ชีวิตเหมือนไม่มีใครต้องการเรา

สวัสดีค่ะ คือเรามีเรื่องเครียดที่ทำยังไงก็หยุดคิดไม่ได้เลย 

เราอายุ16ปี ม.4ใช้ชีวิตอยู่กับแม่ และพ่อเลี้ยง สองคนนี้ชอบทะเลาะกันค่ะ มีปากเสียงกันอยู่บ่อยๆ แต่มีวันนึงที่พ่อเลี้ยงทักมาบอกรักเรา เราจำได้ว่าเราขยะแขยงมาก ที่เขาทำแบบนี้เลยบอกแม่ ตอนแรกเขาเลิกกัน แต่สุดท้ายแม่ก็เลือกจะคืนดีกับเขาทะเลาะกันกี่ครั้งแม่ก็ยังเลือกเขา จนเราทนไม่ไหว มันไม่สบายใจมากเลยค่ะ แอบน้อยใจที่แม่เลือกเขา เลยมาอยู่กับยาย แต่เขาไม่ใช่ยายแท้ๆเราค่ะ เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของยายแท้ๆเรา ตอนแรกยายดีกับเรามากเลยค่ะ ยายเองก็มีหลานแท้ๆ จนมา2-3อาทิตย์ได้ ที่เราสัมผัสได้ว่ายายเขาดูไม่ชอบเรา เวลาเราถามอะไรบางครั้งยายก็ตอบเสียงห้วนๆสั้นๆ มีตอนนึงที่เราสังเกตยาย เวลายายพูดกับหลานที่อายุ11ปี ยายจะพูดดีมากเลยค่ะ จะยิ้ม แต่ยายดูไม่พูดกับเราเลยค่ะ ยายชอบมองหน้าเราแล้วทำสีหน้าที่ดูเหมือนไม่ชอบเรา เราไม่สบายใจ น้อยใจตัวเองมากที่เจออะไรแบบนี้ เรารู้สึกโดดเดี่ยว ไม่มีใครอยู่ข้างๆเราเลย มันท้อ จนบางทีอยากตาย อยากหายจากโลกใบนี้เลยค่ะ ปล.ตอนแรกเรากะจะมาอยู่กับยายเลยบอกเพื่อนว่าจะย้ายโรงเรียน แต่พอมาถึงรร.ที่นี่ไม่รับกลางเทอม เราเลยอยู่แค่ปิดเทอมค่ะ เราแอบอายที่ต้องกลับไป เพราะบอกไว้ว่าจะย้าย

เราไม่รู้จะปรึกษาใครแล้วจริงๆ เลยมาขอคำแนะนำ ขอคำปรึกษา และกำลังใจจากพี่ๆในกระทู้ค่ะ