สวัสดีค่ะ เราอายุ 18 ปี เราไม่รู้ว่าเรื่องราวในชีวิตของเราจะแปลกไปสำหรับใครบ้างคนไหม เราเรียนจบ ม.3 เราก็มาเรียนต่อ ที่ วิทยาลัยอาชีวะศึกษาเชียงใหม่ เราได้ทุนการศึกษามาเพื่อเรียน เราตั้งใจเรียน เราได้เป็นหัวหน้าห้อง เพื่อนๆชมว่าเราหน้าตาดี เรามีนิสัยข้อเสีย1ข้อ และ มันปรับเปลี่ยนยาก เพราะ ในทุกๆวันเราจะเจอผู้คนมากมายหลายรูปแบบ เพื่อนที่น่าสงสาร เพื่อนที่เอาแต่ชวนเที่ยว เพื่อนทุกคนมาเติมเต็มความรู้สึกให้เรา เเละเราแยกแทบไม่ออกเลยค่ะ ว่านั้นคือ ความรักห่วงใยจากมิตรสหายจริงๆรึปล่าว .. เรารู้แค่ว่าเรามีเงินเราสามรถใช้เงินแก้ปัญหาให้จบได้ เพื่อนจะได้ไม่เป็นทุกข์ หลังจากนั้นมา ทุกครั้งที่เพื่อนมีปัญหา เพื่อน มักจะคิดถึงเราก่อนเสมอ เวลาที่เพื่อนอยากเที่ยวอยากสนุก เพื่อนจะนึกถึงเราเป็นคนแรก ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆเลยค่ะ ถึงในใจจะรู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงนึกถึงเรา และ เวลาที่เราใช้เงินจนหมดจะมีเพียงเพื่อนบางคนเท่านั้นที่อยู่ข้างๆทำให้เรารู้สึกรักเพื่อนคนนั้นมากขึ้นกว่าเดิม เพื่อนคนนั้นก็ให้กำลังใจเราตลอด ผ่านแชทบ้าง ผ่านโพสต์บ้าง ช่วงนึงที่เรายุ่งเรื่องงานให้เราไม่สามารถรับสายเพื่อนได้  เราปฏิเสธการโอนเงินให้เพื่อนเอาเงินไปกินข้าว หรือ สังสรร กินเหล้าปาร์ตี้ กับเพื่อนๆ ให้กลุ่มที่มีทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้อง เราปฏิเสธ เพราะ เราไม่ได้ไปกินไปเที่ยวกับพวกเค้า ทำไมเราต้องโอนเงินให้ เราคิดแบบนี้ แต่มีบางครั้งที่เพื่อนในกลุ่มมักจะ ใช้ให้เพื่อนที่เราเอ็นดูและรักเขา ช่วยเหลือเขาอยู่ โทรมาหาเราและ ขอเงินกับเรา บอกเราว่าอยากกินเหล้า หิวข้าวด้วย ตอนนั้นเราทำงานแทบทุกวัน ได้เงินมาใช้ค่อนข้างเยอะ ( ประมาณหนึ่งนะ ) เงิน 500-1000 บาทเราจะโอนให้พวกเขาตลอด ซึ่งตอนนั้นเราคิดว่า หาได้ใหม่ได้เรื่อยๆอยู่แล้ว กลุ่มเพื่อนของเรา เรียนต่างที่กันอยู่ 4 วิลัยค่ะ มารวมตัวกันเป็นกลุ่ม เล็กประมาณ 7-8 คน เวลา ไปเที่ยวดอย หรือ เวลากินเหล้า กินข้าว เที่ยวไหน จะไปมาหาสู่กัน แต่จะมีเราที่แปลกแยก ทั้งที่เรียนชั้นเดียวกัน อายุคราวเดียวกัน เเต่เรากลับเป็นคนหาเงินมาใช้เองไม่เดือดร้อนพ่อได้เก่งกว่า เราคิดแค่นั้น ลืมนึกถึงเวลาที่ตัวเองทนนั่งทำงาน ต้องทนเจอลูกค้าลวนลาม กินเหล้าทุกวัน หลงสี หลงแสง หลงเสียงเพลง หลงอยู่ในโลกของความต้องการ  อยากได้อะไรเราต้องได้ พอขี้เกียจก็ใช้เงินสั่งเพื่อนทำแทน (นิสัยเสียมากเอาจริงๆเรารับตัวเองไม่ได้) ตอนเราเป็นเด็กเราเคยเกลียดผู้ใหญ่ที่มีนิสัยแบบนี้ แต่ตัวเราเองในตอนนี้ กลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีนิสัยแบบนั้น เราเริ่มคิดได้ เราเริ่ม จากการค่อยๆปฏิเสธเพื่อนไปเรื่อยๆ บ่อยๆ บทบาทเบ้ เจ๊ หัวจ่ายของเรา เริ่มลดลง คนในกลุ่มเริ่มแตกกระเจิง ค่อยๆสลาย แยกย้ายกันไปเติบโดเป็นถั่วงอก 🤣 เราก็ยังไม่ได้เลิกติดต่อเด็ดขสด ยังมีโอนไปให้เพื่อนกินเที่ยวกันเองบ้างโดยที่เราไม่ได้ไปเป็นบางครั้ง และทุกอย่างเริ่มดีขึ้น หลังจากที่เรา เก็บกระเป๋าใบโต เดินทาง มาเมืองหลวง เท่าที่อ่านมาเราไม่ได้เอ่ยถึงครอบครัวเลย เป็นเพราะว่า เราโอนเงินไปให้ทางครอบครัวไม่บ่อยนัก