เรื่องเกิดที่ว่าพ่อให้เราเอาปลาที่ตกจากบ่อบำบัดออกเพื่อทำให้หมากิน (เขาบอกไม่กินอยู่แล้วเพราะมาจากบ่อบำบัด) ซึ่งเราทำไก่ให้หมากินไปแล้ว แต่ก็ยังเอาปลาออกตามที่พ่อบอก แล้วไม่ได้เก็บ!คิดว่าคงไม่เป็นไรเพราะปลาแข็งมากแช่ฟิตไว้อากาศก็หนาว กะจะทำพรุ่งนี้แทนจะได้ไม่ต้องรอหายแข็ง สรุปมันเน่าค่ะ เลยโดนพ่อด่า ซึ่งพ่อเราเวลาเขาด่าจะใส่เต็มเหมือนเก็บเรื่องทีาเราทำผิดไว้เยอะๆแล้วมาลงตู้มเดียว เราทำอะไรไม่ได้ เลยนั่งเงียบและฟังเขาด่าไป
พ่อ:ทำไมไม่เก็บ!รู้ดีไปหมด ความคิดบันเจิด แต่ความจริงไม่ได้เรื่อง (ด่าเยอะอยู่ จำไม่ได้แล้ว)
จนมาถึงเรื่องปลาตาย (บอกก่อนเลยว่าเราsensitiveเรื่องสัตว์ตายมาก เช่น ในหนังคนตายไม่ร้อง หมาตายร้องไห้)
พ่อ: ปลามันตายไปตัวนึงเนี่ย เสียดายชีวิตมันมั้ย?! ต้องมาตายเปล่า
เรา: เสียใจ (หน้านิ่ง เพราะถ้าขยับหน้า น้ำตาไหลแน่ๆ เราไม่ชอบให้ใครเห็นตอนร้องไห้ค่ะ😂)
พ่อ: เนี่ยนะ หน้าเสียใจ
เราทนไม่ไหว เราเสียใจจริงๆ กลั้นน้ำตาไม่ไหวเลยลุกไปร้องไห้ในห้องน้ำ
พ่อ: ได้ ถ้าจะเอาแบบนี้ก็ได้ กูยังไงก็ได้อยู่แล้ว
เเละก็ไม่คุยกันตั้งแต่ตอนนั้นเลย 1เดือนกว่าๆแล้ว เราเป็นเด็กที่ร่าเริงมากเเละสนิทกับพ่อมาก ยังหอมแก้มกันอยู่เลย จนโดนเรื่องนี้เราอึดอัดทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขาก่อนเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเราไม่สำนึก
เราคิดว่าตอน3อาทิตย์แรก จะกลับมาคุยกันปกติ เพราะพ่อเริ่มถามเราแล้ว แต่มันมีอีกเหตุการณ์ที่ทำให้เราไปไม่ถูก
พ่อบอกน้องให้มาบอกเราว่าจะไปซื้อของอายน้ำรอเลย
เรา: ไม่ไป มีเรียนเสริม
พ่อได้ยินพอดี พ่อ:แหม! กูก็ไม่ได้อยากให้ไปนักหรอก กูไม่ได้ตื่นเต้น ทำไมชอบทำตัวขวางโลก! ทำตัวมีปัญหา เก่งจริงๆ (เรารู้ว่าเขาเป็นห่วงเพราะไม่มีคนอยู่บ้าน แต่เราวางแผนไว้ว่าจะไปเรียนกับเพื่อนจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว)
พ่อ: ไป ไปอยู่บ้านปู่ ไม่ต้องไป! (ซึ่งบ้านปู่ก็ไม่มีคนอยู่เหมือนกัน555 ปู่ไปกรุงเทพ) รอเราพ่อซื้อของจน2ทุ่ม ไม่มีใครทักบอกว่ากลับตั้งแต่5โมงแล้ว ข้าวยังไม่ได้กินเลยไม่ใครให้ตังไว้555 บ้านปู่ก็ไม่มีอะไรกิน อึดอัดจริงๆค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เลนมาเขียนในนี้ ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านจนจบนะคะ ยาวมาก🙇🏻♀️💟
อึดอัด ทะเลาะกับพ่อ ไม่คุยกัน1เดือนกว่าๆแล้ว
พ่อ:ทำไมไม่เก็บ!รู้ดีไปหมด ความคิดบันเจิด แต่ความจริงไม่ได้เรื่อง (ด่าเยอะอยู่ จำไม่ได้แล้ว)
จนมาถึงเรื่องปลาตาย (บอกก่อนเลยว่าเราsensitiveเรื่องสัตว์ตายมาก เช่น ในหนังคนตายไม่ร้อง หมาตายร้องไห้)
พ่อ: ปลามันตายไปตัวนึงเนี่ย เสียดายชีวิตมันมั้ย?! ต้องมาตายเปล่า
เรา: เสียใจ (หน้านิ่ง เพราะถ้าขยับหน้า น้ำตาไหลแน่ๆ เราไม่ชอบให้ใครเห็นตอนร้องไห้ค่ะ😂)
พ่อ: เนี่ยนะ หน้าเสียใจ
เราทนไม่ไหว เราเสียใจจริงๆ กลั้นน้ำตาไม่ไหวเลยลุกไปร้องไห้ในห้องน้ำ
พ่อ: ได้ ถ้าจะเอาแบบนี้ก็ได้ กูยังไงก็ได้อยู่แล้ว
เเละก็ไม่คุยกันตั้งแต่ตอนนั้นเลย 1เดือนกว่าๆแล้ว เราเป็นเด็กที่ร่าเริงมากเเละสนิทกับพ่อมาก ยังหอมแก้มกันอยู่เลย จนโดนเรื่องนี้เราอึดอัดทำอะไรไม่ถูก ไม่กล้าเข้าไปคุยกับเขาก่อนเพราะกลัวเขาจะคิดว่าเราไม่สำนึก
เราคิดว่าตอน3อาทิตย์แรก จะกลับมาคุยกันปกติ เพราะพ่อเริ่มถามเราแล้ว แต่มันมีอีกเหตุการณ์ที่ทำให้เราไปไม่ถูก
พ่อบอกน้องให้มาบอกเราว่าจะไปซื้อของอายน้ำรอเลย
เรา: ไม่ไป มีเรียนเสริม
พ่อได้ยินพอดี พ่อ:แหม! กูก็ไม่ได้อยากให้ไปนักหรอก กูไม่ได้ตื่นเต้น ทำไมชอบทำตัวขวางโลก! ทำตัวมีปัญหา เก่งจริงๆ (เรารู้ว่าเขาเป็นห่วงเพราะไม่มีคนอยู่บ้าน แต่เราวางแผนไว้ว่าจะไปเรียนกับเพื่อนจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว)
พ่อ: ไป ไปอยู่บ้านปู่ ไม่ต้องไป! (ซึ่งบ้านปู่ก็ไม่มีคนอยู่เหมือนกัน555 ปู่ไปกรุงเทพ) รอเราพ่อซื้อของจน2ทุ่ม ไม่มีใครทักบอกว่ากลับตั้งแต่5โมงแล้ว ข้าวยังไม่ได้กินเลยไม่ใครให้ตังไว้555 บ้านปู่ก็ไม่มีอะไรกิน อึดอัดจริงๆค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว และไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เลนมาเขียนในนี้ ขอบคุณที่เสียเวลาอ่านจนจบนะคะ ยาวมาก🙇🏻♀️💟