เราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว?

ตามหัวข้อเลยค่ะ ขอแนะนำตัวก่อนเราอายุ15วันนี้เป็นคนเก็บกดและความรู้สึกชอบร้องไห้เมื่ออยู่คนเดียวเท่านั้นเพราะไม่อยากให้ใครเห็น รู้สึกเวลาตัวเองอ่อนแอแล้วดูน่าสมเพช เราสงสัยว่าตัวเองเป็นโรคทางจิตหรือโรคซึมเศร้ารึป่าว สิ่งที่เราทำและคิดว่ามันเหมือนกับคนที่เป็นโรคซึมเศร้าคือตอนป.6เอาถูกครุครูแกล้งอย่าหนักจนโดนพ่อตี(คำว่าผู้ชายอ่ะนะคะก็ต้องแรงและกดดันอย่างมาก)และทำให้อับอายจนไม่มีเพื่อนคบแล้วก็ตั้งชื่อให้เราชื่อนั้นมีความหมายว่า"แรด,ร้าน,"ตอนนั้นเราเครียดมากจนอยากตายเห็นเขากรีดที่แขนและข้อมือกันก็ทำเพราะเก็บกดมาก เหตุการนั้นก็ผ่านไป เราขึ้นม.1เราถูกบูลลี่อย่างหนัก เรื่องภาพลักษณ์ผิวดำตาตี่ฟันไม่สวย พอมาช่วงม.2เราถูกเกียดกีดกันไม่ให้ทำกิจกรรมร่วมกับคนอื่นตอนนั้นเรารู้ว่าเพื่อนที่เรารักไว้ใจทิ้งเราหมดจนดูเหมือนตัวเองน่าสมเพชมากๆ ช่วงปิดเทอมโควิด ก็เข้าสังคมครอบครัวไม่ได้แม่กลับมาจากเกาหลีมาสร้างบ้านให้ยาย ก็ย้ายไปช่วยแม่กันทั้งบ้าน เราด้วยความอยากได้ความรักจากแม่เพราะแม่ไม่อยู่กับเราตั้งแต่ ป.3 เราก็พยายามจะเล่นกับแม่แต่ก็ได้แต่คำดุด่าตอนนั้นก็แอบร้องไห้บ้างพ่อแม่ทะเลาะกันทุกวันเพราะเรื่องบ้านเรื่องเงินเรื่องการกระทำของพ่อ ด้วยความอารมณ์ร้อนและอาการด้วย ก็ทะเลาะกันไปนานเลยหลายเดือนเราด้วยความเป็นลูกก็ติดลากไปด้วยก็มีเศร้าๆบ้าง หลังจากตอนนั้นก็มีพวกพี่ๆเป็นผู้ชายหมดเราเป็นผู้หญิงคนเดียว ตอนนั้นเรารู้สึกเหมือนถูกเกลียดเพราะพี่คนกลางเขาไม่ชอบเราก็มาด่าเราบ้างว่า"ไร้ประโยชน์ ภาระ มาทำไม " เราก็ได้แต่น้อยใจร้องไห้ จนมาถึงช่วงปิดเทอมม.2 เทอม2 เราอยู่แค่บ้านไม่ได้ไหนเราไม่เคยมีคนสอนเรื่องงานบ้านเลย แต่ก่อนตอนทำอะไรกินก็แอบดูพี่ๆทำกินกัน แล้วก็ลองทำ กินไม่ได้ก็ต้องกินเพราะหิว พ่อไม่อยู่บ้านคอยสอน เลยทำได้แบบครึ่งกลางๆ นั้นเป็นเหตุที่ทำให้เราโดนดุทุกวันเรื่องพวกงานบ้านการกระทำของตัวเองเรายอมรับผิดที่เราทำไม่ได้ แต่เราก็พยายามทำ เราไม่เคยทำอะไรให้ใครกินเลยไม่รู้ว่าทำแบบนี้ถูกไหมกินแล้วจะไม่เป็นไรใช่ไหมเลยเอาแต่ปฎิเสธที่จะทำเวลาโดนใช่ เลยโดนดุจนแบบร้องไห้ แล้วก็มีครั้งนึงเรารู้สึกทนไม่ไว้แล้วเพราะวันนั้นพี่เราอยากไปกินกุ้งย่างเนยก็ไปทั้งครอบครัว พ่อพาไปสายนัดเจอแม่ที่หน้าร้านก็โดนฐานแบบอารมณ์เสียก็พาบรรยากาศไปแล้วสำหรับเรา ร้านนั้นให้บริการตัวเองเราด้วยความไม่เคยไปไม่เคยทำน้ำจิ้มคนเยอะ ก็โดนใช่ให้ไปทำไปเอา เราทำไม่เป็นเลยให้พี่ชายพาไปแต่ก็โดนดุ โดนไล่ให้ไปตายตลอดเวลาที่นั้งอยู่ที่ร้านนั้นมีเราแค่คนเดียวที่โดนส่วนพวกพี่ๆแม่ก็ตักให้กินพูดคุยตามปกติ ตอนนั้นเราอยากวิ่งไปให้รถชนตายตรงนั้นไปเลยเพราะเรากดไม่ลงแล้วอยากร้องไห้มากๆกินเสร็จกับบ้านก็โดนดุและไล่อย่างนักจนเราคิดและกินยาสักกี่เม็ดจำไม่ได้ประมาณครึ่งกระปุกใหญ่ๆมันเยอะมาก เราคิดว่าตัวเองจะตายแน่นอนคิดไปก็ร้องไห้ไปอย่างเงียบๆ เราลืมบอกมีหลายเหตุที่เราเก็บกดและร้องไห้คนเดียวตลอด5ปีมันมากมายจนบอกไม่ครบเราคิดฆ่าตัวตายตลอด แต่ตอนนี้อยากร้องไห้แค่ไหนปวดหน้าอกแค่ไหนก็ร้องไม่ออกเลย แต่น้ำตาจะไหลตอนนอนอยู่บ่อยมากไหลเยอะจนเหมือนร้องไห้ 
การอธิบายของเราเหมือนการระบายให้ฟังมากกว่า55555  ตกลงเราเป็นรึป่าวควรพบหมอไหมค่ะ