ตามหัวกระทู้ค่ะ เนื้อหาในกระทู้ต่อจากนี้คำว่า"คนที่"จะเอาไว้เรียกแทนคล้ายๆเหมือนบุคลิกของตัวจขกท.เองไม่ได้กล่าวถึงใครนะคะ เพราะไม่รู้จำใช้แทนว่าอะไร และในกระทู้จะมีการเปรียบเทียบ ลูกโป่ง =เหตุผล/ความรู้สึก ที่จขกท.มักจะใช้เรียกแทน
ย่อหน้าแรกนี้จะเป็นการอธิบายเพื่อไม่ให้งง คำถามอยู่ย่อหน้าสุดท้ายเหมือนเดิมค่ะ
.
.
มันรู้สึกมาตลอดเลยว่าเวลาที่พูด จะพูดเรื่องจริงออกมาไม่ได้ ไม่ใช่กับทุกเรื่อง แต่เวลามีปัญหาน่ะค่ะ เวลาที่คนถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าก็พูดออกไปว่าโอเค ไม่ได้เป็นอะไร เวลาเล่าเรื่องตัวเองก็โกหกว่าตัวเองปกติ ทำเรื่องที่เศร้าทำเรื่องแย่ๆที่เคยเจอเป็นเรื่องตลก ทั้งๆที่ตัวจขกท.เองก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย มันโกหกไปเอง ไม่ได้โกหกว่าชีวิตดีอยู่สบายเพื่อนเยอะอะไรแบบนั้นอะค่ะ เวลาเศร้าเวลาระบายออกมาเป็นคำพูดให้เพื่อนฟัง มันจะมีที่เลี่ยงความจริงบางเรื่อง แต่พอเราระบายออกมาผ่านข้อความ เราเอาสิ่งที่เจอ ทุกอย่างมารวมอัดกัน ไม่แคร์เลยค่ะ แบบตอนนั้นจะคิดอะไรไม่ออก รู้แค่อยากปล่อยออกมาให้มันหมดๆไป เรื่องก็เลยจะปนๆกันไปหมด แต่ก็ถือว่ายังพอมีสติมากพอที่จะนั่งตรวจเช็คคำไปด้วยพิมพ์ไปด้วย แต่จะไม่เช็คเนื้อหา
แต่น่าแปลก ทั้งๆที่คนที่พูดจะคอยโกหก แต่คนที่พิมพ์จะคอยพูดความจริง ถ้าแบบนั้นจขกท.จะพูดจริงหรือพูดโกหก ในเมื่อจขกท.เองพูดไปด้วยแล้วพิมพ์ตามสิ่งที่พูดไปด้วย ส่วนตัวจขกท.รู้สึกว่าคนที่อยู่คนเดียวจะพูดความจริง แต่แบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน
ตามกระทู้ที่ตั้งเมื่อคราวก่อนเกี่ยวกับความจำไม่ดี ซึ่งเกี่ยวข้องกับกระทู้นี้ เพราะจขกท.นึกอะไรไม่ออกเลยค่ะ เวลาที่พูดถึงความรู้สึกหรือเหตุผล จขกท.ไม่ได้รู้สึกผิด ไม่เศร้าที่คนๆนึงจากไป ไม่ได้ดีใจกับเรื่องที่คนอื่นๆเขาจะดีใจกัน กลับกัน เรื่องเล็กๆที่คนอื่นมองข้ามกลายเป็นจขกท.เองที่รู้สึก มันเหมือนเป็นเรื่องที่ใหญ่มากกว่า แต่ว่าจขกท.ไม่สามารถจำความรู้สึกกับเหตุผลได้ มันเหมือนลูกโป่ง รู้สึกแย่ที่ปล่อยลูกโป่งเหล่านั้น จขกท.ทำลูกโป่งหายไปทั้งหมดเลย พออยากจะตามหาว่าจริงๆมันหายไปไหน แต่รู้ตัวอีกทีไฟมันก็เผาไปหมดแล้ว นึกอะไรไม่ออก ไฟมันเผาลูกโป่งเหล่านั้นจนไหม้หมดเลยค่ะ บางทีจขกท.ก็รู้สึกแย่ ไม่ได้รู้สึกแย่กับอะไร แต่จขกท.