ของเจ้าของกระทู้คนที่ 3 แล้วค่ะ
ตอนขึ้นเกรด 7 คุณปู่วัย 69 ปีด้วยอาการผนังหัวใจทะลุ และขาดเลือดเฉียบพลัน อยู่เกษมราฏร์เกือบเดือน ก็จากไปค่ะ เราเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับท่าน รู้สึกผิดที่ปู่คอวนไปเดินเล่นตลอด แต่เราไม่ยอมไป จากเป็นเด็กร่าเริงก็กลายเป็นเด็กอมทุกข์ ยิ้มยาก

คนที่ 2 แมวค่ะ วัย 5 ขวบ ทำงานต่างจังหวัดเลยมีเวลากับแมวน้อยมาก พาน้องไปหาหมอ หมอแทงเข็มอะไรไม่ทราบ น้องอาเจียนพุ่งอย่างรุนเเรง ชักทรมาน และเสียต่อหน้าต่อตา ครั้งนี้สาหัสกว่าเก่า เราทุกข์มาก เกินปีกว่าจะดีขึ้นบ้าง

คนล่าสุด คุณยายค่ะ ไม่เเท้ วัย 73 เรารักที่สุดในชีวิต ผ่านมา 51 วันแล้ว แต่ร้องไห้ทุกวัน ข้าวทานไม่ได้ คิดถึงมากๆ นอนน้ำตาไหล จินตนาการว่า ถ้ายายอยู่ จะพาไปไหว้พระ ไปนั่นมานี่ จะกอด จะหอม อยากหลับแล้วไม่ตื่นขึ้นมาอีกแบบยาย เราเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับยาย พายายส่งนอน รพ. เพื่อผ่าตัดลำไส้ คำสุดท้ายที่เราบอกยายคือ เดี๋ยวเเข็งแรงแล้วหนูมารับกลับบ้านเรานะ ยายตอบกลับมาว่า ค่าหลานรัก บ๊ายบาย จุ๊บๆ

เราก็มารับจริงๆ แต่เป็นร่างยายที่นอนน่ารักเหมือนเดิม แต่ไม่สามารถตื่นมาคุยกับเราได้อีกแล้ว ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราจะอยู่ห้องพิเศษจะได้เยี่ยมยายทุกวัน เราเกลียดโรคระบาดที่ทำให้เราไม่ได้อยู่เคียงข้างยาย

เรานึกรู้สึกผิดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา เพราะเราไม่เอาไหนเอง เราผิดเอง เราเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ยายจากไป ถ้าเราไม่ฝืนให้ยายผ่า ทั้งๆ ที่เพิ่งทำบอลลูนได้เดือนเศษเอง ยายายก็ทานไม่ครบ ผ่าทั้งๆ ที่ร่างกายอ่อนเเอ ยายคงไม่ติดเชื้อในกระเเสเลือด ปลุกไม่ตื่นขึ้นมาเรียกเรา น้องเล็กหลานรัก ได้อีกแล้ว