ทำไมคนบางคนถึงได้สนุกบนความทรมานของคนอื่น ทั้งที่ทำให้เขาต้องป่วยไปตลอดชีวิต โลกนี้ไม่มีความยุติธรรมเลย

ขอระบายความอัดอั้นตันใจที่คนรอบข้างไม่เคยจะเข้าใจแถมยังบอกแค่ให้ลืมๆเริ่มต้นใหม่ดีกว่า ทั้งที่มันไม่ใช่ไหมที่ใครจะลืมได้
เราพยายามที่จะเริ่มต้นใหม่ตลอดเลยแล้วเราก็เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้เพียงคนเดียว
ไม่เคยคิดที่จะแก้แค้นหรืออะไร แต่เราแค่รู้สึกแย่และเสียใจที่เรายังไม่เคยลืมเรื่องที่มีคนกลุ่มนึงทำร้ายเรา
ทุกๆวันเราจะนั่งนึกถึงแต่เรื่องที่ถูกกระทำ
แล้วคนรอบข้างเรา ก็พยายามจะปลอบแล้วช่วยให้เราสู้ๆ เพราะไม่อยากให้เรามานั่งจมกับอะไรที่มันจบไปแล้ว
    (เรารู้นะว่าคนรอบข้างเราเขาพยายามที่จะให้กำลังใจเรา แต่พวกคุณเข้าใจเราไหมว่าเราเจ็บอ่ะ มันทั้งเจ็บกายเจ็บหัวใจ แล้วอับอาย
เราอายที่เราต้องเป็นตัวตลก อายที่ถูกทำแต่ละอย่างแบบที่เราไม่มีศักดิ์ศรี ที่เราต้องได้รับการกระทำที่เปรียบเหมือนกับการเอาคน คนนึงมาเป็นทาส
เขาทำเราเจ็บร่างกาย จนไม่รู้ว่าจะเป็นอัมพาตวันไหนไม่พอ
แต่ที่มันเจ็บกว่าคือ เราได้รับคำปลอบโยนจากพวกเขาในตอนนั้นว่า"ให้เราฝึกธรรมมะเตรียมตัวตายทุกๆนาที"
แล้วคือ เข้าใจคนที่เดินไม่ได้ป่ะ ไม่รู้ว่าถูกทำอะไรบ้างภาพสุดท้ายที่จำได้ คือนอนหลับไปเฉยๆละตื่นขึ้นมาก็คือเจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมดแล้ว ลองนึกถึงสภาพ คนที่ต้องทนเจ็บปวดไม่มีปัญญาไปรักษาเพราะเดินไม่ได้ดูดิ ยาแก้ปวดสักเม็ดก็ไม่ได้กินตอนนั้นก็เตรียมตัวตายจริงๆ
เพราะหมดอาลัยตายยากกับชีวิตละ ใช้การบรรเทาด้วยการสวดมนต์อย่างเดียว

     แล้วคือเอาผิดอะไรไม่ได้เลยเรียกร้องก็ไม่ได้ เพราะอะไรรู้ป่ะ?
เพราะความจน
ความจนที่มันสู้คนที่มีอำนาจมีพรรคพวกมีเงินไม่ได้  โลกนี้มันโครตยิ่งกว่านรกเลย
เิาอำนาจในมือมารังแกข่มเหงคนที่ไม่มีทางสู้เพราะแค่สนุก มีความสุขที่เห็นอีกคนเจ็บปวด

