มนต์เหมันต์

ออกพรรษาแล้วไร้ริ้วผิวแผ่วสายลมหนาวและหวามไหวไม่มีแม้ข่าวคราวเหมันต์มิก้าวเข้ามาเยือน ในความหงอยเหงาใต้ร่มเงาดายเดียวเปล่าเปลี่ยวเพื่อนขับกล่อมเพลงลมหนาวกับดาวเดือนยิ่งดูเหมือนหนาวนิ่งยิ่งเหงางม เหมัน

... เหมันต์รัญจวน...  (กลบทยมกมัชฌิมา) ลมหนาวพัด​แผ่วแผ่ว​หวิวแว่วหวานดอกไม้บาน พลิ้วพลิ้ว​ลอย ปลิวว่อนหนาวคราวนี้​ มากมาก​อย่าจากจรเหมันต์ย้อน​ครวญครวญ​ รัญจวนจัง ยังคงเฝ้าฝันฝัน

O รูปเอย .. รูปแพงเจ้า ค่ำจดเช้าแต่ละห้อยเฝ้าคอยเห็น ในดวงจิตเหงาเงียบก็เพียบเพ็ญ ความเอื้อเอ็นดูล้ำ .. คอยค้ำคา O เคยหรือใจ-หยุดคิด-แม้นิดหนึ่ง หยุดซาบซึ้งความวอน .. ออดอ้อนหา ทุกหลับฝัน .. คำนึงก็ตร

ภู่รัญจวนหวนหาอุราหวาม ปทุมงามกลีบอ่อนภมรหลง เข้าโลมลามตามซอนเกสรทรง แทรกส่วนองค์อณูมิรู้ลา ลมรำเพยเผยฉมโชยรมย์รื่น ราวปลุกฟื้นไฟสวาทปรารถนา เวียนเชยชิดสนิทข้างมิสร่างซา ลิ้มรสามธุรินหาสิ้นแรง แทรกช

สายลมแผ่วปลอบใจยามเหนื่อย ใบไม้เอื่อยยังไหวไม่หยุดเคลื่อน แม้นชีวิตต้องเจอทางเปื้อน แต่ทุกเรือนย่อมผ่านพายุไหว ตะวันลับยังกลับส่องฟ้า แม้ชีวาเคยเงียบเหงาใจ ทุกขุนเขายังเฝ้ายืนใหญ่ บอกว่าใครก็แข็งแรงไ

..คิดถึงบ้าน    ๏ มนต์อักษรแห่งห้อง          หอศิลป์              ยังกรุ่น

เวียนฤดูผ่านพ้น..................เปลี่ยนผัน ธรรมชาติโปรยสวรรค์...........สู่หล้า หนาวร้อนก็วนกัน.................หมุนผ่าน ยามพิศมองฟากฟ้า..............เฟื่องแล้วงามตา ฤดูร้อนลมเอ่ยอ้า................