ที่เป็นอยู่แบบนี้ เกิดจากอะไรกันแน่ ปล่อยเอาไว้จะมีปัญหารึเปล่า

จะมีสักวันมั้ยที่ไม่ตั้งกระทู้มานั่งถาม งงใจตัวเอง คำถามอยู่ย่อหน้าสุดท้ายนะคะ
.
.
พอมานั่งทวนกับตัวเองหลายๆครั้ง บางทีก็สงสัยทั้งๆที่ไม่ชอบคนน่ารำคาญ ไม่ชอบเสียงหัวเราะของคนอื่น ไม่ชอบคนที่เข้าใจยาก หรืออะไรก็ตามที แต่พอเรามามองตัวเองบ้าง สิ่งที่เกลียดเราก็เป็นซะเองเกือบหมด มันน่าหงุดหงิดที่เราก็เป็นแล้วก็ไม่ได้เป็น เหมือนครึ่งๆกลางๆ เดี๋ยวจะเป็นคนแบบนั้น เดี๋ยวจะเป็นคนแบบนี้ บางทีก็สงสัยว่าตัวเองเป็นคนยังไง ก็มีแต่ความย้อนแย้งอยู่ในตัว พูดความจริงไม่ได้ มันจะชอบเลี่ยงความจริงออกไปเพราะอะไรก็ไม่รู้ เพราะถ้าพูดความจริงออกมาบางทีก็กลัวจะผิดใจกันก็เลยไม่พูด แต่พอพิมพ์หรือเขียนออกมาเท่านั้นแหละ มีแต่ความจริงเต็มไปหมด สิ่งที่ไม่ยอมพูดก็อยู่ในข้อความเหล่านั้น ยิ่งพอไปนั่งระบายอะไรสักอย่าง ใส่ไม่ยั้ง ปนเปกันไปหมด รู้แค่อยากปล่อยออกมาทำได้แค่เช็คข้อความแล้วส่งออกไป หลับไปก็มานั่งดูข้อความตัวเอง แล้วก็ได้แต่เหนื่อยใจที่ยกเลิกข้อความไม่ทันก่อนเขาจะมาอ่าน ก็ทิ้งความโง่และไม่มีสติของตัวเองไว้ที่นั่น ทั้งๆที่เกลียดคนที่ทำอะไรไม่คิด เกลียดคนที่ชอบโกหกออกมา โกหกคำความจริงคำ แต่เราก็เป็นแบบนั้นอีกแล้ว ไม่ชอบคนขี้โมโห ปาข้าวของ หรือทำร้ายคนอื่น/ตัวเอง เราก็เป็นแบบนั้นอีก วินาทีที่ความโกรธมันปะทุก็เอาคัตเตอร์มานั่งตีแขนตัวเองเรื่อยๆจนเลือดออกเต็มแขน เอาของใกล้ๆมือปาใส่เตียง มีที่พังกับไม่พังอยู่เหมือนกัน เพราะไม่มีที่ลง ไม่อยากเก็บมันไว้แล้วสุดท้ายเลยเลือกจะหาที่ลงนั้นแทน แล้วถ้าจะให้แก้ปัญหาด้วยธรรม ไอเราก็ไม่ไหวกับสายธรรมจริงๆ ย้อนแย้งกันไปหมด ตีกันไปหมด เราไม่ชอบแท้ๆ แต่ทำไมเราถึงเป็นแบบนั้นกันนะ? ก็ไม่แย่สักหน่อย เป็นแบบนี้ก็ไม่ได้แย่ เลิกเกลียดพวกนี้แล้วยอมรับตัวเองเถอะ ตีกันไปตีกันมา บางทีก็รู้สึกเหมือนหลอกตัวเองอยู่ เหมือนเราไม่ได้เกลียดสิ่งที่กล่าวไป แต่เราอาจจะเกลียดตัวเองก็ได้ เกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ บางทีก็รู้สึกเกลียดเสียงที่ดูเหมือนมีความสุข รู้สึกหงุดหงิดเวลาที่เห็นอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ได้อิจฉา ทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผล ทั้งๆที่ก็เป็นเรื่องปกติที่คนจะมีความสุข แต่มันกลับหงุดหงิด หงุดหงิดเสียงที่เหมือนตอนโดนคนทั้งห้องหัวเราะใส่ เสียงมันดังแล้วก็นาน มันนานมากๆทั้งๆที่มันอาจจะไม่ถึง10วิ แต่มันนานจนเหงื่อชุ่มหลังทั้งๆที่จำได้ว่าห้องนั้นเป็นห้องแอร์แน่ๆ จนเกลียดเสียงขำไปเลยก็มี บางทีก็เคยไปเดินข้างนอกพอได้ยินเสียงหัวเราะ ก็คิดขึ้นมาว่าเสียงหัวเราะพวกนั้นอาจจะกำลังขำเราอยู่ก็ได้ จนต้องมองรอบๆตัวว่ามีอะไร อยู่ไม่เคยสุข แต่เอาเข้าจริงๆก็รู้สึกอยากปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้ ปล่อยให้ตัวเองหูแว่วต่อไป เป็นบ้าต่อไป รู้สึกเกลียดตัวเองที่ยังมีสติ มันรู้สึกว่าถ้าเราเสียสติไปเราก็อาจจะไม่ต้องรับรู้อะไร บางทีหูแว่วก็อาจจะหายไปก็ได้ หลับไปตลอดๆก็ดี เบื่อที่จะต้องตื่นมาวนไปกลางคืนแล้วนอนไม่หลับ แล้วก็ทำได้แค่ฟังเสียงเปิดปิดประตูซ้ำๆทุกคืน เสียงที่วนซ้ำๆแต่เหมือนจริงเหลือเกิน เอาจริงๆก็ทรมานนะ ทรมานที่ยังจำได้เลือนๆ ทั้งๆที่ความจำก็ไม่ค่อยดีแท้ๆทั้งๆที่ยังไม่แก่ แต่ก็อยากจะลืมทุกอย่าง ลืมสิ่งที่เคยเจอ ลืมสิ่งที่เคยโดนกระทำ ลืมว่าครั้งนึงเคยเจออะไร เก็บมันไม่ไหวเก็บเอาไว้ก็มีแต่จะเป็นพิษกับตัวเองทั้งนั้น มันไม่ได้ช่วยให้เข้มแข็งแล้วก้าวต่อได้สักหน่อย แล้วมันจะไปทำอะไรได้ จริงๆก็ไม่มั่นใจว่าเป็นแบบนั้นทุกอย่างรึเปล่า เพราะเหมือนเรื่องที่จำได้จะเพี้ยนไปจากความจริงไม่มากก็น้อย
.
.
.
.
คำถาม
1.การที่เป็นแบบนี้จะมีปัญหารึเปล่า
2.หูแว่วแก้ได้มั้ย
3.ถ้าปล่อยเอาไว้จะมีปัญหารึเปล่า
4.กรณีแบบนี้มันเกิดจากอะไรกันแน่
5.คนเราสามารถลืมเรื่องทุกอย่างเองได้รึเปล่า
6.ในบรรทัดสุดท้าย จะมีโอกาสรึเปล่าที่เป็นการสร้างความทรงจำมาหลอกตัวเอง แต่ยังจำได้ในทุกๆปีแล้วเรื่องไม่ค่อยเพี้ยนจากเดิมที่จำได้
7.จะมีโอกาสเป็นอะไรได้บ้าง
ถามคล้ายๆกันเกือบทุกกระทู้แต่ก็ถามซ้ำๆอยู่แบบนี้ เหนื่อยใจกับตัวเองจัดๆเลยค่ะ._.