สวัสดีครับ กระทู้นี้ผมอยากระบายทุกอย่างที่อัดอั้นในใจมาสักพักแล้ว ขอเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ
เริ่มจากว่าผมคบกันแฟนมาได้4ปี ก่อนหน้านี้เราอยู่ด้วยกันตลอดทุกเวลา จนวันนึงที่แฟนผมเค้าเลือกที่จะไปทำงานต่างจังหวัด นาทีนั้นทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปหมดเลย เหมือนผมไม่เหลือใคร ในชีวิตผมมีแต่เค้าที่เข้าใจ เนื่องจากผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย และไม่สนิทกับที่บ้าน และด้วยภาระต่างๆที่ผมไม่สามารถย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับเค้าได้แน่นอน ผมก็ได้ไปหาเเฟนทุกเสาร์อาทิตย์ (ขอเสริมเรื่องนี้เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้เรามีรหัสโซเชียลกันทุกอย่าง แต่วันๆนึงเเฟนผมเค้าอยากได้ความเป็นส่วนตัวคืน) และบวกกับเกิดช่วงโควิดระบาด ทำให้ผมไปหาแฟนไม่ได้ ความเหงาหรือช่องว่างอะไรไม่รู้ ผมได้เล่นแอปหาคู่ จนผมเจอกับผู้หญิงคนนึง เธอคนนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ผมอยู่ และเราได้ตกลงคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน และผมก็ได้ไปมาหาสู่เธอมากขึ้น นาทีนั้นผมได้ตกลงขอเธอคบเป็นแฟน ใช่ครับผมกำลังทำผิดมากต่อผู้หญิงทั้งสองคน เเล้วเวลาก็ได้ผ่านมาเรื่อยๆ เข้าสู่เดือนที่3 ผมว่าความสัมพันธ์นี้มันได้เกิดเป็นความรู้สึกมากขึ้น จนถึงวันที่ผมได้ไปหาแฟนที่ต่างจังหวัด ความรู้สึกผมมันก็ชัดเจนแหละ ว่าผมทั้งกลัวทั้งไม่อยากไป ไม่กล้ามองหน้าแฟน ตลอดเวลาที่ผมไปหาแฟน 2คืน ผมโคตรอึดอัดอยากที่จะกลับบ้าน สาเหตุนึงก็เพราะกลัวแฟนจะจับได้ด้วย ก็ผ่านมาด้วยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอมาถึง ณ ตอนนี้ผมว่าผมไม่ไหวแล้ว กับสิ่งที่เป็นอยู่ ผมได้ขอเลิกกับคนใหม่ แต่เค้าทั้งเป็นคนดี เทคแคร์เรามากๆ คือดูแล้วรู้เลยว่าเค้ารักเรามากจริงๆ เค้าแสดงออกมาให้เห็นแบบนั้น ผมบอกเลิกเธอ เธอก็ร้องไห้ฟูมฟายหนักจนถึงขั้นอ้วกและป่วยเข้าโรงพยาบาล ผมทำไรไม่ถูก ผมก็พาเธอไปโรงพยาบาล แล้วเราก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ แต่แค่ไม่มีสถานะแฟนแล้ว ขอเสริมนะครับสาเหตุที่ผมมีคนอื่นสาเหตุแรกก็มาจากความห่างไกลกันกับแฟน และก็นิสัยของแฟนผมที่เป็นคนรักตัวเองมากๆ มากจนเค้าไม่มีผมในสายตาด้วยซ้ำ และผมคิดว่าแฟนผมสนใจผมน้อยลงมาสักพักแล้วด้วย ผมมองไม่เห็นอนาคตที่ผมจะอยู่อย่างนี้กับแฟนเลย ผมขอร้องเค้าด้วยซ้ำให้เค้าหางานทำที่กรุงเทพได้ไหม แฟนผมก็ยังยืนยันที่จะทำงานตจว. ไม่มีแพลนที่จะกลับมาเลย ส่วนคนใหม่เค้าไม่รู้ว่าผมคบกับแฟนอยู่ คิดว่าเลิกกันไปแล้ว จนวันนึงผมตัดสินใจบอกเค้าแหละ ว่าผมกับเเฟนยังคลุมเครือกันนะ ยังตัดกันไม่ขาด เธอก็เข้าใจรับฟัง แต่ก็คงรับไม่ได้อยู่กับเหตุการณ์นี้
มาถึงตรงนี้ ผมอยากจะบอกว่าผมสับสนไปหมดแล้ว กับคนๆนึงที่ผมคบกันมานาน มันผูกพันธ์มันมีกันอยู่ทุกวัน กับคนใหม่ที่ผมเพิ่งเจอ เค้าเข้ามาเป็นทุกอย่าง เป็นเซฟโซนที่ดีต่อผม ผมไม่รู้เลยว่าผมควรทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไปดี ผมควรเลือกทางไหน หากเพื่อนๆพี่ๆในนี้มาอ่าน จะด่าจะว่ากันเรื่องความเห็นแก่ตัวนี้ก็ได้ แต่ผมอยากฟังความเห็น ความคิดต่างๆที่จะทำให้ผมคิดได้บ้าง รบกวนขอความเห็นด้วยนะครับ 🙏🏻
