนอื่นเขาแต่พ่อเราก็ไม่ให้ไปแล้วเราก็ไปสอบมาหลายโรงเรียนได้อันดับตัวสำรองบ้างติดบ้างจนกระทั่งวันสอบของ รร. นั้นเราเกลียดโรงเรียนนี้มากเราเลยกามั่วทุกข้อทำให้ผลสอบออกมาว่าเราได้คะแนน 15/40 หลังจากนั้นเรากลับบ้านแล้วก็โดนตีอย่างหนัก พ่อเราเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงแล้วก็งมงายในสิ่งศักดิ์สิทธิ์วันหนึ่งแม่เราเลยหลอกพ่อและบังคับให้เรากับน้องหลอกพ่อด้วย หลังจากวันนั้นพ่อเราก็เปลี่ยนเป็นคนละคนซึ่งทำให้เราดีใจมากแต่แม่เราก็เปลี่ยนไปเช่นกันแม่เรากลายเป็นคนหัวรุนแรงอารมณ์เสียง่ายชอบใช้ความรุนแรงพ่อเราก็ต้องยิมเพราะหลงเชื่อว่าแม่เป็นคนศักดิ์สิทธิ์จริงๆ เวลาแมืไม่พอใจอะไรแม่ก็จะมาลงแค่ที่เราเพราะว่าน้องเป็นลูกรักแม่คือเราก็เข้าใจว่าแม่อาจจะรักเราแต่แม่ไม่เคยทำตัวให้เราคิดว่าเค้ารักเราเลยเค้าเคยตีเราจนเลือดออกกระดูกที่ริ้วเท้าแตกต่องเข้าเฝือกเค้าก็ขอโทษเราด้วยการซื้อของกินมาให้กินเค้าขอบด้าให้เราไปตายเอาเราไปเปรียบเทียบเทียบกับคนโน้นคนนี้ไม่ให้อิสระเราแม้แต่ริดในชีวิตนี้เรายังไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเลยเราชอบเวลาไป รร. มาก เพราะไม่ต้องเจอแม่กับพ่อเราอยู่กับเสียงบ่นเสียงด่าแม่ทั้งวันทุกวัน เราจะมีความสุขเวลาไป รร. มาก อละสิ่งที่ทำให้เรามีความสุขอีกสิ่งคือ k-pop เราชอบเคป๊อปมากเวลาเราฟังเพลงจะทำให้เราลืมทุกอย่าง
แต่อาการเราเริ่มหนักขึ้นตั้งแต่ปิดโควิดเรียนออนไลน์ที่บ้าน เราอยู่ ม.3 ปีหน้าจะขึ้น ม.4 แม่เราอยากให้เราสิบเข้า รร. ชื่อดังแห่งหนึ่งเพราะลูกเพื่อนแม่เราเรียนเก่งมากแม่เราเลยอยากให้เราเก่งแบบเขาบ้างซึ่งพ่อกับแม่อยากห้เราเป็นหมอหรือเจ้าของธุรกิจ ซึ่งส่วนตัวเราแย่เลขมากแต่เราชอบสังคมประวัติศาสตร์ซึ่งพ่อแม่เราก็พูดว่าจะเอาไปทำอะไรได้ เรามีความฝันอยากเป็นแอร์หรือทนายแต่เราไม่กล้าบอกใครเพราะเมื่อตอนเราอยู่ ป.6 จะขึ้น ม.1 ก็เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาอยากให้เราเข้า รร. มัธยมชื่อดังแห่งหนึ่งจึงส่งเราไปติวสยามซึ่ง ณ ตอนนั้นเราขอบวาดรูป ร้องเพลง เต้น แต่พอเราบอกเขาเขาก็ทำร้ายเรา เราไม่เคยพูดกับใครได้เลยไม่มีใครเข้าใจ เมื่อไม่นานมานี้เราตัดสินใจบอกพวกเขาว่าเราไม่อยากย้าย รร. เขาก็ไล่เราออกจากบ้านตีเราทำร้ายเราด่าเราว่าเกิดมาทำไมไม่เคยทำให้ภูมิใจอีกไม่กี่เดือนจะอานุ 15 ออกไปทำงานหาเงินเองห้าทเอาอะไรไป
ซึ่ง้ราก็ทุดข์ทรมาณมากเขาไม่เคยเข้าใจเราเขาอยากให้เราทำมห้เขาพอใจแต่เขาไม่เคยทำให้เรารู้สึกสบายใจหรือดีใจเลยสักครั้ง