ในวันท้ายๆของการเดินทาง หลังจากมื้อเย็น ฉันกับสามีเดินผ่านห้องโถง ที่มีดนตรีสดเหมือนคืนอื่นๆ แต่ค่ำคืนนี้กลับไม่เหมือนคืนก่อนหรือคืนไหน ที่ฉันมักจะเห็นคู่สามีภรรยาหลายคู่เต้นลีลาศไปตามจังหวะดนตรี เพราะคืนนี้ในที่แห่งนี้ มีชายที่นั่งวีลแชร์และภรรยาที่แต่งตัวทะมัดทะแมง กำลังเต้นลีลาศกันอย่างมีความสุข..

ทันใดนั้นความตื้นตันมันเปี่ยมล้นมาถึงคอ และใจฉันก็ถูกยึดครองโดยคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลย... ใกล้ๆกันฉันเห็นมีคนถ่ายวีดีโอและทั้งคู่ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อขึ้นเพลงใหม่ฉันจึงบันทึกวีดีโอไว้บ้าง และเมื่อเพลงจบไปแล้ว และทั้งคู่ก็ออกจากฟลอร์ไปซักพัก ความรู้สึกนั้นในอกจึงค่อยจางคลายไป

ฉันยังติดใจในความรู้สึกดี จึงชวนสามีนั่งดื่มอะไรกัน เพื่อดูคู่เต้นลีลาศคู่อื่นๆ ทุกคู่เต้นเก่ง พลิ้วสวย ออกแนวเฮฮาก็มี ฉันชอบที่เขายิ้มและหัวเราะให้กัน อย่างรักใคร่และมีความสุขอย่างนี้..

แต่ห่างไกลออกไป ฉันรู้ว่ามีผู้คนที่สุขน้อยกว่านี้ เช่นในบ้านพักคนชราที่ฉันเคยไปฝึกงาน ที่นั่นมีคนป่วยด้วยโรคต่างๆ แทบทุกคนเดินไม่ได้ และที่นอนติดเตียงก็เยอะ แต่พวกเขาก็ยังมีคนดูแล มีคนที่รัก มีสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจ ความทุกข์กายทุกข์ใจที่เขามี คงคลายไปได้ไม่มากก็น้อย

ส่วนที่ไกลออกไปอีก ก็มีผู้คนกำลังล้มหายตายจาก ด้วยสงคราม สิ่งยึดเหนี่ยวของผู้นำเหล่านั้นต่างกันอย่างไร กับผู้คนอื่นๆ การกระทำจึงต่างไป มันคืออำนาจ ประเทศชาติ ศาสนา ความรัก?? หรือมันคือสิ่งยึดมั่น สนองกิเลสตัวกู พรรคพวกกู ศาสนากู??? 

..เสียงดนตรีอันไพเราะที่กำลังบรรเลงขับกล่อมอยู่ ดึงฉันกลับมาที่เดิม บนโซฟาที่นั่งสบาย ตรงที่ปัจจุบัน และตรงหน้านี้ที่ฟลอร์เต้นรำ ผู้คนช่างยิ้มแย้มแจ่มใส ฉันจึงยิ้มไปกับพวกเขาด้วย และบอกกับตัวเองว่า นี่ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่น้อยแล้ว...

#คู่ซึ้ง