ตอนเราอยู่กับคนอื่นเรามีความสุขมากมีความสุขแบบเกินเบอร์จริงๆ เหมือนเราอยู่ในโลกที่ทีแต่ความสุข แต่พอเราสมองนึกถึงการอยู่คนเดียวเราก็เศร้าไปเลย เบื่อทุกอย่างที่กำลังทำและเหมือนสมองจะสั่งการว่าต้องออกจากผู้คนแล้วไปอยู่คนเดียว แบบเห้อ แก้ปัญหายังไงดีค่ะ พอกลางคืนเราก็ยิ่งเป็นใหญ่ไปเลยค่ะ คือจะหม่นหมองเศร้า กระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องออกมา เราเป็นอาการแบบนี้ตลอดเลยค่ะ
ถ้าพอเราอยู่คนเดียวเมื่อไหร่เราจะร้องมาเอง และในหัวก็จะคิดเรื่องต่างๆ ควรแก้ยังไงดีคะ
อยากปรึกษาว่าเราเสี่ยงเป็นซึมเศร้ารึป่าว
ถ้าพอเราอยู่คนเดียวเมื่อไหร่เราจะร้องมาเอง และในหัวก็จะคิดเรื่องต่างๆ ควรแก้ยังไงดีคะ