ปกติเราเป็นคนที่ค่อนข้างเปิดเผยไม่อายที่จะแสดงความคิดเห็นกับเพื่อนแถมเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะด้วย เวลามีงานกลุ่มที่ต้องพรีเซ้นเราก็เสนอที่จะพรีเซ้นเองแบบนี้เราก็น่าจะเป็นคนที่กล้าแสดงออกอยู่พอตัวเลยอะ แต่กลับกันเวลาอยู่ต่อหน้าญาติๆหรือผู้ใหญ่ฝ่ายแฟนเราจะประหม่ามากๆกลัวไปซะทุกอย่าง เราแทบไม่พูดอะไรจนกลายเป็นคนขี้อายไปเลยเรารู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองมากๆเวลาที่จะต้องพูดคุยหรือโดนถาม กลัวที่จะโดนถามถึงเรื่องส่วนตัวหรือคำถามที่ตอบยาก กลัวว่าตอบไปแล้วมันจะทำให้เราดูแย่กลัวว่าเขาจะมองเราไม่ดี เราไม่เคยกลัวการที่เจอเพื่อนใหม่ๆแต่บางครั้งเราก็กลัวการที่ต้องไปเจอคนแปลกหน้ากลัวการพูดคุยกลัวเวลาต้องไปสถานที่ที่คนเยอะๆเรารู้สึกประหม่าสุดๆไม่กล้าที่จะทำอะไรหรือพูดอะไร เคยมีครั้งนึงตอนเรายังเด็กเราต้องไปสถานที่คนเยอะๆแถมต้องไปเจอญาติๆ แล้ววันนั้นเราใส่กางเกงยีนกับเสื้อยืดรองเท้าปกติ ไม่มีใครว่าอะไรเราทั้งนั้นแต่เรารู้สึกประหม่าจนน้ำตาคลอเหมือนเราคิดไปว่าคนอื่นจะมองเรายังไงเราจะต้องดูแย่แน่ๆทำไมเราตลกจังทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กลั้นน้ำตาไว้เพราะคนเยอะมากๆวันนั้นมีแค่พ่อเราที่ดูออกว่าเราไม่โอเค เหมือนเรารู้สึกว่าเราแปลกแยกเรามันไม่เหมาะกับที่ตรงนั้นความรู้สึกแบบเรามาทำอะไรตรงนี้ หลังจากวันนั้นเราก็กลัวการที่จะเผชิญกับสถานการณ์ที่ต้องไปเจอญาติๆไม่ว่าจะญาติเราเองหรือญาติแฟน เราจะอึดอัดทุกครั้งต่อให้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลย เราก็จะรู้สึกกดดันจนอยากร้องไห้ทุกที อย่างวันนี้เป็นวันเกิดของลูกพี่ลูกน้องแฟนเราค่ะ เขาชวนเราไปด้วยแต่พอเรานึกภาพว่าจะต้องไปบ้านเขาไปเจอพ่อแม่เขาไปเจอกับญาติแฟน เราก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเลยเราปฏิเสธไปทั้งๆที่เราก็อยากจะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเขาแต่เราเองก็ไม่อยากที่จะเอาตัวเองไปทนกดดันอยู่ในสถานการณ์นั้นด้วย สุดท้ายเราก็มาแอบร้องไห้คนเดียวค่ะเพราะอะไรก็ไม่รู้มันรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆที่เป็นคนแบบนี้