ด้วยเหตุที่ว่า อารมณ์เรา มันระงับไม่อยู่เอง รู้ว่าผิดอยู่ แต่อารมณ์มันบังคับไม่ได้ ไม่อยากโทษอารมณ์หรือใคร
แต่ทำไมจะต้องเอาปมในใจมาด่ากัน คือตีลูก ด่าลูก ใช่ไม่ดี เราเป็นแม่ที่ไม่ได้ดีมาก ควบคุมอารณ์ไม่ได้เอง
แต่ถูกแม่ตัวเองด่า ว่าลูกโชคร้ายที่เกิดมาเพราะความร่านของ (คือเรา) เออ คือ มันผิดมากเลยเหรอ แล้ว
เรียนจบสูงมาให้คนด่า คือใครด่า แล้วใครที่เรียนจบสูงมา ต้องยอม ต้องก้มหัวให้คนมาเอาเปรียบหรือว่า ทำอะไรก็ได้
หรือเถี่ยงกับใครไม่ได้ด้วยเหรอ หรือยังไง จะต้องดีเลิศเลอแค่ไหนถึงจะว่าดี รู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่ได้ดีมาก ไม่ได้เพอร์เฟค
ขนาดนั้น แต่เราก็ดูแล ซับพอร์ต ให้ลูกทุกอย่าง ไม่ได้ทิ้งขว้างไปไหน ไม่ได้เคยคิดว่าจะเอาออกเลยแม้สักนิดเดียว
ยังประคองกันอยู่ทุกวันนี้ แม้เราจะทำพลาดไป แต่สิ่งที่ทำในวันนี้คือเราจะต้องถูกตราหน้าไปตลอดชีวิตเลยเหรอว่า
เพราะความร่านของเรา ทำให้มีลูกเกิดมาคนนึง แล้วจะต้องผิดแบบนี้ไปตลอดชีวิต ไปพลาดมีลูกกับคนที่ไม่มีความารับผิดชอบ
แล้วเราก็ต้องเหมือนมีบาปติดตัวไปแบบนี้เหรอ เรื่องนี้มันก็เป็นปมของเราอย่างหนึ่งที่มันก็ติดอยู่ในใจตลอดมา ถึงแม้
ว่าเราไม่ได้ไปคิดกับมันตลอด สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้อะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไปมากๆ เราพยายามประคับประคองตัวเอง
และไม่อยากจะบอกใครให้รับรู้ในสิ่งที่เราเผชิญอยู่ ไม่อยากให้ใครมาคิดว่า เราเอามาเป็นข้ออ้าง ใช่ทุกคนต้องคิดอยู่แล้วแหละ
ฉะนั้นไม่จำเป็นเลยที่จะต้องบอกอะไร ถึงยังไง มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี บางครั้งเรื่องที่บอกไปก็ไม่เห็นมีใครช่วยอะไรได้เลย
มีแต่คำซ้ำเติม พอเจอเหตุการณ์แบบนี้สิ่งที่โผล่ขึ้นมาในหัวก็คือ อยากตายๆ ไป พ่อแม่จะได้ไม่ต้องอายในสิ่งที่เราเป็น
แต่ใจนึงภาระเรายังมี ยังไม่หมด ทิ้งไปก็เป็นภาระคนอื่นอีก เราจะต้องทนอะไรแบบนี้อีกเท่าไร คนที่ทำไม่ดี ก็คงไม่มีวันดี
ขึ้นมาได้แบบนั้นสินะ เราคงต้องวางแผนปลดภาระตัวเอง แล้วออกจากชีวิตของคนที่อายกับสิ่งที่เราเคยทำเอาไว้ เขาคงสบายใจกว่า
ที่มีลูก
ๆ แบบเรา....
รู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด แต่จำเป็นมั้ยที่ต้องเอาปมมาซ้ำเติมกัน
แต่ทำไมจะต้องเอาปมในใจมาด่ากัน คือตีลูก ด่าลูก ใช่ไม่ดี เราเป็นแม่ที่ไม่ได้ดีมาก ควบคุมอารณ์ไม่ได้เอง
แต่ถูกแม่ตัวเองด่า ว่าลูกโชคร้ายที่เกิดมาเพราะความร่านของ (คือเรา) เออ คือ มันผิดมากเลยเหรอ แล้ว
เรียนจบสูงมาให้คนด่า คือใครด่า แล้วใครที่เรียนจบสูงมา ต้องยอม ต้องก้มหัวให้คนมาเอาเปรียบหรือว่า ทำอะไรก็ได้
หรือเถี่ยงกับใครไม่ได้ด้วยเหรอ หรือยังไง จะต้องดีเลิศเลอแค่ไหนถึงจะว่าดี รู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่ได้ดีมาก ไม่ได้เพอร์เฟค
ขนาดนั้น แต่เราก็ดูแล ซับพอร์ต ให้ลูกทุกอย่าง ไม่ได้ทิ้งขว้างไปไหน ไม่ได้เคยคิดว่าจะเอาออกเลยแม้สักนิดเดียว
ยังประคองกันอยู่ทุกวันนี้ แม้เราจะทำพลาดไป แต่สิ่งที่ทำในวันนี้คือเราจะต้องถูกตราหน้าไปตลอดชีวิตเลยเหรอว่า
เพราะความร่านของเรา ทำให้มีลูกเกิดมาคนนึง แล้วจะต้องผิดแบบนี้ไปตลอดชีวิต ไปพลาดมีลูกกับคนที่ไม่มีความารับผิดชอบ
แล้วเราก็ต้องเหมือนมีบาปติดตัวไปแบบนี้เหรอ เรื่องนี้มันก็เป็นปมของเราอย่างหนึ่งที่มันก็ติดอยู่ในใจตลอดมา ถึงแม้
ว่าเราไม่ได้ไปคิดกับมันตลอด สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้อะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไปมากๆ เราพยายามประคับประคองตัวเอง
และไม่อยากจะบอกใครให้รับรู้ในสิ่งที่เราเผชิญอยู่ ไม่อยากให้ใครมาคิดว่า เราเอามาเป็นข้ออ้าง ใช่ทุกคนต้องคิดอยู่แล้วแหละ
ฉะนั้นไม่จำเป็นเลยที่จะต้องบอกอะไร ถึงยังไง มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี บางครั้งเรื่องที่บอกไปก็ไม่เห็นมีใครช่วยอะไรได้เลย
มีแต่คำซ้ำเติม พอเจอเหตุการณ์แบบนี้สิ่งที่โผล่ขึ้นมาในหัวก็คือ อยากตายๆ ไป พ่อแม่จะได้ไม่ต้องอายในสิ่งที่เราเป็น
แต่ใจนึงภาระเรายังมี ยังไม่หมด ทิ้งไปก็เป็นภาระคนอื่นอีก เราจะต้องทนอะไรแบบนี้อีกเท่าไร คนที่ทำไม่ดี ก็คงไม่มีวันดี
ขึ้นมาได้แบบนั้นสินะ เราคงต้องวางแผนปลดภาระตัวเอง แล้วออกจากชีวิตของคนที่อายกับสิ่งที่เราเคยทำเอาไว้ เขาคงสบายใจกว่า
ที่มีลูก