ยิ่งเราแสวงหาความสุขเรายิ่งไม่เจอหรอ แล้วต้องทำไงให้มีความสุขในแต่ละวัน

รู้สึกโดดเดี่ยว คัวคนเดียว มีอะไรพูดกับใครไม่ได้เลย พอถึงเวลาดึกๆแล้วเป็นแบบนี้ทุกที จะเห็นคนอื่นเค้ามีเพื่อนคอยปรึกษาคอยไปไหนด้วยกัน แต่เราไม่มี มีแต่เหมือนไม่สนิทเราไม่รู้สึกคอมฟอทกับเพื่อนคนไหนเลย ส่วนหนึ่งน่าจะเป็นที่ตัวเราเองแหละ เป็นคนพูดไม่เก่ง คุยไม่สนุกน่ เราพยายามมากนะที่จะทำตัวให้ร่าเริงอินกับการคุยกับเพื่อนทั้งที่จริงๆไม่เราไม่ได้รู้สึกสนุกไปกับมันเราฝืน เราเหนื่อยไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อนเพราะต้องกละบไปช่วยพ่อแท่ทุกวันไม่เคยว่างไม่เคยกล้าขออะไรที่อยากได้เพราะรู้ว่าเค้าไม่มี ดูหนังไปเที่ยวกับเพื่อน ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกนั้น เรารู้ตัวว่าเป็นintrovertแต่ก็ยังอยากมีคนที่คอยอยู่ข้างๆบ้างเวลาต้องการ อยากมีเพื่อนที่เข้าใจ อยากมีเงิน ไม่อยากเหนื่อยแลเว อยากมีเป้าหมายในชีวิต อยากรู้ว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร อยากเก่งอะไรซักอย่าง อยากเป็นคนที่ไม่อ่อนแอ เลิกคิดมาก มีทัศนคติบวก ไม่เศร้ากับชีวิตจนเกินไป คิดบวกมีทางออกสำหรับเรื่อยแย่ๆเสมอ อยากเป็นคนที่เข้าใจว่าชีวิตเราก็งี้แหละ จะดีจะร้ายก็แค่บทเรียนในชีวิต ทุกคนเคยผิดพลาด ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงเสมอ อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปเลย ซักวันมันจะผ่านไป การจากลาไม่น่ากลวหรอก เราอยากเป็นแบบนี้ เรารู้ทุกอย่างว่าถ้าคิดแบบนี้ได้โครตดี พยายามมากๆที่ตะคิด แต่เหนื่อยแล้วอะ กระทู้นี้ก็พิมพ์ตอนตีสอง แค่อยากหาที่ระบายซักที่นึง รู้สึกไรก็ทำ พรุ่งนี้กลับมาอ่านก็จะรู้สึกไม่น่าพิมพ์ไปเลยแล้วเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาหลายๆครั้ง