รู้สึกแย่กับตัวเอง รู้สึกว่าต้องหาเหตุผลในการมีชีวิตไปจนถึงเมื่อไหร่ จนต้องหาคนที่พึ่งทางใจเหมือนกระทู้ก่อนอันล่าสุด คือเราไม่รู้ว่าเราต้องโกหกความรู้สึกกับเหตุผลไปอีกนานแค่ไหน ในเมื่อมันหายไปแล้ว มันเผาทิ้งไปแล้ว เลยต้องทำมันขึ้นมาใหม่ แต่มันจะไม่จริงใจ มันจะไม่ได้มาจากความรู้สึกครั้งแรก บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเราจริงๆมันตายไปแล้ว แต่ถ้ายังไม่ตายบางทีก็สงสัย ตัวจริงๆจะโกหกหรือจะพูดความจริง ตัวจริงเป็นคนไหน ทำไมแม้แต่ตัวจขกท.เองก็ยังไม่รู้ ทำไมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ถ้าคนที่อยู่คนเดียวเป็นตัวจริงขึ้นมา งั้นคนที่อยู่ข้างนอกมันคืออะไร ทำไมตอนกลางคืนถึงเป็นได้แค่คนเสียสติ เช้ามาก็ทำได้แค่นั่งย้อนอ่านข้อความที่ปล่อยออกไปทั้งหมด โดยที่จำอะไรไม่ได้เลย ยาก็ไม่เคยเล่น เหล้าอะไรก็ไม่เคยกิน ก็เคยโดนเพื่อนทักเหมือนกัน
.
.
.
.
คำถาม
1.มันมีโรคที่อาการแบบนี้รึเปล่า 2.มีวิธีรักษามั้ย 3.ถ้าจิตแพทย์ถามมาเราสามารถพิมพ์แทนการพูดได้หรือไม่ เพราะพูดออกมาก็จะมีแต่คำโกหกอาจจะไม่ได้ข้อมูลก็ได้ 4.การโกหกเหตุผลกับความรู้สึกเพื่อให้คนอื่นสบายใจมันดีรึเปล่า 5.จะเกี่ยวกับโรคหลายบุคลิกรึเปล่า 6.มีโอกาสเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำได้รึเปล่า
สิ่งที่พูดจะเป็นคำโกหก แต่สิ่งที่เขียนหรือข้อความจะเป็นเรื่องจริง เกิดจากอะไร
ย่อหน้าแรกนี้จะเป็นการอธิบายเพื่อไม่ให้งง คำถามอยู่ย่อหน้าสุดท้ายเหมือนเดิมค่ะ
.
.
มันรู้สึกมาตลอดเลยว่าเวลาที่พูด จะพูดเรื่องจริงออกมาไม่ได้ ไม่ใช่กับทุกเรื่อง แต่เวลามีปัญหาน่ะค่ะ เวลาที่คนถามว่าเป็นอะไรรึเปล่าก็พูดออกไปว่าโอเค ไม่ได้เป็นอะไร เวลาเล่าเรื่องตัวเองก็โกหกว่าตัวเองปกติ ทำเรื่องที่เศร้าทำเรื่องแย่ๆที่เคยเจอเป็นเรื่องตลก ทั้งๆที่ตัวจขกท.เองก็ไม่ได้รู้สึกดีเลย มันโกหกไปเอง ไม่ได้โกหกว่าชีวิตดีอยู่สบายเพื่อนเยอะอะไรแบบนั้นอะค่ะ เวลาเศร้าเวลาระบายออกมาเป็นคำพูดให้เพื่อนฟัง มันจะมีที่เลี่ยงความจริงบางเรื่อง แต่พอเราระบายออกมาผ่านข้อความ เราเอาสิ่งที่เจอ ทุกอย่างมารวมอัดกัน ไม่แคร์เลยค่ะ แบบตอนนั้นจะคิดอะไรไม่ออก รู้แค่อยากปล่อยออกมาให้มันหมดๆไป เรื่องก็เลยจะปนๆกันไปหมด แต่ก็ถือว่ายังพอมีสติมากพอที่จะนั่งตรวจเช็คคำไปด้วยพิมพ์ไปด้วย แต่จะไม่เช็คเนื้อหา
