ทุกคนคะ เราคิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าอีกแล้ว เดิมทีเราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาแล้วสมัยตอนอยู่ ม.3 ตอนนั้นแม่ยอมพาไปรักษาที่โรงพยาบาล แต่แม่เรียกเราว่าโรคจิต บอกว่าเราโรคจิต จนเราได้กินยาและอาการเริ่มดีขึ้น แต่พอเราซึมก็จะพูดว่าสงสัยต้องพาไปหาหมอโรคจิตอีกแล้ว
ต้องบอกก่อนว่าตอน ม.3 มีเหตุการณ์ฝังใจเราเยอะมากๆ เราเป็นโรคซึมเศร้าน่าจะเพราะเราเก็บกดมาตั้งแค่เด็กค่ะ เราแทบไม่มีเพื่อนที่โรงเรียนเลย จริงๆตอนนั้นมีเพื่อนสนิทอยู่1คนแต่เราเป็นคนinsecureมากๆกลัวจะเสียเพื่อนไปอีกเลยอาจทำให้เพื่อนอึดอัดจนเพื่อนตีตัวห่างออกมาจากเราค่ะ เราไม่มีเพื่อนในห้องของเราเลย ทำอะไรก็อึดอัดไปหมด ตอน ม.1 เคยได้ยินเพื่อนคุยกันหน้าห้องตอนครูจับฉลากเลือกที่นั่งว่า "ถ้าต้องนั่งข้างอีนี่กูขอตายดีกว่า" ตอนนั้นเราเป็นแค่เด็กที่ชอบวาดรูป ชอบการ์ตูน ชอบอยู่คนเดียว ตอนพักก็อ่านหนังสือ เป็นคนเก็บตัว เข้ากับใครไม่ได้ พวกผู้ชายในห้องชอบล้อว่าเราวาดการ์ตูน18+ แค่เราไม่เคยวาดหรืออ่านอะไรแบบนั้นเลยตอนนั้น เราเลยเถียง พวกเขาก็บอกว่า "อย่ามา เราอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นก็ต้อง18+สิ" คือการที่เราอ่านการ์ตูนญี่ปุ่นมันจำเป็นต้อง18+หรอ แล้วถึงเราอ่านจริงมันจำเป็นต้องเอามาล้อเอามาเยอะเย้ยกันให้เหมือนเรื่องตลกหรอ แล้วคือโดนล้ออย่างนี้ทุกวัน โดนเอาของไปซ่อน ครูก็ไม่ได้ช่วยเราเลย เมินปัญหาเราไป เวลาทำงานกลุ่มเราก็ทำคนเดียวมาตลอด แล้วเราก็ไม่มีเพื่อนเลยตั้งแต่ ม.1-ม.3 แล้วเราก็มีครูที่คิดว่าตัวเองสนิทค่ะ เราไว้ใจเค้ามาก ตอนนั้นเรา ม.3 เราเลยคิดว่าตัวเองชอบครูและไว้ใจครูมาก มีวันนึงหลังสอบเสร็จครูเขาบอกว่าจะติวให้เราที่ร้านอาหาร เราก็โอเคและดีใจมาก พอติวสักพัก ครูเขาก็บอกจะขับรถพาเราไปส่งที่บ้านเราก็โอเค แต่ระหว่างทางเขาบอกว่าขอแวะหยิบของที่หอแปปนึง เขาก็ขับไปที่หอเขา เราจึงบอกว่าขอรออยู่ข้างล่าง เขาบอกว่าให้ตามขึ้นมาเพราะกลัวคนอื่นเห็น เขาอ้างว่าแถวนี้มีครูโรงเรียนเดียวกันเยอะ เราเลยเดินตามไปห่างๆ พอถึงหน้าห้องเขาเราเลยบอกว่าขอรอตรงบันไดนะคะ แต่เขาฉุดเราเข้าไปเลย ตอนนั้นเรากลัวมาก เราไม่มีแรงเข่าอ่อนไปหมดเพราะเขาแรงเยอะมาก เขาพยายามจะทำอะไรไม่ดีกับเราแล้วเราก็ร้องไห้ สักพักเขาก็หยุด แล้วบอกว่าขอโทษเดี๋ยวจะพาไปส่งที่บ้านแต่ห้ามบอกใคร ด้วยความกลัวของเรา เราก็ไม่ได้บอกใครเลยแม้แต่พ่อแม่ แต่วันนั้นเป็นวันที่จิตใจเราแย่มากๆทั้งๆที่วันต่อมาเป็นวันสอบ ตอนนั้นเราไม่รู้อะไรเลยจริงๆ เป็นแค่คนที่ไม่ไว้ใจใครนอกจากครูคนนี้ที่ดีด้วยกับเรา
มันเป็นความกลัวในใจเรามาตลอดเลย
เราไม่ไว้ใจใครอีกเลยนับจากวันนั้น