เราหลวมตัวให้ความสำคัญกับเพื่อนมากจนเกินไป จนลืมนึกไปว่าเงินทุกบาททุกสตางค์ที่หามาได้มากหรือน้อย  ควรส่งให้พ่อแม่ เเละน้องชายที่กำลังเรียนอยู่ได้กินได้อยู่ได้ใช้สอยให้อยู่รอดบ้าง เรารู้สึกผิดนะคะ ถ้าเรานึกขึ้นได้ว่าเราไม่โอนเงินให้ครอบครัวมานานแล้ว เราปล่อยปะละเลยพ่อแม่หรอเนี่ย เราเหลือเงินเท่าไหร่ ใช้เท่าไหร่ เราจะไม่ค่อยสนใจ เราจะรีบโอนไปก่อน มันทำให้เราสบายใจมากขึ้นว่าถึงแม้ว่าเราจะทำตัวเหลวแหลก เราก็ยังไม่ลืมพ่อแม่ ตัวเราอยู่ไกล เรามีความสุขที่ได้ทำงานหาเงินแบบนี้ไป โดยที่ไม่ได้สนใจว่าอนาคตของเราจะเป็นยังไง เราสนใจแค่ทำยังไงให้เราและครอบครัวไปรอด และ เราอยู่สุขสบาย แม้จะต้องเเลกมาด้วยอะไรก็ตามเราจะอดทน จนกว่าเราจะหมดลมหายใจ เราเป็นคนใจกว้างชอบช่วยเหลือ เเละ เป็นคนขี้เกรงใจมากกับคนที่รักมาก เช่น เพื่อนถ้าใครเดือดร้อน ถ้าเรารักเพื่อนนั่นมากพอเราสามารถช่วยเพื่อนคนนั้นได้ เเละพ่อแม่ เราสามารถให้เงินได้เรื่อยๆ จนกว่าเราจะตาย และสุดท้าย  คือเรื่องของชีวิตคู่ ถ้าเราได้รักใครแล้ว เราจะทุ่มเทให้เค้าจนหมดใจ และ หวังให้เค้าอยู่ข้างๆเรา รอดูความสำเร็จของเรา ถึงแม้วันนี้เรายังเด็กมากจนเกินไปที่จะทำอะไรได้ แต่เราก็ไมาเคยที่จะหยุดลอง หยุดเดิน เราเสี่ยง เราสู้ เราเผชิญหน้าเจอกับอะไรมากหลายอย่าง ทุกอย่างเหมื่อนเหราะปกป้องความกลัว ความ กังวล ความอ่อนไหวในใจเรา ให้เราไม่คิดเล็กคิดน้อย กับคำพูดของคน กลัวว่าเค้าจะไม่ชอบสิ่งที่เราเป็น เราไม่สามารถอ่อนแอได้เลย เราแทบไม่มีเวลาได้อ่อนแอเลย เราเข้มแข็งของเราแบบนี้มากตลอด ปัญหาที่เราก่อ เราสร้างขึ้นมาหลายเรื่องหลายราว เราจะคิดเสมอว่าเราร้องไห้เพราะทนความซื่อบื่อไม่เอาไหนของตัวเองไม่ได้ แต่ลึกๆเรารู้ดีว่าเราต้องมีทางไปต่อยังไง แต่ขอร้องไห้เสียใจหน่อยเถอะนะ 😮‍💨 มันเหนื่อยมากๆเลย ที่เราจะเติบโตมสเป็นคนดีในสังคมได้ยังไงเองตัวคนเดียว เราจะต้องเอาความคิด คำพูด อะไรหลายๆอย่างมา วัดมาแยกแยะเอาเองว่ามันควรทำหรือไม่ควรทำดี เราจะค่อยๆให้สังคม เลี้ยงให้เราโตได้เป็นเด็กที่สู้และเข้มแข็งในวันข้างหน้าให้ได้ เราคิดแค่นี้ เเละเราจะทำงานเก็บเงินไปเรื่อยๆ จนกว่าเราจะอายุ 20 ปี และเราจะสร้างบ้าน หัดขับรถ หัวทำทุกอย่าง ที่ตัวเองจะสามารถทำได้ จะเอาเงินที่เราหามาได้ ใช้มันให้เป็นประโยชน์ และ คุ้มค่ามากที่สุด ทุกคนรอบตัวเรา ทุกคนได้เรียน พร้อมกับหาเงินไปด้วย  และเค้าประสบความสำเร็จในชีวิต เป้าหมายในชีวิต เมื่อเราประสบความสำเร็จไปแล้ว 1 เป้าหมาย แน่นอน ว่าเป้าหมายต่อไปสำหรับเราต้องมีเพิ่มอีกเรื่อยๆ ถึงแม้ตายไปจะเอาไปไม่ได้ แต่ถ้าเราไม่สู้ เราก็ตายได้เลยนะตอนนี้ เราจะยอมตายไหมล่ะ .. เราไม่ยอมตายง่ายๆแน่นอน เพราะเรายังชอบสีสรร และ รสชาติของชีวิตที่ยากจะเข้าใจ และเราก็อยากพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ จนกว่า เราจะพอใจ ☺️ นี่คือเรื่องราวในชีวิตย่อๆของเราจริงๆ ชีวิตจริงๆ เรานั่งคิดนั่งทวนก่อนพิมพ์ทุกข้อความใส่ลงในกรอบกระทู้หน้านี้ อย่างตั้งใจ และ พยายามจะดึงให้คนอ่านรู้สึกถึงความมุ่มั่นตั้งใจของเรา การคิดและการตัดสินใจทำแต่ละอย่างของเรา ขอบคุณที่ทุกคนอ่านจบนะคะ^^
แล้วหนูจะกลับมาให้ EP.2 เจอกันงับ สู้ๆนะคะทุกคน