บางทีตอนนี้รู้สึกน้อยใจเหมือนเป็นส่วนเกินของครอบครัว

คือครอบครัวเรามีลูก3คนแล้วเราเป็นคนเล็ก แล้วเหมือนเราไปอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆ (ยายไม่แท้นะคะ เป็นเหมือนภรรยาของน้องชายยายแท้ๆ) ที่ไปอยู่นี้คืออยู่แบบเขารับเรากลับจากโรงเรียนทุกเย็นตั้งแต่เด็กๆส่วนวันหยุดหรือวันเสาร์ อาทิตย์ก็จะไปอยู่บ้านยาย แต่วันปกติก็อยู่กับแม่ค่ะ ซึ่งพอเราโตขึ้นเหมือนแม่เริ่มอยากให้เราไปอยู่กับแม่ถาวรค่ะ แบบไม่ต้องไปๆมาๆสลับบ้านแล้ว เพราะหลายๆสาเหตุเช่นแม่เหงาเพราะพี่ๆก็จะไปอยู่ กทม. กันหมดแล้ว หรืออีกสาเหตุคือแม่กับยายมีเรื่องทะเลาะกันค่ะ ปล.พ่อเราทำงานตจว นานๆกลับทีนะคะ  อันนี้แค่เกริ่นคร่าวๆนะคะ เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่า ที่เราบอกว่ารู้สึกน้อยใจคือตั้งแต่เด็กๆแล้วคือเวลาไปเที่ยวแม่เราก็จะไปกับพี่ โดยบางทีให้สาเหตุให้ว่าเราอยู่กับยาย แต่เราก็แบบอย่างน้อยก็ชวนก็ดีเพราะเราก็อยากไป หรือบางทีพอเราโตขึ้นรู้เรื่องแล้วก็อยากให้ชวนบ้างก็ดี โดยเฉพาะช่วงโควิดพี่คนโตเรากลับมาบ้านแล้ว (แต่เราก้อยู่กับยายเพราะเรียนออนไล แบบอยุ่ยาวเลย) เราเห็นเฟสแม่เวลาแม่ลงว่าแบบเออไปเที่ยวกับลูกๆหรือกินข้าว หรือกินกันแบบชวนญาติคนอื่นๆไปด้วยเขาไม่เคยบอกเราเลย เราได้แต่นั่งเห็นในเฟส ซึ่งนั่นทำให้เราน้อยใจมากๆ โดยเฉพาะวันนี้เราเผอิญไปเห็นในเฟสที่ญาติคนนึงลงว่าพาพี่ไปเลี้ยงก่อนกลับกทม. ซึ่งในโพสคือมีป้า พี่2คนของเรา เราก็อยากไปด้วยนะเราไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาไม่ชวนเราทั้งๆที่เราก้เป้น1ใน3พี่น้อง แล้วแถมเมื่อวานเราพึ่งกลับไปนอนบ้านแม่แต่เขาไม่พูดถึงหรือชวนเราเลย บางคนอาจคิดว่าเรื่องเล็กนะ แต่เราไม่อ่ะมันเหมือนสะสมมาเรื่อยๆจนตอนพิมเรื่องนี้เรายังร้องไห้อยู่เลย แต่ถ้าให้พูดความจริงบางทีเราก็ไม่ชอบกลับไปบ้านเลยนะ ทุกๆครั้งที่เรากลับจะมีแต่คำพูดประมาณว่า อ่าวนึกว่าเป็นลูกบ้านนั้นซะอีก กลับมาอีกทำไมล่ะ อะไรประมาณนี้หรือ บางทีเราก็จะทำตัวไม่ถูกเพราะเขาคุยเรื่องที่เราไม่รู้เรื่อง