###มานั่งเจ็บแค้นทั้งที่มองตามความเป็นจริง
ตัวเองต้องการจะขูดเลือดขูดเนื้อเด็กจนๆคนนึง รีดไถ่จะเอาเงิน จากเขา
ทั้งที่ตัวเองเอาไปแล้วครึ่งแสน แต่ไม่พอใจ
เด็กอายุ17 ใครจะไปมีปัญญาหามาให้ว่ะ?
เงินที่รีดไถกูไปก็เงินที่กูต้องเก็บไว้จ่ายค่าเรียนของตัวเอง แล้วใช้อำนาจที่เป็นเมียนายตำรวจใหญ่ ข่มขู่เพราะอ้างว่าตัวเองเสียหายจะเอาค่าเสียหายเพิ่ม
เงินเก็บกูก็เอาให้ไปหมดแล้วอ่ะ จนกูไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินจะจ่าย
กูไม่มีให้ก็ข่มขู่กูฟ้องศาล พอฟ้องกูไม่ได้ก็พาลไปฟ้องผู้ปกครอง ทั้งที่กูยังส่งเสียตัวเองอยู่เลย
แล้วพ่อแม่กูก็ดูแลเขาไม่ใช่ว่าเขาดูแลกู
     วันแรกที่ศาลเรียกไปโดนจับขีงเพราะไม่มีเงินประกันแล้วที่มันยิ่งกว่าเลวร้ายนะ
อีป้าที่ฟ้อง เข้าห้องพิพากษาคุยกับผู้พิพากษาแบบสนิทสนมกันมาก แล้วก็กูนี่ ที่ถูกตัดสินว่าผิดให้กูหาเงินจ่ายมันค่าแพ้คดีแล้วมันฟ้องเรียกเงินจากกูเนี่ยเป็นสิบล้าน
   กูไม่มีเงินพอที่จะจ้างทนายสู้ แล้วค่าใช้จ่ายอื่นก็เยอะสุดท้ายฟ้องกูไปยันศาลฏีกา
เงินที่กูจะได้ไว้เรียน ก็เสียไปกับการถูกฟ้องเยอะมากจนไม่ได้เรียน
   กว่าจะจบเรื่องคดี ครั้งสุดท้ายที่ไปขึ้นศาล
คืออายุ22 จาก17-22 ตั้งกี่ปี คิดดูละกัน
ตลอดเวลาช่วงนั้น เสียใจมากที่ไม่มีปัญญาสู้เขาได้แล้วยังถูกเขาดูถูกเหยียดหยาม
ด่ากูไม่เท่าไรแต่นี่เรียกแม่กูไปนั่งด่า ว่าพวกกูไม่มีปัญญาที่จะเรียนมหาลัยแพงๆ สะเออะไม่เจียมตัวเองสุดท้ายก็ไปไม่รอด
ใช้คำพูดที่เลวมากแต่ละคำ พูดแต่ว่าคอยดูนะที่นาที่บ้านมีเท่าไรจะฟ้องเอามาให้หมด ให้ไม่มีที่ซุกหัวนอน

   หลังจากนั้นนอกจากจะหมดอนาคตเพราะเรื่องที่แพ้คดี ยังถูกญาติพี่น้องรังเกียจ ทะเลาะกับแม่เพราะปกติแล้ว แม่เขาก็ไม่ได้อยากจะอะไรกับกูอยู่ละดูแลตามมีตามเกิด
แล้วทะเลาะหนักมากเพราะแม่เอาแต่มาพูดว่าสร้างปัญหาเหมือนพ่อเรา ไม่ได้สงสารเราเลยมีแต่มาพูดว่าเราผิดๆๆๆ เอาปัญหามาให้เขาเดือดร้อนจนถูกฟ้องเพราะเป็นผู้ปกครอง
เขาก็บอกว่าออกไปจากบ้านละยังเอาตัวไม่รอดอีก เพราะเราหนีออกจากบ้านเพราะถูกญาติในบ้านเมาแล้วลวนลาม เราเลยหนีแล้วไม่คิดจะกลับบ้านอีกเลย
ตอนนั้นถูกด่าจนจะกระโดดน้ำ เพราะแค่คิดว่าถ้าตายคดีก็คงจบ
แม้แต่วันที่ไปฟังคำพิพากษาศาล แม่หรือครอบครัวยังไม่มีใครไปด้วยเลย
ญาติที่เป็นทนาย ก็ไม่กล้าที่จะเป็นทนายให้เพราะทางนั้นเขาเส้นใหญ่ รีบปฏิเสธก่อนเลย
   จนวีนสุดท้ายที่เราไปฟังศาลฏีกา เขาพิพากษาว่ายกฟ้อง เราก็กลายเป็นว่าผิดที่ไปทำให้คนมีหน้ามีตามีเส้นสายแบบเขาเสียหน้า
ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะไม่มีปัญญาจะสู้แต่แรกอยู่แล้วทำอะไรมาก็ยอมตายทันทีเลย

