สวัสดีครับ ผมชื่อ อาท นะครับ ผมมีเรื่องอยากจะใช่ทุกคนช่วยผมคิดหน่อยว่า ผมผิดอะไรแล้วผมสมควรต้องทำอย่างไง ?
เรื่องมีอยุ่ว่า….
ผมเรียนอยู่ได้เข้าเรียนใน ปวช วิทลัยแห่งนึง แล้วหลายๆคนก็หน้าจะรู้ว่าจะมีการออกฝึกงาน ช่วงปีที่ 3 อยู่แล้ว ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็เป็นเพื่อนมาต้องแต่ ปี1 ซึ่งผมเป็นเหมือนแบบตัวคนเดียวที่ออกมาจากเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเพราะเพื่อนส่วนใหญ่เขาก็ไปเรียนต่อ สามัญ กัน แต่ผมเลือกที่จะเรียน อาชีวะ แล้วคราวนี้กลับมาต่อ คือว่า เพื่อนคนนี้ก็ได้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปี1 ก็เล่นกันมาตลอด ผมขอบอกก่อนว่าตัวผมนั้นมีเกรดเฉลี่ยที่สูงซึ่งคนส่วนใหญ่ก็จะคิดว่า เด็กคนนี้ฉลาด ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรแต่ผมก็ไม่ได้ฉลากขนาดนั้นเพราะเกรดที่ได้เยอะมาก็เพราะเรียนในสิ่งที่เราถนัดมากกว่าผมคิดงั้น…
ซึ่งเราก็ได้เรียนมาด้วยตลอด แล้วพอ เรียนได้ถึง ปี 2 เทอม 2 อาจารเขาก็ได้พูดว่าเทอมต่อไปจะต้องออกฝึกงานแล้วอย่าลืมไปหาบริษัทกันด้วยหรือใครหาไม่ได้ อาจารย์เขาก็จะพอมีบริษัทที่รุ่นพี่เคยฝึกงานมาให้เลือก คราวนี้พออาจารย์ให้หา ผมก็ได้ไปบอกแม่ว่าอาจารย์ให้หาที่ฝึกงานแล้ว ซึ่งแม่ผมมีเพื่อนที่ ทำงานด้านนี้เยอะ ( แผนกที่ผมเรียน คือ ช่างเขียนแบบ ) แม่ผมเขาก็ได้ไปหาถามเพื่อนเขาจนได้มา 1 บริษัท แล้วซึ่งบริษัทนั้นอยู่ใกล้บ้านพี่ผมด้วย ซึ่งผมก็โอเครที่จะฝึกงานที่นั้น คราวนี้ในการฝึกงานเราสามารถฝึกงานที่เดียวกับเพื่อนได้ ผมก็เลยไปชวนเพื่อนคนนึงที่พอจะสนิทหน่อยว่าไปทำงานด้วยกันไหม เพื่อนมันก็บอกมาว่าไปดิไปฝึกงานด้วย ซึ่งตัวผมก็ดีใจละเพราะจะมีเพื่อนจะไปด้วย แต่ผมก็ชวนหลายคนอยู่แต่มีไปคนเดียว ซึ่งตอนนั้นที่บ้านพี่ผมมีห้องว่างอยู่ห้องนึง ผมมันก็บอกว่ามาอยู่ก็ได้นะ ซึ่งผมก็โอเคร แต่ผมก็บอ กพี่ว่าแล้วจะเอาเพื่อนไปอยู่ด้วยได้ไหม 1 คน พี่ผมก็เขาก็โอเคร จัดห้องอะไรดีทุกอย่าง แล้วจะรอฝึกงงานเราก็ยังเรียนไปเที่ยวด้วยกันอยู่…
ถึงเวลาที่จะต้องฝึกงาน วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมได้นัดเพื่อนผมไปบ้านพี่เพราะว่าวันจันทร์ต้องทำงานแต่พอดีว่าวันจันทรืนั้นเป็นวันหยุด แต่เราก็ได้ไปบ้านพี่ผม ก็พอไปถึงก็คุยเล่นกันปกติ แล้วก็นอนหลับพอตื่นขึ้นมาวันจันทร์เพื่อนผมมันได้ลืม เล่มเอกสารฝึกงานไว้ที่บ้านมัน มันก็เลยได้ไปเอา เอกสารที่บ้านมัน ซึ่งบ้านมันกับบ้านพี่ผมถามว่าไกลไหมก็บอกเลยว่าไกลแต่ก็สามารถขี่มอไซ ไป-กลับ ได้สบายๆ ซึ่งพอถึงเวลากลับเพื่อนมันก็จำทางมาบ้านพี่ผมไม่ได้ผมก็เลยออกไปรับอีกหนึ่งรอบ แล้วก็กลับมาที่บ้านก้คุยกันปกตินอนหลับไป
