ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ
ก่อนนอนจินตนาการ ทุกคืนค่ะ เลิกไม่ได้เลย บางวันเราจินตนาการเราปวดหัวด้วย ตื่นมาไม่สดชื่น
จินตานาการเป็นนิยายเลยค่ะ เป็นซีรี่ย์แต่งได้เป็นตอนๆเลย เหมือนอีกโลกใบนึงของเราเลย โลกที่ดีอ่ะ
มีตัวละคร เพื่อน ธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม ลม ต้นไม้ เราจินตนาการเหมือนชีวิตจริงเลย แต่ในโลกจินตนาการของเราจะค่อนข้างดีค่ะ มีความสุขมากๆ แต่เราก็แต่งให้มีเรื่องแย่ด้วยนะ คนเราไม่มีใครราบรื่นหรือมีความสุขตลอด เป็นได้ประมานปีนึงแล้วค่ะ
… ก่อนหน้านี้ค่ะ ม.ต้น เรามีปัญหากับเพื่อน ทะเลาะกัน ทุกวัน ทุกอาทิตย์ กลับจากโรงเรียนมีเรื่องให้คิดทุกวันค่ะ แล้วเพื่อนที่ทะเลาะ ก็เป็นเพื่อนที่เรารักมากๆ เราใส่ใจเพื่อนมากๆ เราร้องไห้ทุกวันคนเดียว ทุกคืนเลยนอนไม่ค่อยหลับ ไม่สบายบ่อย ปวดหัวมากๆก่อนนอน *เป็นแบบนี้ติด2ปีค่ะ* แล้วเรามีเรื่องอะไร เราเก็บไว้คนเดียว ตลอด เมื่อก่อนมีอะไรจะบอกแม่ตลอดนะคะแต่หลังจากที่ทะเลาะกับเพื่อนเป็นแบบนี้2ปีไม่บอกค่ะ เหตุผลเพราะ เราเคยเล่าอะไรให้แม่ฟัง แม่ไปบอกพี่สาว ละแม่,พี่ชอบแอบดูโทรศัพท์เรา เราเข้าใจว่าแม่เป็นห่วงค่ะ สำหรับบางคน คงจะเฉยๆไม่อะไร แต่เราไม่ชอบให้ใครยุ่ง ของส่วนตัวค่ะ (ไม่ใช่เราปิดบังพ่อแม่ แต่เราค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงด้วย) เลยซีเรียสอยากดูอะไรอยากรู้อะไร ถามเราตรงๆเราบอกได้ถ้าเรื่องไหนเราโอเคที่จะบอก แต่อันนี้แอบดู บ้างไรบ้างพอเล่าให้แม่ฟังแม่ไปบอกคนอื่น เราเลยรู้สึกแม่ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวค่ะ พอระบายกับเพื่อน ก็ถูกนินทา ถูกหักหลังบ้างไรบ้าง หลังจากนั้นเก็บไว้ที่ตัวคนเดียวค่ะ …แล้วเราเป็นคนคิดมาก เครียดง่าย นิดหน่อยก็คิด มีอยู่วันนึง เพื่อนทั้งกลุ่มไม่คุยกับเราเลย ตอนพักเที่ยงเพื่อนไล่เราไม่ให้เรานั่งกินข้าวด้วย ตอนนั้นเราร้องไห้เลยค่ะ สุดท้ายก็ทิ้งเราหมดเลย เราเดินไปหาเพื่อนกลุ่มอื่น แล้วร้องไห้ ก็ระบายไปนิดหน่อยแต่ไม่หมด เพราะเรากลัวโดนหักหลังอีก หลังจากนั้นเราเลยมาอยู่กลุ่มใหม่เพื่อนกลุ่มใหม่ก็ให้กำลังใจเราดีค่ะ แต่เรากลายเป็นอีกคนจากเมื่อก่อนเลย เราไม่ค่อยคุยกับใคร ชอบอยู่คนเดียว ตอนเย็นกลับบ้านไปร้านหนังสือนั่งเงียบๆคนเดียวในร้าน แล้วก็ฟังเพลง อยู่ในร้านบางวันก็นั่งร้องไห้ด้วยค่ะ เป็นบ่อยมากๆ เราคิดถึงเพื่อนด้วยเราผิดหวัง เสียใจสุดๆ วันไหนเพื่อนกลุ่มใหม่ชวนกลับบ้านด้วยเราไม่กลับค่ะ เราหาทางกลับคนเดียวเรารู้สึกกลับบ้านกับเพื่อน เราอึดอัดมาก เราชอบอยู่คนเดียวไปเลย เวลาเราจะระบายเราจะไปร้านหนังสือทุกเย็นค่ะ กลายเป็นที่ระบายของเราแล้ว อยู่ในร้านเงียบๆร้องไห้เงียบๆ เป็นแบบนี้หลังจากเพื่อนไล่วันนั้น 2 เดือนค่ะ ถึงจะดีขึ้น จนปิดเทอม เราอยู่กับตัวเอง ทำสิ่งชอบก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็คิดถึงเพื่อนทุกวันค่ะ ตอนนี้ก็คิดถึงอยู่แต่กลับไปคุยด้วยไม่ได้แล้ว ในเฟสก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ในไลน์ทักไปก็ไม่อ่าน
แต่ปิดเทอมครั้งนี้นานค่ะ แล้วย้ายโรงเรียนด้วย ตอนกลางคืนจินตนาการก่อนนอนทุกวัน วันไหนพยายามไม่จินตนาการจะชอบกลับไปคิดเรื่องเก่าๆแล้วเราก็จะดิ่งง่าย เฟลง่ายมากๆ ร้องไห้ง่ายด้วยค่ะพอคิดเรื่องเก่า นิดหน่อยก็ร้อง เลยจินตนาการ แต่พอจินตนาการมากไปบางคืนก็ปวดหัวค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แล้วบางทีก็ตั้งคำถามกับตัวเองด้วยค่ะ คำถามนึง เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัวรึป่าว เวลาคิดเรื่องเก่าจะดิ่งง่ายมากๆค่ะ
ไม่รู้พิมแบบนี้ทุกคนจะเข้าใจมั้ย อยากได้คำแนะนำค่ะ หรือทุกคนคิดว่ายังไงกันบ้าง
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🙏🏻🙏🏻
จินตานาการก่อนนอนทุกคืน วันไหนไม่จินตนาการ จะกลับไปคิดเรื่องเก่า แล้วดิ่งง่ายมากๆ
ก่อนนอนจินตนาการ ทุกคืนค่ะ เลิกไม่ได้เลย บางวันเราจินตนาการเราปวดหัวด้วย ตื่นมาไม่สดชื่น
จินตานาการเป็นนิยายเลยค่ะ เป็นซีรี่ย์แต่งได้เป็นตอนๆเลย เหมือนอีกโลกใบนึงของเราเลย โลกที่ดีอ่ะ
มีตัวละคร เพื่อน ธรรมชาติ สิ่งแวดล้อม ลม ต้นไม้ เราจินตนาการเหมือนชีวิตจริงเลย แต่ในโลกจินตนาการของเราจะค่อนข้างดีค่ะ มีความสุขมากๆ แต่เราก็แต่งให้มีเรื่องแย่ด้วยนะ คนเราไม่มีใครราบรื่นหรือมีความสุขตลอด เป็นได้ประมานปีนึงแล้วค่ะ
… ก่อนหน้านี้ค่ะ ม.ต้น เรามีปัญหากับเพื่อน ทะเลาะกัน ทุกวัน ทุกอาทิตย์ กลับจากโรงเรียนมีเรื่องให้คิดทุกวันค่ะ แล้วเพื่อนที่ทะเลาะ ก็เป็นเพื่อนที่เรารักมากๆ เราใส่ใจเพื่อนมากๆ เราร้องไห้ทุกวันคนเดียว ทุกคืนเลยนอนไม่ค่อยหลับ ไม่สบายบ่อย ปวดหัวมากๆก่อนนอน *เป็นแบบนี้ติด2ปีค่ะ* แล้วเรามีเรื่องอะไร เราเก็บไว้คนเดียว ตลอด เมื่อก่อนมีอะไรจะบอกแม่ตลอดนะคะแต่หลังจากที่ทะเลาะกับเพื่อนเป็นแบบนี้2ปีไม่บอกค่ะ เหตุผลเพราะ เราเคยเล่าอะไรให้แม่ฟัง แม่ไปบอกพี่สาว ละแม่,พี่ชอบแอบดูโทรศัพท์เรา เราเข้าใจว่าแม่เป็นห่วงค่ะ สำหรับบางคน คงจะเฉยๆไม่อะไร