เราก็ไม่ได้คิดที่จะทำแบบเขาที่มาฟ้องเรา
เราจะฟ้องกลับก็ได้ แต่เราก็ไม่ทำเพราะเราคิดว่า ช่างมันจะได้เริ่มใหม่

หลังจากนั้นเรามีแฟน
แล้วเราท้องเราตัดสินใจยืมเงืนที่บ้านไปลงทุนร้านอาหารกับเขา ยืมไปแสนนึงให้เขา
แล้วก็อยู่ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ แต่พวกเขาเป็นคนเก็บเงินทั่งหมดแต่เราคือคนทำงาน
ทำงานนิ่งกว่าขี้ข้าไม่เคยได้รับแม้แต่อาหารดีๆ เพราะเราคิดว่าทนไปเพื่อลูก
แม่ผัวมันก็พูดกับเราเหมือนว่าเราเป็นคนในครอบครัว พูดว่าให้เราอดทนหน่อยถ้าสบายจะให้เรากลับไปเรียน เราเดินอจกใบปลิวร้านอาหารทั่วเขตทุกตอนโด ทุกตึก
ไม่เคยได้รายได้อะไรตอบแทน แล้วก็อยู่แบบอดอยากมาก
ทุกอย่างคือชื่อเขา เขาให้เราไปนั่งคิดค้นสูตรทำออนไลน์อะไรแล้วก็จ้างพนักงานมาให้เราสอนงาน แล้วมันจบด้วยการที่ไล่เราอย่างหมูอย่างหมา บีบทุกทาง
เรายอมเดินออกมากับลูก พาลูกกลับบ้านไปให้แม่เลี้ยงแล้วหาค่านมลูกคนเดียวมาตลอด3ปี
บ้านแฟนว่าเราไม่มีหน้ามีตาทางสังคม
เพราะพวกเขามีแต่ข้าราชการระดับสูงๆ
กดขี่เราจนเราไร้ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์
สุดท้ายเราไม่เหลืออะไรเลย
ต้องไปทำอาชีพหมอนวดทั้งที่พึ่งจะท้อง
พึ่งคลอดได้แค่ไม่ถึงสองเดือน

*****แล้วมารู้ทีหลังว่ามันกับอีคนที่ฟ้องจะเอาที่นาบ้านเรารู้จักกัน เพราะแฟนเก่าของเขา ซึ่งส่วนตัวเราคิดว่าก็ไม่น่าจะเป็นแฟนเก่าด้วยอาจจะคบกันอยู่ก็ได้ เป็นเพื่อนสนิทกับลูกอีคนใจร้ายที่ฟ้องร้องเรา

เรารู้ความจริงตอนที่เราไม่เหลืออะไรแล้ว
เราไม่คิดว่าจะวางแผนกันมาขนาดนั้น
รู้จักกัน เพราะเวลาที่เล่าเรื่องที่ถูกฟ้องให้ฟังเขาทำเป็นว่าไม่รู้เรื่องอะไรจนเราเชื่อสนิทใจเลย

เราถูกไล่แบบหมูแบบหมาแล้วเราก็พยายามทำทุกสิ่งหาเงินเลี้ยงลูก จนต้องทำงานเป็นเด็กอ่าง
เราไม่เรียกร้องอะไรจากเขาเลย ทั้งที่ทำมากันจนร้านขายของได้กำไรวันตั้งสี่พันห้าพัน
เราก็แค่พยายามจะเริ่มใหม่

แต่กลับต้องถูกทำร้ายโดยพรรคพวกของเขา
สาเหตุก็เอามาอ้างโง่ๆว่ามันมีปัญหากันแล้วต้องการเอาคืนเลยวางแผน ตั้งใจมาทำร้ายเรา
มันไม่ใช่เหตุผลต่อให้มันจะเป็นเรื่องจริงหรือ สร้างเรื่องก็เหอะ
แล้วมันทำร้ายกูจน หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาท เกือบเป็นอัมพาตอ่ะ
ส่งคนเข้าทำตีสนิทแล้ว ก็ใช้วิธีการที่มันทำกูเกือบตาย อีกคนที่เป็นคนของมันก็ถึงกับเอาอาหารทะเลให้กูกินทั่งที่รู้ว่ากูท้องแล้วกูก็แพ้อาหารทะเล เข้าโรงบาลไปสองอาทิตย์
เสียโฉมถูกตัดผมบ้างจนไปทำงาน สมัครงานเขายังไม่รับเลย