วันนี้เป็นการฝึกงานวันแรกของผม ผมขอพูดว่าทำงานนะ การทำงานวันแรกของผมก็ตื่นเต้นเพราะว่าเราได้มาทำงานกับเพื่อนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ค่อในที่ฝึกงานนั้น ได้มีเพื่อนวิทลัยเดียวกับมาฝึกงานด้วยอีก 4คน รวมพวกผมก็ 6คน ผมกับเพื่อนผมก็ได้ทำงานมาเรื่อยๆแต่ว่ามันแปลกเพราะว่า เพื่อนผมไม่ยอมพูดกับผมเลย จะพูดแค่ในสิ่งที่จำเป็น เช่น กลับบ้าน ไปกินข้าว ประมาณนั้น ( แต่ทุกคนอย่างลืมว่า ผมกับมันนอนห้องเดียวกัน ที่เป็นห้อง สี่เหลี่ยม มันจะอึดอัดขนาดไหนทุกคนลองคิดดู นอนห้องเดียวกันแต่ไม่คุยกันเลยสักคำ ทั้งๆที่ผมพยามที่จะชวยคุยแต่เขาก็ไม่ตอบผมเลย ( ผมพบามที่จะชวยคุยตลอดแต่แทบจะไม่เคยตอบผมเลย จะตอบในเรื่องที่เขาต้องการจะรู้ เอาง่ายๆเหมือนกับว่า แฟนงอลเราตลอดเวลาเราพยามง้อ แต่คนนี้มันเพื่อนไง มันไม่ใช่จริงๆ ผมพยามแล้วแต่เขาไม่คุยกับผมด้วย ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน ) ) กลับมาเรื่องเดิม ผมก็พยามตามใจทุกอย่าง ตอนเที่ยงมันต้องการไปกินข้าวกับเพื่อนอีก 4 คน ผมก็อะอะไปไป ทั้งที่ร้านที่ผมกินกับมันมาก่อนหน้านี้ถูกกว่าจะผมก็ยอม อะ การใช่ชีวิตของผมก็ผ่านเรื่อยๆ แบบอึดอัดตลอดเวลา พอถึงวันนึงผมได้ชวนเขาไปตลาดเขาก็เหมือนเดิมไม่ตอบแต่รอบนี้ พยักหน้าก็รับรู้ละว่าไป ก็ได้ไปกัน มันก็พูดกับผมหน่อยละที่ตลาด มันได้ทำสเต็กผมก็โอเครกินดิ ผมกับมันก้ได้หารเงินกันซื้อของ พอกับมากินที่บ้าน มันก็ได้ทำอะไรของมันเสร็จแต่ ‘’ ไม่เก็บไม่ล้างทิ้งไว้ให้ผมล้างและก็เก็บ “ ผมก็ยอมทั้งๆที่ไม่สมควรยอม แล้วก็ใช่ชีวิตแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไม่ยอมคุยกับผมผมเหมือน “หลานคนอ่านมาถามว่าแล้วทำไมเพื่อนถึงไม่พูด กับผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนมันไม่พูดกับผม เหมือนอยู่ดีดี ก็ไม่พูดไม่คุย ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็คุยปกติ “ ( ไม่ได้มีปัญหากันอะไรเลย )
พอมาถึงวันนึงผมทำอะไรกินแล้วผมก็เรียกมันออกมากินแล้วมันก็กิน แล้วผมก็ถามว่ากินได้หรือป่าวมันก็พยักหน้า ผมก็เรื่องที่จะทนไม่ไหวแล้วผมก็เลยพูดไปว่า ก็พูดมาดิ “””” แล้วมันก็
