เกลียดแม่ตัวเองผิดมั้ย

ตามความข้างบนเลยค่ะ คือหนูอายุ16 พึ่งจะมาอาศัยอยู่บ้านเดียวกันกับแม่เกือบ1ปีแล้ว(ที่ผ่านมาแม่ไปทำงานแล้วไม่กลับมาบ้าน) ตอนแรกหนูคิดว่าถ้าได้อยู่กับแม่คงจะดีไม่น้อยเพราะที่ผ่านมาคำว่าอบอุ่นของกอดคนเป็นแม่หนูไม่เคยได้สัมผัสมันเลย แต่พอมาอยู่ด้วยกันแล้วหนูไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้ แม่เอาแต่หงุดหงิดใส่เรา ถักทอคำหยาบขึ้นเสียใส่ ด่าเรา แถมไม่เคยฟังความคิดเห็น ไม่ฟังเหตุของเราเลย สำหรับคนอื่นอาจคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับหนูมันคือการฝังใจ ถามว่ามันชินมั้ย ถ้ามันไม่มากกว่าที่พูดมาคือมันธรรมดากับเรามาก แต่พอมันสะสมมาเรื่อยๆทำให้เราเก็บกด ฝังไว้ในใจ แต่พอแม่ด่า ตี หงุดหงิด ขึ้นเสียงใส่เราก็ไม่ได้ตอบโต้นะเพราะคิดว่ามันไม่ควร พอทุกอย่างมันเป็นแบบนี้แล้วหนูไม่สามารถพูดคุย ถาม หัวเราะ ยิ้มใส่ได้เหมือนแม่ลูกทั่วไปได้ พอมันสะสมมาเรื่อยๆแล้วหนักขึ้นเรื่อยๆ มันเปลี่ยนเกลียดแม่แทนคำว่าไม่ชอบ  มันอึดอัดไปหมด ตอนนี้คำว่ามองหน้าแทบจะไม่มีให้เห็น พ่อก็บอกว่าแม่รักเรามากนะ แต่ที่หนูไม่เข้าใจแม่มากทีสุดคือความรักที่แม่มอบให้กับความรักที่หนูต้องการมันต่างกัน แล้วหนูควรทำไงดีคะ