เราเป็นคนที่ง่ายๆยังไงก็ได้หัวเราะเก่งยิ้มง่าย คนอื่นก็เลยมักไม่ค่อยเกรงใจและชอบแกล้งหรือด่าแรงๆบ่อยๆ
ต่างจากพี่อีกคนนึงที่เขาเป็นคนด่าเก่ง ขี้งอน คนอื่นก็มักจะกลัวและเกรงใจเขา
และเรามักถูกเปรียบเทียบกับพี่คนนั้นเสมอ พอเปรียบเทียบกับเขาทีไรกลับกลายเป็นว่าเราเป็นคนไม่ดีซะเฉยๆ

ครั้งนึงหัวหน้าเรียกฉันไปถามเพียงเพราะว่าฉันไม่ซื้อขนมมาแบ่งเพื่อนๆ ทำไมไม่เอาตัวอย่างพี่เขาที่มีน้ำใจ
ความจริงคือ เมื่อก่อนเราก็เคยซื้อมาอยู่บ่อยๆนะ หรือเวลาทำอาหารที่บ้านก็จะแบ่งมาให้เพื่อนๆทานเสมอ แต่.....คนอื่นมักจะติวิจารณ์จนเราไม่กล้าที่จะเอามาอีกหรือซื้ออะไรมาแบ่งคนอื่น เช่น ทำมาสะอาดป่าว กินไปท้องเสียไหม ต่างๆนาๆ กระทั่งของที่ซื้อมาฝาก ซื้อมาจากไหน ร้านดังป่าว เหม็นหืน เคยซื้อยี่ห้อนั้นอร่อยกว่านี้... ทำให้ฉันไม่กล้าเอาอะไรมาแบ่งคนอื่นอีกเลย
และเมื่อวันไหนที่มีการทำอาหารกินกัน ฉันก้อจะช่วยล้างช่วยหั่น คนก็จะพูดว่าหั่นไม่สวย ทำไม่น่ากิน ล้างดีหรือป่าวสะอาดไหม และก็เช่นกันฉันก็ไม่กล้าที่จะทำอีกเลย นี่แหละเป็นที่มาของคำว่าฉันเป็นคนไม่มีน้ำใจ เห็นแก่ตัว

เมื่อถูกเปรียบเทียบกับพี่อีกคนที่ซื้ออะไรมาก็อร่อย ทำอะไรมาก็น่ากิน คอยช่วยเหลือคนอื่นเสมอ 
เราควรทำตัวยังไงดี ควรอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ต้องไปซื้อหรือทำอะไรมาปล่อยให้เขาคิดไปว่าเราไม่ดี หรือควรเปลี่ยนตัวเองทำๆไป โดนติโดนด่าดีกว่าให้เขามองว่าเราเห็นแก่ตัวดี 
ตอนนี้เหมือนเรารู้สึกน้อยใจงงๆว่าทำไมต้องมาอะไรกะเราคนเดียว เราผิดอะไร T___T"