เรื่องมีอยู่ว่า แฟนเป็นคนใจร้อนเดือดง่ายๆมากๆสำหรับคนรอบข้าง พร้อมปะทะบวกได้ขึ้นเสียงตะโกนแบบไร้มารยาทโวยวายเสียงดัง เวลาที่คนมาทำไม่โอเคหรือรู้สึกไม่เป็นธรรม ประมาณว่าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ ทั้งที่มองกลับกันทำไมเรานิ่งละหาทางออกได้ทั้งที่เรื่องเดียวกัน แต่กับเราไม่ทะเลาะเค้าจะหลีเลี่ยงที่จะปะทะกับเรา ในเวลา3ปี เค้าปรับปรุงตัวและฟังเรามากขึ้นใครๆก็ชื่นชมว่าเค้าดีขึ้นเรื่องอารมณ์ เรามองเห็นขอดีเค้าต่างๆนาๆทั้งที่คนรอบข้างตั้งคำถามว่าทนอยู่ได้อย่างไง เรื่องมีอยู่ว่าเรา2คนผ่านอะไรกันมามากโดนโกง ลงทุนละเจ๊งผ่านร้อนผ่านหนาวผ่านความลำบากมาทุกอย่างแต่กลับเป็นเราที่อยู่ข้างเค้า ทุกครั้งก่อนจะโดนโกงเราเตือนเราห้ามทุกสิ่งอย่างถ้าฟังกันบ้างคงไม่เกิดเรื่องตอนแรกลำบากยังไงมันก็อยู่ได้เพราะ2คนผัวเมีย วันนี้เรามีลูกเราและแฟนยังไม่แต่งวานกันนะคะอยู่กินกันก่อนละท้อง
ลูกที่มากับความโชคดีของเรา2คน เราหาเงินได้หลายเท่าจับเงิน7หลักในเศรษฐกิจแบบนี้ เราคิดว่าเราและครอบครัวชีวิตต้องดีขึ้นแน่ๆ แต่ไม่เลยเค้าเอาเงินเก็บไปซื้อรถยนต์คลาสสิคเพราะบอกว่าเป็นความฝันซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าซื้อของไม่ปรึกษาและใช้เงินจำนวนมากแบบนี้ แต่รถมันราคาเลยครึ่งล้านเราเลยเดือดมาก เราเสียใจมาก ทะเลาะกันใหญ่โตที่มันกำลังดีขึ้นละกลับมาว
ลูปก้มหน้าหาเงินให้ลูกซื้อนม เราตั้งใจทำงานช่วยเค้าทุกอย่างแต่เราหมดเหลียวหมดแรงจะสู้ ในตอนนี้เราเหนื่อยสุดๆสงสารลูกสงสารตัวเองที่อนาคตน้อยกว่าแสงไฟในถนน เรากลับไปอยู่สภาพเดิมวิ่งหมุนหาเงินซื้อนมค่าใช้จ่ายที่เราแบกของลูกเองกว่า70% เราแค่อยากให้เค้าเก็บเพื่อลูกบ้างเค้าเป็นคนเก่งหาเงินได้มากแต่ไม่เหลือเก็บ ใช้ซื้อได้ทุกอย่างที่เป็นความสุขส่วนตัว ตอนนี้เราทำตัวปกติยังอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกใจหนึ่งเราก็ดีใจที่ได้สามี ไม่นอกใจไม่ดื่มไม่เที่ยว เรารักเค้ามากนะค่ะ แต่มันฝืนใจที่จะสู้ต่อท้อสุดๆเวลาที่เห็นเค้าแก้ปัญหากับคนรอบข้างด้วยการโวยวายเสียงดังเพราะเรากลัวมากๆที่ลูกจะทำตาม มันอึดอัดจนมีคำถามในหัว ความสุขหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่จบกระทู้นี้อาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องเพราะไม่รู้จะเรียงความรู้สึกไหนก่อน มีคำถามในหัวเป็นล้านคำถาม หาเงินได้ขนาดนั้นทำไมไม่นึกถึงอนาคตลูก ทำไมไม่คิดจะเก็บตังค่าสินสอด ทำไมไม่เอาเงินซื้อรถเงินสดไปปิดหนี้รถที่ผ่อนอยู่ก่อน ทำไมๆๆๆเต็มหัวเราไปหมด จนตอนนี้เรานอนร้องไห้เหมือนคนอกหักเพราะใจออกมากๆ เราหาจังหวะที่เดินออกไปจากตรงนี้ เพราะตอนนี้เงินที่เราหาได้เรายกให้ลูกหมด แต่ที่ทนอยู่เพราะเราก็กินก็ใช้กับเค้า เงินเก็บเราที่ผ่านมาแฟนก็เอาไปลงทุนละเจ๊งหมด คำถามคือถ้าเดินออกไปคือเราไม่มีเงินเก็บสำรองของลูกเลยที่เรากลัวคือ เรากลัวหาไม่ทันแบบที่ตัวเองหามาตลอด หรือเราควรอดทนอยู่มีเงินเก็บสักก่อนละค่อยออกมา ท้อจริงๆเราคงเปลี่ยนนิสัยทะเลาะกับชาวบ้านไปทั่วบ้างทีเราเหมือนสุขภาพจิตเสียตามไปด้วย
ทุกข์ใจ
อยู่เพื่อค่อยๆเข้าไปปรับหรือถอยออกมาเลย
ลูกที่มากับความโชคดีของเรา2คน เราหาเงินได้หลายเท่าจับเงิน7หลักในเศรษฐกิจแบบนี้ เราคิดว่าเราและครอบครัวชีวิตต้องดีขึ้นแน่ๆ แต่ไม่เลยเค้าเอาเงินเก็บไปซื้อรถยนต์คลาสสิคเพราะบอกว่าเป็นความฝันซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกที่เค้าซื้อของไม่ปรึกษาและใช้เงินจำนวนมากแบบนี้ แต่รถมันราคาเลยครึ่งล้านเราเลยเดือดมาก เราเสียใจมาก ทะเลาะกันใหญ่โตที่มันกำลังดีขึ้นละกลับมาว
ลูปก้มหน้าหาเงินให้ลูกซื้อนม เราตั้งใจทำงานช่วยเค้าทุกอย่างแต่เราหมดเหลียวหมดแรงจะสู้ ในตอนนี้เราเหนื่อยสุดๆสงสารลูกสงสารตัวเองที่อนาคตน้อยกว่าแสงไฟในถนน เรากลับไปอยู่สภาพเดิมวิ่งหมุนหาเงินซื้อนมค่าใช้จ่ายที่เราแบกของลูกเองกว่า70% เราแค่อยากให้เค้าเก็บเพื่อลูกบ้างเค้าเป็นคนเก่งหาเงินได้มากแต่ไม่เหลือเก็บ ใช้ซื้อได้ทุกอย่างที่เป็นความสุขส่วนตัว ตอนนี้เราทำตัวปกติยังอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูกใจหนึ่งเราก็ดีใจที่ได้สามี ไม่นอกใจไม่ดื่มไม่เที่ยว เรารักเค้ามากนะค่ะ แต่มันฝืนใจที่จะสู้ต่อท้อสุดๆเวลาที่เห็นเค้าแก้ปัญหากับคนรอบข้างด้วยการโวยวายเสียงดังเพราะเรากลัวมากๆที่ลูกจะทำตาม มันอึดอัดจนมีคำถามในหัว ความสุขหมดไปตั้งแต่เมื่อไหร่จบกระทู้นี้อาจจะพิมพ์ไม่รู้เรื่องเพราะไม่รู้จะเรียงความรู้สึกไหนก่อน มีคำถามในหัวเป็นล้านคำถาม หาเงินได้ขนาดนั้นทำไมไม่นึกถึงอนาคตลูก ทำไมไม่คิดจะเก็บตังค่าสินสอด ทำไมไม่เอาเงินซื้อรถเงินสดไปปิดหนี้รถที่ผ่อนอยู่ก่อน ทำไมๆๆๆเต็มหัวเราไปหมด จนตอนนี้เรานอนร้องไห้เหมือนคนอกหักเพราะใจออกมากๆ เราหาจังหวะที่เดินออกไปจากตรงนี้ เพราะตอนนี้เงินที่เราหาได้เรายกให้ลูกหมด แต่ที่ทนอยู่เพราะเราก็กินก็ใช้กับเค้า เงินเก็บเราที่ผ่านมาแฟนก็เอาไปลงทุนละเจ๊งหมด คำถามคือถ้าเดินออกไปคือเราไม่มีเงินเก็บสำรองของลูกเลยที่เรากลัวคือ เรากลัวหาไม่ทันแบบที่ตัวเองหามาตลอด หรือเราควรอดทนอยู่มีเงินเก็บสักก่อนละค่อยออกมา ท้อจริงๆเราคงเปลี่ยนนิสัยทะเลาะกับชาวบ้านไปทั่วบ้างทีเราเหมือนสุขภาพจิตเสียตามไปด้วย
ทุกข์ใจ