โลกสองใบ(แบบที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้)
เริ่มจากว่าผมคบกันแฟนมาได้4ปี ก่อนหน้านี้เราอยู่ด้วยกันตลอดทุกเวลา จนวันนึงที่แฟนผมเค้าเลือกที่จะไปทำงานต่างจังหวัด นาทีนั้นทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนไปหมดเลย เหมือนผมไม่เหลือใคร ในชีวิตผมมีแต่เค้าที่เข้าใจ เนื่องจากผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย และไม่สนิทกับที่บ้าน และด้วยภาระต่างๆที่ผมไม่สามารถย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับเค้าได้แน่นอน ผมก็ได้ไปหาเเฟนทุกเสาร์อาทิตย์ (ขอเสริมเรื่องนี้เนื่องจากว่าก่อนหน้านี้เรามีรหัสโซเชียลกันทุกอย่าง แต่วันๆนึงเเฟนผมเค้าอยากได้ความเป็นส่วนตัวคืน) และบวกกับเกิดช่วงโควิดระบาด ทำให้ผมไปหาแฟนไม่ได้ ความเหงาหรือช่องว่างอะไรไม่รู้ ผมได้เล่นแอปหาคู่ จนผมเจอกับผู้หญิงคนนึง เธอคนนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ผมอยู่ และเราได้ตกลงคุยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน และผมก็ได้ไปมาหาสู่เธอมากขึ้น นาทีนั้นผมได้ตกลงขอเธอคบเป็นแฟน ใช่ครับผมกำลังทำผิดมากต่อผู้หญิงทั้งสองคน เเล้วเวลาก็ได้ผ่านมาเรื่อยๆ เข้าสู่เดือนที่3 ผมว่าความสัมพันธ์นี้มันได้เกิดเป็นความรู้สึกมากขึ้น จนถึงวันที่ผมได้ไปหาแฟนที่ต่างจังหวัด ความรู้สึกผมมันก็ชัดเจนแหละ ว่าผมทั้งกลัวทั้งไม่อยากไป ไม่กล้ามองหน้าแฟน ตลอดเวลาที่ผมไปหาแฟน 2คืน ผมโคตรอึดอัดอยากที่จะกลับบ้าน สาเหตุนึงก็เพราะกลัวแฟนจะจับได้ด้วย ก็ผ่านมาด้วยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอมาถึง ณ ตอนนี้ผมว่าผมไม่ไหวแล้ว กับสิ่งที่เป็นอยู่ ผมได้ขอเลิกกับคนใหม่ แต่เค้าทั้งเป็นคนดี เทคแคร์เรามากๆ คือดูแล้วรู้เลยว่าเค้ารักเรามากจริงๆ เค้าแสดงออกมาให้เห็นแบบนั้น ผมบอกเลิกเธอ เธอก็ร้องไห้ฟูมฟายหนักจนถึงขั้นอ้วกและป่วยเข้าโรงพยาบาล ผมทำไรไม่ถูก ผมก็พาเธอไปโรงพยาบาล แล้วเราก็ยังติดต่อกันอยู่เรื่อยๆ แต่แค่ไม่มีสถานะแฟนแล้ว ขอเสริมนะครับสาเหตุที่ผมมีคนอื่นสาเหตุแรกก็มาจากความห่างไกลกันกับแฟน และก็นิสัยของแฟนผมที่เป็นคนรักตัวเองมากๆ มากจนเค้าไม่มีผมในสายตาด้วยซ้ำ และผมคิดว่าแฟนผมสนใจผมน้อยลงมาสักพักแล้วด้วย ผมมองไม่เห็นอนาคตที่ผมจะอยู่อย่างนี้กับแฟนเลย ผมขอร้องเค้าด้วยซ้ำให้เค้าหางานทำที่กรุงเทพได้ไหม แฟนผมก็ยังยืนยันที่จะทำงานตจว. ไม่มีแพลนที่จะกลับมาเลย ส่วนคนใหม่เค้าไม่รู้ว่าผมคบกับแฟนอยู่ คิดว่าเลิกกันไปแล้ว จนวันนึงผมตัดสินใจบอกเค้าแหละ ว่าผมกับเเฟนยังคลุมเครือกันนะ ยังตัดกันไม่ขาด เธอก็เข้าใจรับฟัง แต่ก็คงรับไม่ได้อยู่กับเหตุการณ์นี้
มาถึงตรงนี้ ผมอยากจะบอกว่าผมสับสนไปหมดแล้ว กับคนๆนึงที่ผมคบกันมานาน มันผูกพันธ์มันมีกันอยู่ทุกวัน กับคนใหม่ที่ผมเพิ่งเจอ เค้าเข้ามาเป็นทุกอย่าง เป็นเซฟโซนที่ดีต่อผม ผมไม่รู้เลยว่าผมควรทำยังไงกับเรื่องนี้ต่อไปดี ผมควรเลือกทางไหน หากเพื่อนๆพี่ๆในนี้มาอ่าน จะด่าจะว่ากันเรื่องความเห็นแก่ตัวนี้ก็ได้ แต่ผมอยากฟังความเห็น ความคิดต่างๆที่จะทำให้ผมคิดได้บ้าง รบกวนขอความเห็นด้วยนะครับ 🙏🏻