ไก่ใส่ผม แล้วก็บอกกินได้ “””” ผมก็พยามที่จะใจเย็นก็เลย ยอมมันอีก แต่เขาก็ไม่เคยที่จะขอโทษผมสักคำเลยนะ ทั้งๆที่กูทำให้-แล้วยังมา
ใส่หน้ากูอีก แล้วก็โกดมันมากๆเลยนะแต่ผมก็ยัง ทำยิ้มเดินเข้าห้องแต่ตอนนั้นผมยังไม่คุยกัยมันสักแปปมันเดินออกไปข้างนอกแล้วขี่รถออกไป ผมตามดูว่าไปไหนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ มันเอามอไซผมออกไป ไม่ได้ขอ แล้วพึ่งทำสันดานนรกๆใส่ผม แต่ผมก็ยอม ยอมอีกแล้ว แล้วก็ยังใส่ชีวิตต่อมาอีกสักพัก แต่จะบอกก่อนว่ายังไม่มีการตอบผมเหมือนนะ แต่ผมก็พยามที่จะพูดกับมันเหมือน แต่เขาก็ไม่ตอบ ไม่พูดไม่คุย แล้วก้ยังไม่มีการขอโทษผมเลยสักครั้งเดียว อะพอมาถึงวันนึง ตอนเลิกงานผมก็บอกมันว่า ผมจะไปเติมน้ำมันแล้วซื้อข้าวแต่พอดีว่าผมไม่มีเงินสด ก็เลยกลับไปชาจแบ็ตก่อนเพราะจะกดเงินไม่ใช่บัตรได้ พอถึงบ้านผมก็ชาจแบ็ตแล้วก็ไปเข้าห้องน้ำล้างม่อล้างหน้าเรียบร้อย ออกมาจากห้องน้ำแล้วเข้าห้อง ก็อย่างที่ทุกคนอ่านมาแต่ข้างต้น ไอเวรนี้ไม่พูด ก็นั่งเล่นมือถือไปสักพักแล้ว ผมก็ถามว่าไปยัง กูรอเนี่ย มันก็โมโห่แล้วพูดว่ารอกูหรอกูอะรอตั้งห่าง ขอบอกก่อนว่าที่ผมกลับมาแล้วนั่งต่อเพราะอะรไ เพราะผมไม่รู้ความต้องการของเขาว่าต้องการอะไรผมเลยนั่งรอแต่ผมก็อะอะ โอเครอันนี้กูผิด แล้วมันก็พูดว่าไป แต่!!!• ผมไม่ได้ยินจริงๆ ถ้าเป็นเพื่อนๆจะเอาอย่างไงกัน อาจจะ พูดอีก เปิดประตูออกไปเลย ใช่ไหม แต่มันยืนเฉยๆแต่ว่า ประตูห้องมันมีกระจกซึ่งไอเวรนั้น ชอบที่จะส่องกระจกอยู่แล้ว ผมก็เลยนึงว่ามันยืนส่องอยู่แต่อย่าลืมว่ามันพูดมาแล้วแต่ผมไม่ได้ยิน ผมก็นั่งเล่นมือถือไปเรื่อยๆแล้ว ประมาณเกือบ 5นาที ผมก็หันไปแล้วพูดว่าไปยัง ก็ไปต่อนี้ละสนุกครับ มันก็โมโหมากพูดว่า ตาไม่ดี พูดยังไม่ดีอีกหรอ ผมก็เลยพูดไปใช่ ตากูไม่ดี กูกูก็ไม่ดี แล้วมันก็พูดว่ากล้ากวนตีนกูหรอกล้ากวนตีนหรอ แล้วก็จะต่อยหน้าผม ผมก็บอกว่าต่อยมาดิ แต่มันก็ไม่ต่อยแล้ว อย่าลืมว่าจะไปข้างนอกกัน ผมใจเย็นสุดๆก็ถามมันว่าไปไหมมันก็ไม่ตอบ ผมก็เลยไปคนเดียวแต่ ผมก็ยังจะใจดีนะ ยังทักไปถามว่าเอาถามอะไรไหมมันก็ตอบเอาข้าวอันนี้นะผมก็ซื้อไปให้ พอกลับไปถึงผมเอาข้าวให้มันแล้วผมก็ยังเหมือนเดิมพยามที่จะพูดกับมันก็ไม่พูดหลังจากนี้ผมก็เปลี่ยนเป็นไม่คุยกับมันตลอดเลย จนมันทนไม่ไหวมั่งไม่รู้ มันก็ย้ายออกไปข้างนอกแต่อย่าลืมว่าต้องทำงานกับมันอยู่ แต่ที่ทำงานผมก็ไม่มองหน้ามันเลย