แต่น่าแปลก ทั้งๆที่คนที่พูดจะคอยโกหก แต่คนที่พิมพ์จะคอยพูดความจริง ถ้าแบบนั้นจขกท.จะพูดจริงหรือพูดโกหก ในเมื่อจขกท.เองพูดไปด้วยแล้วพิมพ์ตามสิ่งที่พูดไปด้วย ส่วนตัวจขกท.รู้สึกว่าคนที่อยู่คนเดียวจะพูดความจริง แต่แบบนี้มันก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน
ตามกระทู้ที่ตั้งเมื่อคราวก่อนเกี่ยวกับความจำไม่ดี ซึ่งเกี่ยวข้องกับกระทู้นี้ เพราะจขกท.นึกอะไรไม่ออกเลยค่ะ เวลาที่พูดถึงความรู้สึกหรือเหตุผล จขกท.ไม่ได้รู้สึกผิด ไม่เศร้าที่คนๆนึงจากไป ไม่ได้ดีใจกับเรื่องที่คนอื่นๆเขาจะดีใจกัน กลับกัน เรื่องเล็กๆที่คนอื่นมองข้ามกลายเป็นจขกท.เองที่รู้สึก มันเหมือนเป็นเรื่องที่ใหญ่มากกว่า แต่ว่าจขกท.ไม่สามารถจำความรู้สึกกับเหตุผลได้ มันเหมือนลูกโป่ง รู้สึกแย่ที่ปล่อยลูกโป่งเหล่านั้น จขกท.ทำลูกโป่งหายไปทั้งหมดเลย พออยากจะตามหาว่าจริงๆมันหายไปไหน แต่รู้ตัวอีกทีไฟมันก็เผาไปหมดแล้ว นึกอะไรไม่ออก ไฟมันเผาลูกโป่งเหล่านั้นจนไหม้หมดเลยค่ะ บางทีจขกท.ก็รู้สึกแย่ ไม่ได้รู้สึกแย่กับอะไร แต่จขกท.รู้สึกแย่กับตัวเอง รู้สึกว่าต้องหาเหตุผลในการมีชีวิตไปจนถึงเมื่อไหร่ จนต้องหาคนที่พึ่งทางใจเหมือนกระทู้ก่อนอันล่าสุด คือเราไม่รู้ว่าเราต้องโกหกความรู้สึกกับเหตุผลไปอีกนานแค่ไหน ในเมื่อมันหายไปแล้ว มันเผาทิ้งไปแล้ว เลยต้องทำมันขึ้นมาใหม่ แต่มันจะไม่จริงใจ มันจะไม่ได้มาจากความรู้สึกครั้งแรก บางทีก็รู้สึกเหมือนตัวเราจริงๆมันตายไปแล้ว แต่ถ้ายังไม่ตายบางทีก็สงสัย ตัวจริงๆจะโกหกหรือจะพูดความจริง ตัวจริงเป็นคนไหน ทำไมแม้แต่ตัวจขกท.เองก็ยังไม่รู้ ทำไมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย ถ้าคนที่อยู่คนเดียวเป็นตัวจริงขึ้นมา งั้นคนที่อยู่ข้างนอกมันคืออะไร ทำไมตอนกลางคืนถึงเป็นได้แค่คนเสียสติ เช้ามาก็ทำได้แค่นั่งย้อนอ่านข้อความที่ปล่อยออกไปทั้งหมด โดยที่จำอะไรไม่ได้เลย ยาก็ไม่เคยเล่น เหล้าอะไรก็ไม่เคยกิน ก็เคยโดนเพื่อนทักเหมือนกัน
.
.
.
.
คำถาม
1.มันมีโรคที่อาการแบบนี้รึเปล่า 2.มีวิธีรักษามั้ย 3.ถ้าจิตแพทย์ถามมาเราสามารถพิมพ์แทนการพูดได้หรือไม่ เพราะพูดออกมาก็จะมีแต่คำโกหกอาจจะไม่ได้ข้อมูลก็ได้ 4.การโกหกเหตุผลกับความรู้สึกเพื่อให้คนอื่นสบายใจมันดีรึเปล่า 5.จะเกี่ยวกับโรคหลายบุคลิกรึเปล่า 6.มีโอกาสเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำได้รึเปล่า