ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

เราเป็นซึมเศร้าเรารู้ตัวว่าเราเป็นก็ปีกว่าๆแล้วเราไม่เคยบอกครอบครัวเลย ครอบครัวเราไม่เข้าใจคำว่าซึมเศร้า เราโดนครอบครัวบูลลี่หน้าตารูปร่างมาก เราไม่กล้าปรึกษาครอบครัวในทุกๆเรื่อง ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราจะเงียบเราทำหน้านิ่ง เค้าก็จะชอบบอกว่าบอกอะไรก็ไม่ได้ บอกนิดๆหน่อยๆก็งอน ไม่บอกก็ไม่เคยปรับตัวเลย คือเราเหนื่อยแค่ไหนเราต้องทำยังไงต้องปรับตัวเองขนาดไหนเพื่อพวกเขา เราเหนื่อยมากเราไม่เคยมีพื้นที่ส่วนตัว เขาเคยบอกว่าโลกส่วนตัวสูงจังเนาะ ทุกเรื่องเวลาเราปรึกษาเราอยากให้เป็นความลับแต่ไม่เคยเป็นความลับเลย ยายบูลลี่เราว่าหน้าลายเหมือนผิวกบ พ่อบอกหน้าลายเหมือนคางคกจัง ทำไมไม่ดูแลตัวเอง เราทำแล้วเราทำทุกอย่างที่พอทำได้ เราเรียนไม่ดีตอนขึ้นมันธยมมา ตอนนี้เราโดนรีไทด์แต่เรายังไม่บอกครอบครัว ไม่กล้าบอก เรากลัวทุกอย่าง เราปรึกษาใครไม่ได้เลย ไม่เคยมีใครเข้าใจครอบครัวก็ไม่เคยเข้าใจเลย เราค้นพบว่าตัวเองนอนไม่หลับมานานมาก เวลาจะนอนชอบมีเรื่องมาคิดตลอดซึ่งก็มีแต่เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เรื่องชีวิต ว่าจะเอาไงต่อดีคิดวิธีไหนทางไหนก็ไม่เคยจะมีทางออก เราอยากมีอิสระ เราอยากเห็นครอบครัวเราคุยกันมากกว่าอยากเห็นครอบครังที่พร้อมจะเข้าใจเรา