อะอะผมลืมบอกไปเรื่องนึง คือหลายคนคงคิดว่าทำไมไม่คุยกันอะ อย่างนี้ต้องคุยกันนะ ผมคุยแล้วครับ ผมถามมันว่าอยากให้แก้ไข้อะไรไหมอยู่ด้วยกันเนี่ย มันบอกว่า อยากให้ผมพูดน้อยหน่อย มั้งๆที่เมียบจะไมาได้ตุยกันอยู่แล้วอะ งง แล้วผมก็ถามไปว่าทำไมเวลาพูดอะไรด้วยไม่ตอบเลย คำตอบที่ได้กลับมาคือ ฉลาดต้องรู้ ผมงงมากครับรืออย่างไงอะ ถ้ารู้จะถามไหมงงอะ ผมก็บอกไปว่าผมไม่รู้ แต่ อาการเดิมกลับมา ไม่พูดเหมือนเดิม
เพื่อนๆหลายๆคนลองคิดตามผมนะ “” ท ุยไก่ใส่ผม , ถามไม่ยอมพูดด้วยทั้งๆที่อยู่ห้องนอนเดียวกัน , ยิบของผมทำอะไรเกี่ยวกับของผมไม่เคยขอไม่เคยถาม , กินข้าวทำอาหาร 80% ไม่ล้างไม่เก็บ ผมต้องตามเก็บตามทำจนเคยโดนพี่ด่า “ แต่ผมยอมตลอดโกดนะโกดมากแต่ไม่ได้อะไร ผมเชื่อเถอะถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเพื่อนๆบ้างคน ไอเวรนั้นปากแตกแล้ว แต่ผมยอมไง
“” ตอนนี้ผมไม่คุยกับมันแน่ๆละ 1 แต่อยากจะถามว่าผมควรทำอย่างไงต่อไปดี หรือ ทำเป็นไม่สนมันตลอดไปเลย แล้วถ้าไอเวรนั้นมาขอโทษ ควรให้อภัยไหม หรืออย่างไงดี แต่ผมรู้สึกว่ามันทำเกินไปนะ
+++ ใครเคยเจอประมาณผม แล้วหาทางออกอย่างไง แก้ไขอย่างไง ลองบอกผมหน่อยนะ +++
เพื่อนที่เสียไป ผมสมควรที่จะเรียนว่าเพื่อนต้องแรกไหม ?
เรื่องมีอยุ่ว่า….
ผมเรียนอยู่ได้เข้าเรียนใน ปวช วิทลัยแห่งนึง แล้วหลายๆคนก็หน้าจะรู้ว่าจะมีการออกฝึกงาน ช่วงปีที่ 3 อยู่แล้ว ซึ่งเพื่อนคนนี้ก็เป็นเพื่อนมาต้องแต่ ปี1 ซึ่งผมเป็นเหมือนแบบตัวคนเดียวที่ออกมาจากเพื่อนที่โรงเรียนเก่าเพราะเพื่อนส่วนใหญ่เขาก็ไปเรียนต่อ สามัญ กัน แต่ผมเลือกที่จะเรียน อาชีวะ แล้วคราวนี้กลับมาต่อ คือว่า เพื่อนคนนี้ก็ได้เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปี1 ก็เล่นกันมาตลอด ผมขอบอกก่อนว่าตัวผมนั้นมีเกรดเฉลี่ยที่สูงซึ่งคนส่วนใหญ่ก็จะคิดว่า เด็กคนนี้ฉลาด ซึ่งผมก็ไม่ได้อะไรแต่ผมก็ไม่ได้ฉลากขนาดนั้นเพราะเกรดที่ได้เยอะมาก็เพราะเรียนในสิ่งที่เราถนัดมากกว่าผมคิดงั้น…