เราตัดสินใจเล่าเรื่องที่เราเกือบโดนข่มขืนให้แม่ฟังเมื่อประมาณเดือนที่แล้ว แต่สิ่งที่แม่ตอบกลับมาคือ "มันคือปัญหาของเธอ เธอต้องจัดการเอง ชั้นเจอมาหนักกว่าเธอมาก ปัญหาของเธอมันเล็กน้อย"
ทุกๆครั้งที่เรามีปัญหาอึดอัดใจ ปัญหาที่เล่าให้ใครฟังไม่ได้ จะไปเล่าให้แม่ฟังก็จะโดนว่ากลับมาแบบนี้เสมอ เหมือนแม่จะบอกว่าไม่มีใครเก่งเท่าตัวเอง แล้วยังพูดใส่เราว่า "ถ้าแกเจอแบบชั้นแกไม่ฆ่าตัวตายไปร้อยแล้วหรอ" เหมือนแม่ไม่เคยฟังเราเลย ต่อให้เราพุดอะไรไปก็ไม่มีความหมาย
เราจะบ่นว่าเราเรียนยากเราเรียนเหนื่อยก็ไม่ได้ แม่จะพูดว่า "แกมีหน้าที่แค่เรียนหนังสือยังจะบ่นอีกหรอ"

เรามีน้องสองคนโดยเราเป็นพี่คนโต แม่กับพ่อชอบบอกว่าเราได้อะไรมาเยอะที่สุดน้องไม่เคยได้อะไรเลย เพราะงั้นตอนนี้น้องได้บ้างก็อย่ามาพูดอย่าบ่น
เราเกิดมาตอนแม่เรายังเรียนมหาลัยไม่จบค่ะ เราไม่รู้ว่าตอนนั้นเป็นยังไงเพราะเราก็จำไม่ได้ จำได้แค่ว่าอยู่กับอาม่า อาม่ารักเรามาก แต่ตอนนี้อาม่าเสียไปนานแล้ว ตั้งแต่เราอยู่ ม.1 เรารู้สึกว่าไม่มีใครรักเราจริงๆอีกแล้วค่ะ

เวลาที่บ้านมีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น เช่นเงินแม่หายไป 1,000บาท วันนั้นเราพึ่งกลับมาจากโรงเรียน แม่ก็พุ่งมาด่าเราเลยว่าเราเอาเงินแม่ไปใช่ไหม เรางงมาก เราไม่ได้เอาไป ในเมื่อเราไม่ได้เอาไปเราก็บอกว่าไม่ได้เอาไป แต่แม่กลับพูดว่า "ในบ้านมีแต่เธอที่นิสัยแบบนี้ น้องแกไม่มีใครนิสัยเหมือนแก" แต่เราไม่ได้เอาไปจริงๆกลายเป็นว่าไม่ได้คุยกับแม่ไป1เดือนเต็มๆ จนแม่จำได้มั้งคะว่าเอาไปไว้ที่ไหน แต่ก็ไม่เคยขอโทษเราทั้งที่ด่าเราเหมือนเราผิดมาที่เกิดมา มีครั้งที่น้องคนเล็กสุดมาแกล้งใส่ร้ายเราโดยเอาของเล่นของน้องคนที่2มาใส่ไว้ในลิ้นชักเรา แล้วเรากลับมาจากเรียนพิเศษ น้องก็สร้างซีนว่าเนี่ยขอมาค้นห้องหน่อยของน้องมันหาย แล้วก็พาแม่มาด้วย แล้วกลายเป็นมาเจอของที่เราก็งงว่ามาอยู่ในลิ้นชักนั้นได้ไง ลิ้นชักนั้นเราแทบไม่เคยเปิดมานานแล้ว แต่แม่ด่าเราแรงมากเหมือนเดิม พอเราบอกว่าน้องมันทำเองก็เหมือนเดิมค่ะ "น้องแกไม่มีนิสัยแบบนี้ ชั้นรู้จักน้องแกดี"
อันนี้อาจเป็นเรื่องเล็กๆแต่มันก็ฝังใจเรามากๆเลยค่ะ เมื่อหลายเดือนก่อนเรามาสก์หน้าของเราอยู่ในห้องน้ำแล้วเดินออกมา แต่อยู่ๆก็มีผงดำๆหล่นลงมาจากไหนไม่รู้เต็มซิงค์ แม่ก้เดินมาด่าเราค่ะตะคอกแรงมากใส่เราว่รทำไม่ไม่ทำให้สะอาด แต่มาสก์เรามันเป็นน้ำมันและไม่มีผงดำๆแบบที่มันอยู่บนซิงค์ แม่ก็ด่าเราแบบ "สันดานแกมันเป็นแบบนี้ทำอะไรไม่เคยจะยอมรับ" เราก็โกรธและเสียใจมาก เราไม่ได้ทำเราก็เถียงไปว่าก็ดูว่ามันไม่เหมือนกัน แต่แม่กลับไม่สนใจเอาแต่ด่าจะให้เราผิดอย่างเดียว ก็ไม่ได้คุยกัยไปสามอาทิตย์ค่ะ จนวันนึงที่บ้านออกไปที่ไหนสักที่แล้วกลับมาพร้อมกันทุกคนปรากฎว่าในห้องน้ำมันมีผงดำแบบคราวก่อนร่วงลงมาอีก สรุปว่ามันร่วงลงมาจากเพดาน พอแม่รู้สาเหตุก็ไม่ได้ขอโทษเลยค่ะที่เข้าใจผิด
มีอีกหลายเรื่องมากๆที่แม่ว่าร้ายเราทั้งที่เราไม่ได้ทำ พอรู้ว่าตัวเองผิดก็ไม่เคยขอโทษที่ตัวเองทำร้ายความรู้สึกคนอื่นเลย ปล่อยให้เรื่องมันเงียบไปเอง ไม่รู้เพราะทิฐิหรืออะไร แต่ที่แน่ๆคืออคติเราค่ะ

