คือเรากับแม่มีปัญหากัน แม่ชอบบอกว่าเราขโมยของ ไม่ทำงาน ทำงานบ้านไม่ค่อยดีไม่เท่าน้องชาย ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ทั้งที่เราก็มีเหตุผลของเราเสมอ
1.แม่หาว่าเราขโมยเงินในบ้าน
เอาตรงๆ เราไม่ได้ขโมยเลย เราก็บอกแล้ว แต่แม่ก็ยังยืนยันว่าเราเอาไป แล้วก็ตีเราจนมือชาบ้าง ขาเป็นรอยบ้างทั้งๆที่เราไม่ได้เอาไปจริงๆ มีวันนึงที่อากาศหนาวมาก เราหาเสื้อกันหนาวมาใส่แล้วมันมีเงินอยู่ในหมวก แม่ก็หาว่าเราขโมยไปซึ่งเราก็จำได้ว่าเราเอาไปใส่เองเพราะตอนนั้นเก็บห้อง ไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน สุดท้ายแม่ก็เอาเงินที่เราอุตส่าห์เก็บไว้ไปแถมยังตีเราอีก
2.ไม่ทำงาน , ทำงานบ้านไม่ค่อยดี
แม่บอกเราขี้เกียจไม่ทำงาน เอาแต่นอน อันนี้เรายอมรับแต่ตอนที่เราหาเงินใช้เองแม่ก็พูดแบบไม่ให้กำลังใจเลย พูดแต่ 'ลูกจะทำได้เหรอ' เราแค่อยากได้กำลังใจสักนิด บางครั้งแม่ก็บ่นเรา บอกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย ซึ่งมันกระทบจิตใจเรามากๆ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แม่ชอบบ่นเราแบบนี้ตลอด 'ไม่น่าเกิดมาเลย' 'ทำไมไม่ทำให้เหมือนน้องบ้าง' 'น้องมันยังทำงานดีกว่าเลยทั้งที่มันเป็นผู้ชาย' มันทำ.ห้เราเศร้า
3.ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย
แม่เห็นเราซื้อของออนไลน์บ่อยเลยบ่น เราซื้อเพราะอยากอ่าน(ส่วนใหญ่เป็นนิยาย) ที่อยากอ่านเพราะเราไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ หมายถึงว่าเราเล่นเกมแล้วมันไม่สนุก สำหรับเราทุกอย่างมันน่าเบื่อมาก เราไม่มีเพื่อน แถมโลกส่วนตัวสูง ไม่กล้าพูด และก็ขี้อายมาก กลัวสายตาคนอื่นที่มองตัวเองตลอด เราเข้าใจว่าแม่เป็นกังวลเพราะเราเรียนห้องคิง เทอมที่แล้วเกรดเราไม่ค่อยดี เพราะเราไม่ส่งงาน เราส่งก็จริงแต่มันส่งไม่ไป เราก็ได้ ร มาหลายตัว ประเด็นคือแม่ชอบมาด่าเรา 'ทำไมไม่เข้าเรียน' 'ทำไมไม่ส่งงาน' แล้วก็ปิดท้ายด้วย 'รู้ไหมแม่อายมาก ในแชทครูเรียกแต่ชื่อ...(ชื่อเรา)... คนอื่นไม่เห็นมีปัญหาอะไร' อยากจะบอกแม่ว่า ถามเราบ้างสิ ว่าเราเป็นอะไร ไม่ใช่แต่ด่าเราก่อน
เรารู้ว่าเราผิด แต่แม่ไม่เคยถาม เราป่วย เราไม่สบาย แม่ก็เอาแต่บอกว่าเราไม่ได้เป็นเราโกหก ทั้งที่เราปวดท้องจนอยากจะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว มันปวดมาก แม่ก็บอกว่าเราสำออย ทั้งครูและแม่ก็บอกว่าอย่าไปคิด ถ้าคิดเดี๋ยวก็เป็น ซึ่งมันไม่ใช่เราเป็นจริงๆ เรานอนไม่ค่อยหลับ เราฟุ้งซ่าน เราคิดมาก เราเครียดมาก ถึงพยายามคลายเครียดตลอดเวลา 'ฟังเพลง อ่านนิยาย' เราทำไปเพราะเราเครียด เราไม่กล้าเล่าเรื่องที่ตัวเองคิดให้ใครฟังนอกจากแม่ เวลาพูดเราจะพูดเร็วเพราะนานๆทีเราจะเปิดปาก แต่แม่ก็ไม่ฟัง บอกว่าที่เราพูดมามีแต่เรื่องไร้สาระ นั่นก็เพราะเราพูดไม่เก่ง เราคิดว่าอันไหนน่าสนใจ เราอยากจะบอกแม่ต่อ เราก็พูด