ซึ่งเราก็ได้เรียนมาด้วยตลอด แล้วพอ เรียนได้ถึง ปี 2 เทอม 2 อาจารเขาก็ได้พูดว่าเทอมต่อไปจะต้องออกฝึกงานแล้วอย่าลืมไปหาบริษัทกันด้วยหรือใครหาไม่ได้ อาจารย์เขาก็จะพอมีบริษัทที่รุ่นพี่เคยฝึกงานมาให้เลือก คราวนี้พออาจารย์ให้หา ผมก็ได้ไปบอกแม่ว่าอาจารย์ให้หาที่ฝึกงานแล้ว ซึ่งแม่ผมมีเพื่อนที่ ทำงานด้านนี้เยอะ ( แผนกที่ผมเรียน คือ ช่างเขียนแบบ ) แม่ผมเขาก็ได้ไปหาถามเพื่อนเขาจนได้มา 1 บริษัท แล้วซึ่งบริษัทนั้นอยู่ใกล้บ้านพี่ผมด้วย ซึ่งผมก็โอเครที่จะฝึกงานที่นั้น คราวนี้ในการฝึกงานเราสามารถฝึกงานที่เดียวกับเพื่อนได้ ผมก็เลยไปชวนเพื่อนคนนึงที่พอจะสนิทหน่อยว่าไปทำงานด้วยกันไหม เพื่อนมันก็บอกมาว่าไปดิไปฝึกงานด้วย ซึ่งตัวผมก็ดีใจละเพราะจะมีเพื่อนจะไปด้วย แต่ผมก็ชวนหลายคนอยู่แต่มีไปคนเดียว ซึ่งตอนนั้นที่บ้านพี่ผมมีห้องว่างอยู่ห้องนึง ผมมันก็บอกว่ามาอยู่ก็ได้นะ ซึ่งผมก็โอเคร แต่ผมก็บอ กพี่ว่าแล้วจะเอาเพื่อนไปอยู่ด้วยได้ไหม 1 คน พี่ผมก็เขาก็โอเคร จัดห้องอะไรดีทุกอย่าง แล้วจะรอฝึกงงานเราก็ยังเรียนไปเที่ยวด้วยกันอยู่…
ถึงเวลาที่จะต้องฝึกงาน วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมได้นัดเพื่อนผมไปบ้านพี่เพราะว่าวันจันทร์ต้องทำงานแต่พอดีว่าวันจันทรืนั้นเป็นวันหยุด แต่เราก็ได้ไปบ้านพี่ผม ก็พอไปถึงก็คุยเล่นกันปกติ แล้วก็นอนหลับพอตื่นขึ้นมาวันจันทร์เพื่อนผมมันได้ลืม เล่มเอกสารฝึกงานไว้ที่บ้านมัน มันก็เลยได้ไปเอา เอกสารที่บ้านมัน ซึ่งบ้านมันกับบ้านพี่ผมถามว่าไกลไหมก็บอกเลยว่าไกลแต่ก็สามารถขี่มอไซ ไป-กลับ ได้สบายๆ ซึ่งพอถึงเวลากลับเพื่อนมันก็จำทางมาบ้านพี่ผมไม่ได้ผมก็เลยออกไปรับอีกหนึ่งรอบ แล้วก็กลับมาที่บ้านก้คุยกันปกตินอนหลับไป
วันนี้เป็นการฝึกงานวันแรกของผม ผมขอพูดว่าทำงานนะ การทำงานวันแรกของผมก็ตื่นเต้นเพราะว่าเราได้มาทำงานกับเพื่อนแต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็ค่อในที่ฝึกงานนั้น ได้มีเพื่อนวิทลัยเดียวกับมาฝึกงานด้วยอีก 4คน รวมพวกผมก็ 6คน ผมกับเพื่อนผมก็ได้ทำงานมาเรื่อยๆแต่ว่ามันแปลกเพราะว่า เพื่อนผมไม่ยอมพูดกับผมเลย จะพูดแค่ในสิ่งที่จำเป็น เช่น กลับบ้าน ไปกินข้าว ประมาณนั้น ( แต่ทุกคนอย่างลืมว่า ผมกับมันนอนห้องเดียวกัน ที่เป็นห้อง สี่เหลี่ยม มันจะอึดอัดขนาดไหนทุกคนลองคิดดู นอนห้องเดียวกันแต่ไม่คุยกันเลยสักคำ ทั้งๆที่ผมพยามที่จะชวยคุยแต่เขาก็ไม่ตอบผมเลย ( ผมพบามที่จะชวยคุยตลอดแต่แทบจะไม่เคยตอบผมเลย จะตอบในเรื่องที่เขาต้องการจะรู้ เอาง่ายๆเหมือนกับว่า แฟนงอลเราตลอดเวลาเราพยามง้อ แต่คนนี้มันเพื่อนไง มันไม่ใช่จริงๆ ผมพยามแล้วแต่เขาไม่คุยกับผมด้วย ทั้งๆที่อยู่ห้องเดียวกัน ) ) กลับมาเรื่องเดิม