เราเป็นคนที่คิดมาก เก็บกด แคร์ความรู้สึกคนอื่นมากกว่าตัวเอง ชอบความเพอร์เฟค วางแผนล่วงหน้าถ้าผิดหวังเราจะซึมไม่ทำอะไรไปทั้งวัน แค่แม่บอกว่าจะไปตลาดแล้วก็เปลี่ยนใจทีหลัง ทำให้เรา เศร้า ร้องไห้ เหมือนแผนที่วางไว้จะทำอะไรบ้างมันพังหมดเลย
ตอนเราเรียนประถมช่วงนั้นเป็นช่วงที่แย่ที่สุดเลย ด้วยความที่เราเป็นลูกครู สิทธิพิเศษต่างๆก็มีให้ตลอด เราไม่เคยชอบเลย เพราะเราถูกแกล้ง ขังไว้ในห้องบ้าง โดนด่า โดนโยนความผิด เราไม่เคยโต้กลับเลย เราไม่บอกแม่เพราะคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่กลับบ้านไปก็ทำปกติ เราไม่สนิทกับครูคนไหนเลย เราเป็นลูกครูก็ต้องมีคนจ้องตลอดเวลา แถมตอนนั้นเราไม่ใช่คนเก่งเลย แม่ก็เล่าให้ฟังบ่อยๆว่าครูแต่ละคนพูดถึงเราว่ายังไงบ้าง (บอกว่าลูกครูทำไมโง่อย่างนี้) (จะสอบเข้าโรงเรียนดังหรอเธอทำไม่ได้หรอกนะโรงเรียนอื่นมั้ย) (คบเพื่อนเก่งแต่ตัวเองโง่) (ดูลูกครูคนอื่นสิ ทำได้แบบเขาบ้างมั้ย)
เรื่องที่บ้านเราก็มี เราเศร้าบ่อยมาก เหตุผลที่ไม่บอกใครก็เพราะกลัวเป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้น แต่มันทำให้เราเป็นเด็กเก็บกด
พอขึ้นมัธยม เราลบคำสบประมาทได้ เราสอบติดโรงเรียนดัง ทุกคนต่างตกใจและไม่เชื่อ แต่ก็มีเหน็บแนมนิดหน่อย เราออกมาใช้ชีวิตใหม่ เหมือนเป็นโลกใบใหม่เลย
ครูไม่กดดัน เพื่อนน่ารัก ครอบครัวเราก็ต้องแยกย้ายกันไป เลยไม่ได้สนใจเรามาก พอมาถึงจุดนี้เราโคตรมีความสุข....
*ตอนประถมไม่ใช่ว่าเราไม่มีความสุขเลยนะ*
ชีวิตแต่ละคนไม่ใช่ว่ามีแต่ความทุกข์ ทุกคนมีทั้งสุขและทุกข์ปนกัน ช่วงที่ทุกข์ก็ให้คิดว่ามันแค่ช่วงนึงในชีวิตที่จะสร้างคนที่เข้มแข็งขึ้นมา ถ้าเราผ่านช่วงนั้นมาได้
เราก็ได้รางวัลคนที่เป็นผู้ใหญ่และเข้มแข็ง
ถ้าท่านใดมีความทุกข์อยู่ ขอให้ผ่านมาได้
ถ้าท่านใดมีผ่านมาแล้ว ก็ภูมิใจในตัวเองที่ผ่านปัญหาที่ยากลำบากมาได้
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ หนูพึ่งอายุ15ปี ชีวิตคนเราอาจจะเจออะไรอีกมากมาย
แต่ปัญหาในชีวิตหนูที่หนูคิดว่าทุกข์ที่สุดหนูผ่านมาได้แล้วค่ะ😆😆
มาเล่าปัญหาให้กันฟัง ระบายมันออกมา
ตอนเราเรียนประถมช่วงนั้นเป็นช่วงที่แย่ที่สุดเลย ด้วยความที่เราเป็นลูกครู สิทธิพิเศษต่างๆก็มีให้ตลอด เราไม่เคยชอบเลย เพราะเราถูกแกล้ง ขังไว้ในห้องบ้าง โดนด่า โดนโยนความผิด เราไม่เคยโต้กลับเลย เราไม่บอกแม่เพราะคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่กลับบ้านไปก็ทำปกติ เราไม่สนิทกับครูคนไหนเลย เราเป็นลูกครูก็ต้องมีคนจ้องตลอดเวลา แถมตอนนั้นเราไม่ใช่คนเก่งเลย แม่ก็เล่าให้ฟังบ่อยๆว่าครูแต่ละคนพูดถึงเราว่ายังไงบ้าง (บอกว่าลูกครูทำไมโง่อย่างนี้) (จะสอบเข้าโรงเรียนดังหรอเธอทำไม่ได้หรอกนะโรงเรียนอื่นมั้ย) (คบเพื่อนเก่งแต่ตัวเองโง่) (ดูลูกครูคนอื่นสิ ทำได้แบบเขาบ้างมั้ย)
เรื่องที่บ้านเราก็มี เราเศร้าบ่อยมาก เหตุผลที่ไม่บอกใครก็เพราะกลัวเป็นเรื่องใหญ่ทั้งนั้น แต่มันทำให้เราเป็นเด็กเก็บกด
พอขึ้นมัธยม เราลบคำสบประมาทได้ เราสอบติดโรงเรียนดัง ทุกคนต่างตกใจและไม่เชื่อ แต่ก็มีเหน็บแนมนิดหน่อย เราออกมาใช้ชีวิตใหม่ เหมือนเป็นโลกใบใหม่เลย
ครูไม่กดดัน เพื่อนน่ารัก ครอบครัวเราก็ต้องแยกย้ายกันไป เลยไม่ได้สนใจเรามาก พอมาถึงจุดนี้เราโคตรมีความสุข....
*ตอนประถมไม่ใช่ว่าเราไม่มีความสุขเลยนะ*
ชีวิตแต่ละคนไม่ใช่ว่ามีแต่ความทุกข์ ทุกคนมีทั้งสุขและทุกข์ปนกัน ช่วงที่ทุกข์ก็ให้คิดว่ามันแค่ช่วงนึงในชีวิตที่จะสร้างคนที่เข้มแข็งขึ้นมา ถ้าเราผ่านช่วงนั้นมาได้
เราก็ได้รางวัลคนที่เป็นผู้ใหญ่และเข้มแข็ง
ถ้าท่านใดมีความทุกข์อยู่ ขอให้ผ่านมาได้
ถ้าท่านใดมีผ่านมาแล้ว ก็ภูมิใจในตัวเองที่ผ่านปัญหาที่ยากลำบากมาได้
ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ หนูพึ่งอายุ15ปี ชีวิตคนเราอาจจะเจออะไรอีกมากมาย
แต่ปัญหาในชีวิตหนูที่หนูคิดว่าทุกข์ที่สุดหนูผ่านมาได้แล้วค่ะ😆😆