แม่บอกเราเห็นแก่ตัว เรายอมรับก็แม่ปลูกฝังมาอย่างนี้ แม่บอกช่วยกันหาเงินนะพ่อไม่อยู่แล้ว แต่แม่ก็ไม่สนับสนุน ไม่ให้กำลังใจ เราท้อก็มีแค่เราที่ปลอบตัวเอง แม่ด่าเราก็คิดว่าแม่เป็นห่วงแต่การมาบอกว่าเราไม่น่าเกิดมาแบบนี้มันก็เกินไปหน่อย นานวันเข้าเราก็เป็นอย่างที่แม่บอกเห็นแก่ตัว อย่างแมวของเรา เราก็มองมันตาย เราไม่รู้สึกอะไรเลย
(เราเขียนตอนที่เราเศร้าๆ เนื้อหาเลยดูเหมือนเราเอาแต่ใจ ดูเป็นคนไม่ดี แต่แม่ด่าเราแรงจริงๆนะ ที่เราเขียนมานี่คือเราไม่อยากเขียนคำหยาบ แม่ชอบด่าเราแบบใช้คำหยาบ แต่อยากจะถามหน่อย ถนนปูนมันต้องกวาดดินออกให้หมดเหรอ เรากวาดตามปกติ นะ แต่แม่บอกว่าต้องกวาดดินออกให้หมด คนอื่นก็ทำได้ทำเราจะทำไม่ได้ มันมีใบไม้ มันมีดิน เราก็กวาดทั้งสองแต่มันไม่สะอาดพอในสายตาแม่ แม่บอกต้องกวาดให้หมด ซึ่งที่เรากวดมันเป็นทางไปทุ่ง เดี๋ยวก็มีรถมา ดินมันก็ร่วงเหมือนเดิม แถมมันยังยาวมาก ไอ้ถนนอันนี้ต้องใช้เวลาเป็นวันถึงจะสะอาดแบบที่แม่ต้องการ)
อยากจะถามว่าเราควรทำยังไงดี
1.แม่หาว่าเราขโมยเงินในบ้าน
เอาตรงๆ เราไม่ได้ขโมยเลย เราก็บอกแล้ว แต่แม่ก็ยังยืนยันว่าเราเอาไป แล้วก็ตีเราจนมือชาบ้าง ขาเป็นรอยบ้างทั้งๆที่เราไม่ได้เอาไปจริงๆ มีวันนึงที่อากาศหนาวมาก เราหาเสื้อกันหนาวมาใส่แล้วมันมีเงินอยู่ในหมวก แม่ก็หาว่าเราขโมยไปซึ่งเราก็จำได้ว่าเราเอาไปใส่เองเพราะตอนนั้นเก็บห้อง ไม่รู้จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหน สุดท้ายแม่ก็เอาเงินที่เราอุตส่าห์เก็บไว้ไปแถมยังตีเราอีก
2.ไม่ทำงาน , ทำงานบ้านไม่ค่อยดี
แม่บอกเราขี้เกียจไม่ทำงาน เอาแต่นอน อันนี้เรายอมรับแต่ตอนที่เราหาเงินใช้เองแม่ก็พูดแบบไม่ให้กำลังใจเลย พูดแต่ 'ลูกจะทำได้เหรอ' เราแค่อยากได้กำลังใจสักนิด บางครั้งแม่ก็บ่นเรา บอกว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย ซึ่งมันกระทบจิตใจเรามากๆ และไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แม่ชอบบ่นเราแบบนี้ตลอด 'ไม่น่าเกิดมาเลย' 'ทำไมไม่ทำให้เหมือนน้องบ้าง' 'น้องมันยังทำงานดีกว่าเลยทั้งที่มันเป็นผู้ชาย' มันทำ.ห้เราเศร้า
3.ใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย
แม่เห็นเราซื้อของออนไลน์บ่อยเลยบ่น เราซื้อเพราะอยากอ่าน(ส่วนใหญ่เป็นนิยาย) ที่อยากอ่านเพราะเราไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ หมายถึงว่าเราเล่นเกมแล้วมันไม่สนุก สำหรับเราทุกอย่างมันน่าเบื่อมาก เราไม่มีเพื่อน แถมโลกส่วนตัวสูง ไม่กล้าพูด และก็ขี้อายมาก กลัวสายตาคนอื่นที่มองตัวเองตลอด เราเข้าใจว่าแม่เป็นกังวลเพราะเราเรียนห้องคิง เทอมที่แล้วเกรดเราไม่ค่อยดี เพราะเราไม่ส่งงาน เราส่งก็จริงแต่มันส่งไม่ไป เราก็ได้ ร มาหลายตัว ประเด็นคือแม่ชอบมาด่าเรา 'ทำไมไม่เข้าเรียน' 'ทำไมไม่ส่งงาน' แล้วก็ปิดท้ายด้วย 'รู้ไหมแม่อายมาก ในแชทครูเรียกแต่ชื่อ...(ชื่อเรา)... คนอื่นไม่เห็นมีปัญหาอะไร' อยากจะบอกแม่ว่า ถามเราบ้างสิ ว่าเราเป็นอะไร ไม่ใช่แต่ด่าเราก่อน
เรารู้ว่าเราผิด แต่แม่ไม่เคยถาม เราป่วย เราไม่สบาย แม่ก็เอาแต่บอกว่าเราไม่ได้เป็นเราโกหก ทั้งที่เราปวดท้องจนอยากจะฆ่าตัวตายอยู่แล้ว มันปวดมาก แม่ก็บอกว่าเราสำออย ทั้งครูและแม่ก็บอกว่าอย่าไปคิด ถ้าคิดเดี๋ยวก็เป็น ซึ่งมันไม่ใช่เราเป็นจริงๆ เรานอนไม่ค่อยหลับ เราฟุ้งซ่าน เราคิดมาก เราเครียดมาก ถึงพยายามคลายเครียดตลอดเวลา 'ฟังเพลง อ่านนิยาย' เราทำไปเพราะเราเครียด เราไม่กล้าเล่าเรื่องที่ตัวเองคิดให้ใครฟังนอกจากแม่ เวลาพูดเราจะพูดเร็วเพราะนานๆทีเราจะเปิดปาก แต่แม่ก็ไม่ฟัง บอกว่าที่เราพูดมามีแต่เรื่องไร้สาระ นั่นก็เพราะเราพูดไม่เก่ง เราคิดว่าอันไหนน่าสนใจ เราอยากจะบอกแม่ต่อ เราก็พูด
แม่บอกเราเห็นแก่ตัว เรายอมรับก็แม่ปลูกฝังมาอย่างนี้ แม่บอกช่วยกันหาเงินนะพ่อไม่อยู่แล้ว แต่แม่ก็ไม่สนับสนุน ไม่ให้กำลังใจ เราท้อก็มีแค่เราที่ปลอบตัวเอง แม่ด่าเราก็คิดว่าแม่เป็นห่วงแต่การมาบอกว่าเราไม่น่าเกิดมาแบบนี้มันก็เกินไปหน่อย นานวันเข้าเราก็เป็นอย่างที่แม่บอกเห็นแก่ตัว อย่างแมวของเรา เราก็มองมันตาย เราไม่รู้สึกอะไรเลย
(เราเขียนตอนที่เราเศร้าๆ เนื้อหาเลยดูเหมือนเราเอาแต่ใจ ดูเป็นคนไม่ดี แต่แม่ด่าเราแรงจริงๆนะ ที่เราเขียนมานี่คือเราไม่อยากเขียนคำหยาบ แม่ชอบด่าเราแบบใช้คำหยาบ แต่อยากจะถามหน่อย ถนนปูนมันต้องกวาดดินออกให้หมดเหรอ เรากวาดตามปกติ นะ แต่แม่บอกว่าต้องกวาดดินออกให้หมด คนอื่นก็ทำได้ทำเราจะทำไม่ได้ มันมีใบไม้ มันมีดิน เราก็กวาดทั้งสองแต่มันไม่สะอาดพอในสายตาแม่ แม่บอกต้องกวาดให้หมด ซึ่งที่เรากวดมันเป็นทางไปทุ่ง เดี๋ยวก็มีรถมา ดินมันก็ร่วงเหมือนเดิม แถมมันยังยาวมาก ไอ้ถนนอันนี้ต้องใช้เวลาเป็นวันถึงจะสะอาดแบบที่แม่ต้องการ)