พอมีที่ทำงานก็ยังจะตามก่อกวนสร้างเรื่องเอาไปบอกคนที่ดูแลพูดให้เราดูแย่
จนบางที่ เขาไม่เอาให้เราทำงานเลย

สุดท้าย.... ก็วนกลับมา
กลับมาแล้วก็เอาลูกกูไปดูแล
กูคลอดมามีกี่ครั้งที่มาดูแลลูกเมีย
เอาผู้หญิงมาต่อหน้าลูกต่อหน้ากูแลเวใช้งานกูแบบขี้ข้า ให้กูดูแลอีคนนั่น
กูถูกคนของมันด่า มันก็ตบกูบางทีทำกูจนเกือบแท้งต้องไปโรงพยาบาล
ทำกับกูจนกูสภาพจิตใจเกินเยียวยารับไม่ได้ต้องเข้าพบจิตแพทย์
ทั่งๆที่รู้ ว่าต้องป่วยก็ไม่สน พอทำกูได้กูเจ็บเสียใจก็หัวเราะกันแบบชอบใจ
แล้วคนที่มันสู้ไม่ได้อะ ?
นี่เคยใช้คำพูดนึงกับมันว่าระวังเวรกรรมจะตามสนองสิ่งที่ทำกับกู ลูกหรือผู้หญืงในบ้านจะต้องชดใช้ มันยีงตอบมาแบบ
ไม่สนใจอะไรว่ากูจะเจ็บปวดอะไรกับสิ่งที่มันทำว่า มันไม่กลับบ้านมันรวยทุกคน

คุกความเป็นส่วนตัวของกู
มานั่งแฮกอีเมลกู เอาเบอร์ตัวมันเองไปผูกในเมลแล้วก็ผูกในบัญชีธนาคาร
กว่ากูจะมีเงินได้แต่ละบาท เงินก็ถูกมันเอาไปใช้แม้แต่เงินที่ลงทะเบียนเรียนต่อ ม.รามคำแหง

ยิ่งกว่าโหดร้าย
โลกนี้มีแต่คนชั่วๆ
คนจนแบบกูมันไม่มีสิทธิ์อะไรนิ
ต่อให้กูจะถูกรังแก เกือบตาย
ไม่เคยโต้ตอบพวกๆแบบนั้น
เวลาที่มันเอาไปพูดให้คนอื่นที่เขาพึ่งจะเจอกูฟังอะ แค่เพราะกูจน มันดูรวยมากคนอื่นก็เลย
คิดว่ามันน่าเชื่อถือ ดูกลับกลายเป็นคนชั่วไปทำร้ายอะไรแทนแบบนี้
แล้วเสียงคนที่มันจนๆไร้ทางที่จะสู้ไม่มีพรรคพวกไม่รู้จักใครเลย กรีดร้องให้ตายตรงนั้น
ก็ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครเลยที่จะรับรู้
ว่าพวกมันทำให้ความเจ็บปวดกับคนคนนึง
แบบตายทั่งเป็นด้วยความเลือดเย็น ไม่มีใครเลยที่จะมานั่งฟัง
นั่งเห็นใจ เหรอ!