อาจจะเพราะตอนเด็กพ่อแม่ไม่ค่อยมีเวลาให้เราเราเลยเรียกร้องความสนใจโดยการเอาของไปซ่อน เอาเงินยายไปฝังดินแล้วทำเป็นว่าขุดขึ้นมา ขุดได้สมบัติอะไรแบบนี้มั้งคะ

ตอนคลอดน้องคนที่สองเป็นช่วงที่พ่อปิดโปรเจคได้ ทำให้ทุกคนในครอบครัวบอกว่าน้องเป็นเด็กโชคดีเด็กนำโชค แล้วบอกว่าเนี่ยตอนเราเกิดมามีแต่โชคร้าย น้ำก็ท่วม เราเองก็ไม่ได้อยากเกิดมาเลย

มีช่วงที่ที่บ้านมีปัญหา พ่อทำเรื่องไม่ดีแม่ก็ทะเลาะกับพ่อแรงมาก โยนโทรศัพท์ใส่เรา เขวี้ยงของพังไปหมด มาทุบหลังเรา ตอนนั้นฝังใจเรามากๆเลยค่ะ

แม่ชอบพูดเสมอว่าตัวเองเลี้ยงเรามาดีมาก ซื้อของแพงๆให้ ให้กินอาหารแพงๆ ตอนเราโตไปทำงานก็หามาเลี้ยงให้เหมือนที่แม่เลี้ยงเราด้วย
เราเข้าใจว่าแม่คิดว่าการให้ของแพงๆคือการเลี้ยงลูกที่ดี แต่จริงๆการเลี้ยงลูกที่ดีคืออะไรหรอคะ ไม่ใช่การทำความเข้าใจความรู้สึกลูกตัวเองหรอ
เราพยายามจัดการเรื่องความรู้สึกส่วนตัวเราเองตลอดเพราะเราคิดว่าตัวเราคงเป็นปัญหา
แล้วมันก็คงเป็นอย่างนั้นจริงๆแหละค่ะ
เราชอบตื่นมาตอนเช้าแล้วจะได้ยินแม่พูดกับพ่อบ้างกับป้าบ้างว่า เนี่ย "เรามันแย่เวลามีปัญหาก็เอาแต่ทำร้ายตัวเอง ไม่หัดโต อุตส่าเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้แต่สมองคิดได้แค่นี้ โง่กว่าควาย โตไปให้มันรู้เอง...ฯลฯ" อะไรทำนองนี้บ่อยมากค่ะ ยิ่งช่วงโควิดคือเราอยู่บ้านทุกวัน ต้องได้ยินอะไรแบบนี้บ่อยมาก คือบ้านก็เล็กพูดเบาๆก็ได้ยินหมดแล้ว เราอึดอัดมากค่ะ รู้สึกอยากตายทุกวัน ช่วงนี้ทำร้ายตัวเองบ่อยมาก เมื่อก่อนจะเอาพวกกรรไกรกับคัตเตอร์มากรีดตัวเองให้สงบลงแต่ตนอนนี้พยายามห้ามตัวเองห้ามใช้ของมีคม เลยเผลอทุบตัวเองจนช้ำตลอดเลยค่ะ เราพยายามที่สุดแล้ว แต่เราหาทางระบายไม่ได้เลย มันเป็นปัญหาของเราเอง เราไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร จะโทษใครก็ไม่ได้นอกจากตัวเอง เราได้ยินแม่พูดว่า "ถ้ามันจะฆ่าเราจะทำไง" เราไม่เคยมีความคิดจะฆ่าใครเลย นอกจากตัวเอง เรารู้สึกแย่มากๆที่ได้ยินแบบนี้ เราไม่มีเซฟโซนเลยค่ะ เราอึดอัดทุกวัน อยากตายทุกวัน เราควรจะทำยังไงหรอคะ