แต่เราไม่ชอบให้ใครยุ่ง ของส่วนตัวค่ะ (ไม่ใช่เราปิดบังพ่อแม่ แต่เราค่อนข้างโลกส่วนตัวสูงด้วย) เลยซีเรียสอยากดูอะไรอยากรู้อะไร ถามเราตรงๆเราบอกได้ถ้าเรื่องไหนเราโอเคที่จะบอก แต่อันนี้แอบดู บ้างไรบ้างพอเล่าให้แม่ฟังแม่ไปบอกคนอื่น เราเลยรู้สึกแม่ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวค่ะ พอระบายกับเพื่อน ก็ถูกนินทา ถูกหักหลังบ้างไรบ้าง หลังจากนั้นเก็บไว้ที่ตัวคนเดียวค่ะ …แล้วเราเป็นคนคิดมาก เครียดง่าย นิดหน่อยก็คิด มีอยู่วันนึง เพื่อนทั้งกลุ่มไม่คุยกับเราเลย ตอนพักเที่ยงเพื่อนไล่เราไม่ให้เรานั่งกินข้าวด้วย ตอนนั้นเราร้องไห้เลยค่ะ สุดท้ายก็ทิ้งเราหมดเลย เราเดินไปหาเพื่อนกลุ่มอื่น แล้วร้องไห้ ก็ระบายไปนิดหน่อยแต่ไม่หมด เพราะเรากลัวโดนหักหลังอีก หลังจากนั้นเราเลยมาอยู่กลุ่มใหม่เพื่อนกลุ่มใหม่ก็ให้กำลังใจเราดีค่ะ แต่เรากลายเป็นอีกคนจากเมื่อก่อนเลย เราไม่ค่อยคุยกับใคร ชอบอยู่คนเดียว ตอนเย็นกลับบ้านไปร้านหนังสือนั่งเงียบๆคนเดียวในร้าน แล้วก็ฟังเพลง อยู่ในร้านบางวันก็นั่งร้องไห้ด้วยค่ะ เป็นบ่อยมากๆ เราคิดถึงเพื่อนด้วยเราผิดหวัง เสียใจสุดๆ วันไหนเพื่อนกลุ่มใหม่ชวนกลับบ้านด้วยเราไม่กลับค่ะ เราหาทางกลับคนเดียวเรารู้สึกกลับบ้านกับเพื่อน เราอึดอัดมาก เราชอบอยู่คนเดียวไปเลย เวลาเราจะระบายเราจะไปร้านหนังสือทุกเย็นค่ะ กลายเป็นที่ระบายของเราแล้ว อยู่ในร้านเงียบๆร้องไห้เงียบๆ เป็นแบบนี้หลังจากเพื่อนไล่วันนั้น 2 เดือนค่ะ ถึงจะดีขึ้น จนปิดเทอม เราอยู่กับตัวเอง ทำสิ่งชอบก็ดีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็คิดถึงเพื่อนทุกวันค่ะ ตอนนี้ก็คิดถึงอยู่แต่กลับไปคุยด้วยไม่ได้แล้ว ในเฟสก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ในไลน์ทักไปก็ไม่อ่าน
แต่ปิดเทอมครั้งนี้นานค่ะ แล้วย้ายโรงเรียนด้วย ตอนกลางคืนจินตนาการก่อนนอนทุกวัน วันไหนพยายามไม่จินตนาการจะชอบกลับไปคิดเรื่องเก่าๆแล้วเราก็จะดิ่งง่าย เฟลง่ายมากๆ ร้องไห้ง่ายด้วยค่ะพอคิดเรื่องเก่า นิดหน่อยก็ร้อง เลยจินตนาการ แต่พอจินตนาการมากไปบางคืนก็ปวดหัวค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว แล้วบางทีก็ตั้งคำถามกับตัวเองด้วยค่ะ คำถามนึง เราเคยเป็นโรคซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัวรึป่าว เวลาคิดเรื่องเก่าจะดิ่งง่ายมากๆค่ะ
ไม่รู้พิมแบบนี้ทุกคนจะเข้าใจมั้ย อยากได้คำแนะนำค่ะ หรือทุกคนคิดว่ายังไงกันบ้าง
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ🙏🏻🙏🏻