จากที่เคยสวดมนต์ ก็กลายมาเป็นระบายความเจ็บปวดด้วยการบูชาซาตาน
เพราะหวังว่าสักวันนึง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ จะให้ความยุติธรรมกับกูได้บ้าง

ความยุติธรรม ที่มันควรจะเป็นของกู
ความเจ็บปวดของคนเป็นแม่ คนที่ไม่เหลืออะไรเลย วันๆจมอยู่กับความทรมาน
แค่จะพยายามให้ตัวเองมีความสุขหลุดพ้นที่จะเสียใจจากเรื่องพวกนั้นยังยากเลย
อยู่ไปวันๆ ไม่กล้าที่จะไปพบเจอใครต่อใคร
อับอายที่กลายเป็นคนโง่ อายที่ไม่มีเหลือค่าความเป็นคนแล้ว รักษาอะไรไว้ไม่ได้สักอย่าง
ตัวเองก็ยังปกป้องไม่ได้

อย่างน้อยไปม่ว่าวันพรุ่งนี้หรือต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
คงจะมีใครสักคนมาอ่านกระทู้นี้แล้ว รับรู้เรื่องราวจากกูบ้าง
จะได้ไม่ต้องตายไปลำพัง โดยที่ไม่มีใครรู้เลย

ไม่มีใครเห็นใจคนด้วยความเป็นคนเหมือน
ที่คนจนๆเห็นอกเห็นใจกันหรอก
เพราะคนรวยๆ มันทำได้ทุกสิ่งไม่สนใจชีวิตคนด้วยซ้ำ ในสังคมทุกวันนี้
บ้านเมืองไม่เคยสนับสนุนคนดี หรือคนจนๆที่ไม่มีเส้นสายผลประโยชน์หรอก มีแต่สนับสนุนคนชั่ว พรรคพวกตัวเองเพื่อ ผลประโยชน์

วันๆเงินเหลือใช้ สรรหาว่าจะใช้เงินแกล้งคนที่ตัวเองอคติยังไง
เงินที่ได้จากการขูดเลือดขูดเนื้อคนที่สูเไม่ได้
ใช้อำนาจใช้สมอง ใช้เงินฟาดหัวให้เปิดทาง
เพื่อไปแย่งไปเอาสิ่งที่เขาสร้างมาด้วยหยาดเหงื่อแรงงาน มันสบายบนความทุกข์ความเจ็บ
ของคน อะไรที่มันได้ไปมันจะต้องเดือดร้อน แล้วก็ร้อนมีไฟเผาตัวมันเองเหมือนตกในนรก
มันเหลือเยอะจนไม่รู้จะกินอะไรดีทุกวันที่มันตื่นมา
แต่กับคนบางคน แบบคนอย่างกู
คิดว่าวันนี้กูจะหาอะไรให้ตัวเองท้องอิ่มดี

ต่อให้กูตายกูก็ไม่เสียใจเพราะ
อย่างน้อยๆ กูก็ไม่ได้ถูกทำร้ายแล้วทุกอย่างเงียบ
เงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ต่อไปถ้าเวลาคนที่ได้มาอ่านที่เราเขียนไว้
พบเจอใครบนโลกแล้วคิดว่าเขาต้องการความช่วนเหลือแต่ไม่อยากให้ใครมองว่า
เลยไม่กล้ายุ่ง
ลองพยายามช่วยคนที่เดือดร้อนบ้าง
บางทีเสียงจองเขามันอาจไม่ได้ดังพอจะช่วยเหลือตัวเองได้
เห็นใจเขาบ้าง อย่าทิ้งเขาไว้
ถ้าเขาได้รับความช่วยเหลือจากคุณเขาอาจจะไม่ต้องทนตกนรกก็ได้
ถ้าวันนั้นคุณยื่นมือเข้ามาช่วยเขา
วันนี้วันหน้าเขาอาจไม่ต้องกลายเป็นคนบ้า คนเสียสติ

ทั่งๆที่คุณช่วยเขาได้ ทำไมคุณไม่คิดจะช่วยเขาเลย เวลาคนเราเจ็บปวดทรมงานมากๆมันจะเปลี่ยนให้ความเจ็บกลายเป็นความชัง
ความชังที่เป็นจุดเริ่มของความอาฆาตแค้น
มันเปลี่ยนแปลงได้ทุกอย่าง
ทำให้คนดีๆกลายเป็นปีศาจได้เลยนะ

ขอบคุณที่เสียสละเวลารับฟัง
ขอให้พระเจ้าคุ้มครองให้อยู่รอดบน
สังคมที่หลายมาตรฐานแบบทุกวันนี้