จนทุกวันนี้เราไม่รู้เราจะทำยังไงแล้วค่ะ ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วย แม่พูดบ่อยมากว่าพอแกเรียนจบชั้นจะได้หมดภาระสักที ให้ออกไปทำงานแล้วส่งเงินมาด้วย
เรารู้สึกแย่มากเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะคิดยังไงดี เพราะแม่ก็เป็นคนเลี้ยงเรามาจนตอนนี้เราก็ยังไม่ตาย
เราแอบทำร้ายตัวเองแล้วแม่มาเห็นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินออกไป แต่ได้ยินแม่เอาไปพูดกับพ่อกับป้าว่า "มันจะทำเป็นฆ่าตัวตายอีกแล้ว โตขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้ โง่ๆๆฯลฯ ชั้นเจอมามากกว่ามันมากมาย ขนาดมันยังไม่ทำงานยังขนาดนี้" พูดประมาณนี้อีกแล้วค่ะ เหมือนว่าเราคงไม่ได้ยิน แต่มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก แย่จนอยากจะตายไปซะตรงนี้ตอนนี้
แต่เราก็ขี้ขลาดที่ไม่กล้าจะฆ่าตัวตายจริงๆเพราะกลัวว่าถ้าทำแล้วไม่ตายจะทรมานกว่าเดิม
ได้แต่ทำร้ายตัวเองให้เป็นแผลเล็กๆหลายแผลเพื่อให้จิตใจสงบ

เมื่อกี้เราสั่งอาหารมาแล้วป้าพูดว่าเราไปรับอาหารแต่แม่ก็พูดว่าเดี๋ยวมันก็มาเอาเงินในกระเป๋าแม่ แต่เรายังไม่ได้คิดจะไปเอาด้วยซ้ำ หมายความว่ายังไงอ่ะคะ อย่างนี้หมายความว่าเงินหายบ่อยรึป่าว แล้วไม่เคยถามน้องบ้างเลยหรอว่ามาหยิบมั้ย เราเคยเห็นน้องคนเล็กสุดไปหยิบเงินในกระเป๋าแม่ตอนเรานอนในห้อง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พูดไปก็โดนว่า
เราผิดมากหรอคะที่เกิดมา
เราผิดมาหรอคะที่เป็นแบบนี้
เราเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลย
ทุกวันนี้เรียนที่มหาลัยก็ยากมาก ท้อมาก
บ้านก็เป็นคอนโดห้องเดียวอยู่กันตั้งหลายคน
ตอนเราเรียนก็เสียงดังมาก โดยเฉพาะพ่อกับน้องคนเล็กที่ชอบเล่นเกมยิงปืนตอนเราเรียน เราเคยบอกหลายรอบแล้วว่าอย่าเล่ยตอนคนอื่นเรียนมันเสียงดังไม่มีสมาธิ แต่โดนว่ากลับมาว่า "เป็นอะไรมากปะ" คือน้องเราอยู่ประถมเวลาเรียนจะมีช่วงพัก ซึ่งน้องจะไปชวนพ่อเล่นเกม แล้วมันข้างๆโต๊ะเรียนเราซึ่งมันเสียงดังมากๆจริงๆเราทั้งไม่มีสมาธิ ทั้งกดดันจนตอนนี้ท้อมากๆเลยค่ะ
เราพยายามทำเกรดเราให้ดีมาตลอดเผื่อจะได้ถูกชมบ้างแต่มันกลับเป็นเรื่องปกติ เวลากลับมาจากมหาลัยก็ไม่เคยถามว่าเรียนเหนื่อยไหม เป็นไงบ้าง แต่น้องเราที่อยู่มัธยมได้เกรด4ครั้งแรกแม่กลับซื้อของแบรนเนมให้เลย เราก็ไม่ได้อะไร แค่แอบนอยว่าทำไมเราทำมาตบอดไม่ได้แม้แต่คำชม แต่พอเกรดตกพ่อกลับด่าเราจะเป็นจะตาย
หรือเราผิดที่เกิดมาเป็นลูกคนแรกหรอคะ หรือเราทำอะไรผิดไป เราไม่ควรเกิดมารึป่าวคะ เราควรตายเลยไหมคะ ใจเราเริ่มจะไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ มันฝืนมากเลยที่ต้องทำเป็นคนสดใสร่าเริงเวลาอยู่กับเพื่อน