เรื่องเกิดหลังจากเราจะเปลี่ยนที่ฝึกงานกับอาจารย์ เราแจ้งอาจารย์ว่าจะย้ายที่แล้วจารย์ถามเราว่าไปแจ้งที่เก่ายัง เราเลยตอบไปว่าวันพน. (แต่ลืมไปว่าวันนี้วันศ. พรุ่งนี้วัน ส. ที่ทำงานเขาหยุด) แถมอาจารย์บอกว่าพรุ่งนี้วันเสาร์มีติดอบรมคอม เราต้องไปติดต่อวันราชการด้วย (คือเราลืมจริงๆว่าวันหยุด เพราะต้องไปติดต่อเองหมดเลยลืมวัน เพราะยุ่งกับการหาที่ฝึกงานใหม่เพราะไปทำคนเดียว) เราเลยแจ้งอาจารย์ไปว่า ค่ะอาจารย์ จะไปแจ้งพี่พนักงานวะนจันทร์แทนค่ะ หลังจากนั้นคืออาจารย์อ่านไม่ตอบเงียบไปเลย (ฉันนี้ร้องไห้เลย ฉันต้องมาแก้ปัญหาเองตลอด ทั้งที่ก่อนหน้าก็หาที่ฝึกให้เพื่อนไปติดต่อให้เพื่อน แต่พอแยกย้ายกันทำกลับเป็นฉันคนบ้านไกลต้องขับรถไปขอโทษที่ฝึกงานเก่าคนเดียว โยนมาให้เราคนเดียวหมด แถมอาจารย์ก็ไม่ตอบ ไม่ถามข้อมูลที่ฝึกใหม่เราเลย สรุปเปลี่ยนได้ไหมหรือไม่ได้ก็ไม่มีคำตอบ หรือใช้คำพูดกับอาจารย์ผิดหรือว่ายังไง ) อาจารย์จะรู้บ้างไหมว่าความรู้สึกเรามันพังมากกับเพื่อน
แถมคืนก่อนหน้าเพื่อนก็ทักมาบอกเราว่าไปฝึกในเมืองด้วยกันไหม เพื่อนบอกไม่อยากทิ้งเราไว้คนเดียวกลัวเหงาไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยคำพูดมากมาที่ดูสวยหรู เราได้ตอบแต่ว่าเราทำคนเดียวได้ ไปกินคนเดียวได้
(ซึ้งเราเคยบอกเพื่อนก่อนหน้าจะไปฝึกคนเดียวแต่แรกแล้วแต่เป็นเพราะเพื่อนนั้นแหละที่ทำให้เราต้องเปลี่ยนที่ทำเสียสละไปที่ไกลบ้านเสียทุกอย่าง จนตนเองต้องมารับกรรมคนเดียว) สรุปวันนั้นฉันต้องขับรถไปกลับเกือบ100กิโลจากที่ฝึกงานใหม่ไปที่ฝึกงานเก่า เพราะถ้าไปวันจันทร์ก็ยังไงๆอยู่เพราะอาจารย์ก็เงียบพน.ก็ต้องไปอบรมก็ต้องเจออาจารย์อีกเลยไปวันนี้เลยดีกว่า ไม่กล้าทักถามอาจารย์ด้วยกลัวว่าทำอะไรผิดไปหมด
ทั้งร้องไห้ไปเปลี่ยนชุดไปหลบหน้าแม่กลัวแม่รู้ว่าร้องไห้ โอ๊ยชีวิตทำไมมันเหนื่อยมันแย่ขนาดนี้ รู้งี้ใช้ชีวิตแบบไม่มีเพื่อนซะยังดีกว่า คงไม่ต้องมารู้สึกแย่ขนาดนี้
บอกตามตรงเลยนะที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะได้ฝึกงานคนเดียว แต่มันร้องไห้เพราะปัญหามาตกที่เราคนเดียวต้องแก้คนเดียว ในขณะที่เพื่อนให้อาจารย์เปลี่ยนที่ฝึกให้แล้วสบายแล้วไม่ต้องมาวิ่งไปขอโทษที่ฝึกงานเก่า แต่คือรั้งกูไว้แต่แรกทำไมทำไมต้องทำให้กูลำบากใจด้วย ถ้าปล่อยให้กูไปฝึกคนเดียวแต่แรกมันก็คงไม่ต้องมาพิมพ์รู้สึกแย่แบบนี้ คงไม่ต้องทำให้เสีย ครส. ของทั้งสองฝ่าย
นี่เพื่อนเขาทำกันแบบนี้หรอ
แถมคืนก่อนหน้าเพื่อนก็ทักมาบอกเราว่าไปฝึกในเมืองด้วยกันไหม เพื่อนบอกไม่อยากทิ้งเราไว้คนเดียวกลัวเหงาไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยคำพูดมากมาที่ดูสวยหรู เราได้ตอบแต่ว่าเราทำคนเดียวได้ ไปกินคนเดียวได้
(ซึ้งเราเคยบอกเพื่อนก่อนหน้าจะไปฝึกคนเดียวแต่แรกแล้วแต่เป็นเพราะเพื่อนนั้นแหละที่ทำให้เราต้องเปลี่ยนที่ทำเสียสละไปที่ไกลบ้านเสียทุกอย่าง จนตนเองต้องมารับกรรมคนเดียว) สรุปวันนั้นฉันต้องขับรถไปกลับเกือบ100กิโลจากที่ฝึกงานใหม่ไปที่ฝึกงานเก่า เพราะถ้าไปวันจันทร์ก็ยังไงๆอยู่เพราะอาจารย์ก็เงียบพน.ก็ต้องไปอบรมก็ต้องเจออาจารย์อีกเลยไปวันนี้เลยดีกว่า ไม่กล้าทักถามอาจารย์ด้วยกลัวว่าทำอะไรผิดไปหมด
ทั้งร้องไห้ไปเปลี่ยนชุดไปหลบหน้าแม่กลัวแม่รู้ว่าร้องไห้ โอ๊ยชีวิตทำไมมันเหนื่อยมันแย่ขนาดนี้ รู้งี้ใช้ชีวิตแบบไม่มีเพื่อนซะยังดีกว่า คงไม่ต้องมารู้สึกแย่ขนาดนี้
บอกตามตรงเลยนะที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะได้ฝึกงานคนเดียว แต่มันร้องไห้เพราะปัญหามาตกที่เราคนเดียวต้องแก้คนเดียว ในขณะที่เพื่อนให้อาจารย์เปลี่ยนที่ฝึกให้แล้วสบายแล้วไม่ต้องมาวิ่งไปขอโทษที่ฝึกงานเก่า แต่คือรั้งกูไว้แต่แรกทำไมทำไมต้องทำให้กูลำบากใจด้วย ถ้าปล่อยให้กูไปฝึกคนเดียวแต่แรกมันก็คงไม่ต้องมาพิมพ์รู้สึกแย่แบบนี้ คงไม่ต้องทำให้เสีย ครส. ของทั้งสองฝ่าย