ผมก็พยามตามใจทุกอย่าง ตอนเที่ยงมันต้องการไปกินข้าวกับเพื่อนอีก 4 คน ผมก็อะอะไปไป ทั้งที่ร้านที่ผมกินกับมันมาก่อนหน้านี้ถูกกว่าจะผมก็ยอม อะ การใช่ชีวิตของผมก็ผ่านเรื่อยๆ แบบอึดอัดตลอดเวลา พอถึงวันนึงผมได้ชวนเขาไปตลาดเขาก็เหมือนเดิมไม่ตอบแต่รอบนี้ พยักหน้าก็รับรู้ละว่าไป ก็ได้ไปกัน มันก็พูดกับผมหน่อยละที่ตลาด มันได้ทำสเต็กผมก็โอเครกินดิ ผมกับมันก้ได้หารเงินกันซื้อของ พอกับมากินที่บ้าน มันก็ได้ทำอะไรของมันเสร็จแต่ ‘’ ไม่เก็บไม่ล้างทิ้งไว้ให้ผมล้างและก็เก็บ “ ผมก็ยอมทั้งๆที่ไม่สมควรยอม แล้วก็ใช่ชีวิตแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆไม่ยอมคุยกับผมผมเหมือน “หลานคนอ่านมาถามว่าแล้วทำไมเพื่อนถึงไม่พูด กับผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนมันไม่พูดกับผม เหมือนอยู่ดีดี ก็ไม่พูดไม่คุย ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็คุยปกติ “ ( ไม่ได้มีปัญหากันอะไรเลย )
พอมาถึงวันนึงผมทำอะไรกินแล้วผมก็เรียกมันออกมากินแล้วมันก็กิน แล้วผมก็ถามว่ากินได้หรือป่าวมันก็พยักหน้า ผมก็เรื่องที่จะทนไม่ไหวแล้วผมก็เลยพูดไปว่า ก็พูดมาดิ “””” แล้วมันก็
อะอะผมลืมบอกไปเรื่องนึง คือหลายคนคงคิดว่าทำไมไม่คุยกันอะ อย่างนี้ต้องคุยกันนะ ผมคุยแล้วครับ ผมถามมันว่าอยากให้แก้ไข้อะไรไหมอยู่ด้วยกันเนี่ย มันบอกว่า อยากให้ผมพูดน้อยหน่อย มั้งๆที่เมียบจะไมาได้ตุยกันอยู่แล้วอะ งง แล้วผมก็ถามไปว่าทำไมเวลาพูดอะไรด้วยไม่ตอบเลย คำตอบที่ได้กลับมาคือ ฉลาดต้องรู้ ผมงงมากครับรืออย่างไงอะ ถ้ารู้จะถามไหมงงอะ ผมก็บอกไปว่าผมไม่รู้ แต่ อาการเดิมกลับมา ไม่พูดเหมือนเดิม
เพื่อนๆหลายๆคนลองคิดตามผมนะ “” ท ุยไก่ใส่ผม , ถามไม่ยอมพูดด้วยทั้งๆที่อยู่ห้องนอนเดียวกัน , ยิบของผมทำอะไรเกี่ยวกับของผมไม่เคยขอไม่เคยถาม , กินข้าวทำอาหาร 80% ไม่ล้างไม่เก็บ ผมต้องตามเก็บตามทำจนเคยโดนพี่ด่า “ แต่ผมยอมตลอดโกดนะโกดมากแต่ไม่ได้อะไร ผมเชื่อเถอะถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับเพื่อนๆบ้างคน ไอเวรนั้นปากแตกแล้ว แต่ผมยอมไง
“” ตอนนี้ผมไม่คุยกับมันแน่ๆละ 1 แต่อยากจะถามว่าผมควรทำอย่างไงต่อไปดี หรือ ทำเป็นไม่สนมันตลอดไปเลย แล้วถ้าไอเวรนั้นมาขอโทษ ควรให้อภัยไหม หรืออย่างไงดี แต่ผมรู้สึกว่ามันทำเกินไปนะ
+++ ใครเคยเจอประมาณผม แล้วหาทางออกอย่างไง แก้ไขอย่างไง ลองบอกผมหน่อยนะ +++