เมื่อประมาณ 3-4 วันก่อน เราทะเลาะกับพ่อ ก่อนวันทะเลาะ เราขอพ่อไปนอกบ้าน บอกเวลาไปเวลากลับเรียบร้อย โดยมีข้อแม้ว่าเราต้องชื่อ 6 โมง
เมื่อถึงเวลา เราจำได้ว่าเราตื่นมา 6.03 แล้วไปเข้าห้องน้ำเป็นเวลาประมาณ 15 นาที เราเดินไปหาพ่อแล้วถามว่าให้ช่วยอะไรมั้ย สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ เราพยายามชวนคุยอยู่พักนึง เลยเดินไปหาอะไรทำเอง เราก็ไปนั่งถอนหญ้าต้นเล็กๆ ที่หน้าบ้านไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปตากผ้า แล้วก็กลับมาถอนหญ้าต่อ แล้วแม่ก็เดินมาบอกว่า "พ่อไม่ต้องการให้เราออกไปไหน" ความรู้สึกตอนนั้นคือเหมือนโดนหักหลังมากๆ เราเลยไปอาบน้ำ แล้วก็นั่งรอเวลาจนหลับ (ต้องบอกก่อนว่าพ่อเราเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่พอใจก็เงียบ ไม่พูดไม่อธิบาย พยายามเข้าหาก็เงียบ) ตอนที่เราหลับพ่อใช้แม่หยิบอะไรสักอย่าง แม่ก็ตะโกนมาใช้เรา พ่อก็ตัดปัญหาโดนการทำเอง แล้วแม่ก็ตะโกนมาว่าเราอีก แล้วการทะเลาะกันก็เริ่มขึ้นเพราะเราเองก็อยากรู้ว่าต้นเหตุมันคืออะไร
เหตุผลของพ่อที่เราพอจะจับใจความได้คือ เราตื่นสาย (ทั้งที่ไม่ได้สาย) เราตื่นมาแล้วก็ยังไม่ทำอะไร (ทั้งที่ทำอยู่แต่พ่อก็ไม่ได้มาอยู่มอง) เราได้บอกพ่อไปว่า เราทำนะ แต่พ่อก็ตอบกลับมาว่า ทำแค่นั้นแล้วมันได้อะไรอ่ะ...ก็จริงที่มันไม่ได้อะไร เราก็บอกไปเกี่ยวกับสิ่งที่แม่บอกเรา พ่อก็ตอบกลับมาว่าไม่ได้ไม่ให้ไป...แล้วทำไมไม่บอกว่าต้องการให้ทำอะไร ผลที่ได้คือพ่อหาว่าเราหยิ่ง ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยไม่เข้าหาพ่อนะ แต่ทำแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น (หรือที่เราทำมันยังน้อยไปก็ไม่รู้)
และที่เหตุการณ์ครั้งนี้ ก็จบด้วยคำพูดของพ่อที่ว่า เก่งแล้วมีอาชีพแล้ว จะไปไหนก็ไป แล้วพ่อก็ไม่ได้เรียกตัวเองว่าพ่ออีกต่อไป เราก็เลยออกมาอยู่ข้างนอก
แต่สุดท้ายด้วยความรู้สึกแย่ๆที่มีมาตลอดตั้งแต่ทะเลาะกัน (ไม่รวมความรู้สึกผิดนะ) แล้วไลน์ไปขอโทษในไลน์กลุ่มบ้านเราแล้วก็ได้การตอบรับที่โคตรจะดีกลับมา (ประชด) เพิ่มความรู้สึกที่แย่อยู่แล้วให้ x2 ไปอีก
ใครมีวิธีพูดกับผู้ใหญ่ที่ดีบ้างมั้ยคะ หรือควรจะทำอะไรเพื่อขอโทษ ขอโทษไปแล้วพ่อกับแม่จะให้อภัยเรามั้ย ขอแบบไม่ต่อว่านะ รู้สึกแย่พอแล้ว....
โดนไล่ออกจากบ้าน
เมื่อถึงเวลา เราจำได้ว่าเราตื่นมา 6.03 แล้วไปเข้าห้องน้ำเป็นเวลาประมาณ 15 นาที เราเดินไปหาพ่อแล้วถามว่าให้ช่วยอะไรมั้ย สิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ เราพยายามชวนคุยอยู่พักนึง เลยเดินไปหาอะไรทำเอง เราก็ไปนั่งถอนหญ้าต้นเล็กๆ ที่หน้าบ้านไปเรื่อยๆ แล้วก็ไปตากผ้า แล้วก็กลับมาถอนหญ้าต่อ แล้วแม่ก็เดินมาบอกว่า "พ่อไม่ต้องการให้เราออกไปไหน" ความรู้สึกตอนนั้นคือเหมือนโดนหักหลังมากๆ เราเลยไปอาบน้ำ แล้วก็นั่งรอเวลาจนหลับ (ต้องบอกก่อนว่าพ่อเราเป็นแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่พอใจก็เงียบ ไม่พูดไม่อธิบาย พยายามเข้าหาก็เงียบ) ตอนที่เราหลับพ่อใช้แม่หยิบอะไรสักอย่าง แม่ก็ตะโกนมาใช้เรา พ่อก็ตัดปัญหาโดนการทำเอง แล้วแม่ก็ตะโกนมาว่าเราอีก แล้วการทะเลาะกันก็เริ่มขึ้นเพราะเราเองก็อยากรู้ว่าต้นเหตุมันคืออะไร
เหตุผลของพ่อที่เราพอจะจับใจความได้คือ เราตื่นสาย (ทั้งที่ไม่ได้สาย) เราตื่นมาแล้วก็ยังไม่ทำอะไร (ทั้งที่ทำอยู่แต่พ่อก็ไม่ได้มาอยู่มอง) เราได้บอกพ่อไปว่า เราทำนะ แต่พ่อก็ตอบกลับมาว่า ทำแค่นั้นแล้วมันได้อะไรอ่ะ...ก็จริงที่มันไม่ได้อะไร เราก็บอกไปเกี่ยวกับสิ่งที่แม่บอกเรา พ่อก็ตอบกลับมาว่าไม่ได้ไม่ให้ไป...แล้วทำไมไม่บอกว่าต้องการให้ทำอะไร ผลที่ได้คือพ่อหาว่าเราหยิ่ง ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยไม่เข้าหาพ่อนะ แต่ทำแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น (หรือที่เราทำมันยังน้อยไปก็ไม่รู้)
และที่เหตุการณ์ครั้งนี้ ก็จบด้วยคำพูดของพ่อที่ว่า เก่งแล้วมีอาชีพแล้ว จะไปไหนก็ไป แล้วพ่อก็ไม่ได้เรียกตัวเองว่าพ่ออีกต่อไป เราก็เลยออกมาอยู่ข้างนอก
แต่สุดท้ายด้วยความรู้สึกแย่ๆที่มีมาตลอดตั้งแต่ทะเลาะกัน (ไม่รวมความรู้สึกผิดนะ) แล้วไลน์ไปขอโทษในไลน์กลุ่มบ้านเราแล้วก็ได้การตอบรับที่โคตรจะดีกลับมา (ประชด) เพิ่มความรู้สึกที่แย่อยู่แล้วให้ x2 ไปอีก
ใครมีวิธีพูดกับผู้ใหญ่ที่ดีบ้างมั้ยคะ หรือควรจะทำอะไรเพื่อขอโทษ ขอโทษไปแล้วพ่อกับแม่จะให้อภัยเรามั้ย ขอแบบไม่ต่อว่านะ รู้สึกแย่พอแล้ว....