กตัญญูกับพระอรหันต์ในบ้านทำไปเถอะ เป็นสิ่งที่ดีมีแต่ความเจริญ ตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้
พระเกจิเคยกล่าวไว้
ตัวอย่างก็มีให้เห็น มันก็จริงนะ พ่อแม่ที่รักลูกโดยมีแต่ให้ ไม่หวังสิ่งตอบแทน ทำบ้านให้เป็นบ้านไม่ต้องห่วงหรอกยังไงลูกก็รักกลับ 100%โดยไม่มีเงื่อนไข ศีลเสมอกัน ชีวิตเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
อิจฉานะ ที่มีครอบครัวที่รักและเข้าใจ เราเองก็อยากมีโมเม้นท์แบบนั้นบ้าง อยากแสดงความรัก อยากทำอะไรให้แม่ อยากโทรคุย เฮฮาเหมือนแม่ลูกคู่อื่นๆบ้าง
แต่เหมือนชะตาชีวิตถูกกำหนดมาว่าเราจะต้องเป็นแบบนี้ เหมือนเสียงกระซิบ ว่า อยากกตัญญูหรอ ฝันเถอะ เบอนั้นเลย 555
แม่เราหย่ากับพ่อเพราะการพนัน เล่นตั้งแต่เราเรียนมอต้น หย่าตอนเราเข้ามหาลัยจนเรียนจบทำงาน มีครอบครัว ก็ยังอยู่ในวงการนี้ เค้าก็ใช้ชีวิตลุ่มๆดอนๆมาตลอด กลายเป็นอาชีพที่ทำให้เค้าพออยู่พอกินแต่ไม่มีอนาคต เหมือนจะดีช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่รบกวนลูกๆ ไม่เลย เวลามีปัญหา ก็ยังคงเป็นลูก.. ที่ต้องช่วย เค้าก็ขอไม่เยอะหรอก แต่ก็บ่อย ทีละเล็กละน้อย
เคยคิดนะว่าถ้าไม่ให้ เราก็คงบาป เค้าแค่ขอไปซื้อข้าวกิน เงินส่วนนี้ไม่ได้ลำบากอะไรปล่อยวางๆ
ความ
ของการพนันก็รู้อ่ะเนาะ ตั้งแต่ เริ่ม จนถึงปัจจุบัน ไม่ขอเล่า เอาเป็นว่า ที่เคยๆรู้มา ให้คูณ 2 เข้าไป ทุกคนเอือมหมด ไม่ไหว โดนหักหลังเป็นล้านรอบ
นิสัยรักตัวเอง ยิ่งติดการพนัน ไม่สนใจลูกเต้า โยนภาระให้พ่อ
แต่เค้าคือแม่ไง ถึงใครจะบอก ปล่อยไปต้องไปช่วย แต่เค้าเป็นแม่อ่ะบางทีขอ 4-500 ไว้ซื้อกินกับผัวใหม่ คงจนมุมหาไม่ได้แล้ว แต่ก็ต้องกินต้องใช้ และมันแค่ 500 เค้าก็รู้เรามีกำลัง มันไม่ได้มากมาย เค้ารู้ไง
ที่น่าน้อยใจคือ ขอแต่ลูกทางแม่ ทางผัวใหม่ไม่มีใครใยดี มันเลยกลายเป็น เรากดดันตัวเอง กลายเป็นเราเองที่รู้สึกแย่กลายเป็นบาปในใจไปอีก กับเงินแค่นี้
ที่ผ่านมา เราก็ยังมีช่วยบ้าง ขอมากบ้างน้อยบ้าง ก็เท่าที่มี ไม่มีก็ไม่ได้ให้ แต่วิธีการพูดหรือขอ มันทำให้เราเบื่อ เค้าไม่ถึงกับขู่หรอก แต่ฟังแล้วรู้สึกแย่เฉยๆ 55555 เช่น หายไปนาน
พอโทรมาก็เรื่องเงิน หรือวันแม่ชวนไปทานข้าว บอกขอแวะปั้ม ทำธุระ เพื่อนโทรมาชวนไปก็ตอบรับ แล้วขึ้นรถเค้าไปเลย ก็ถูกทิ้งกลางทาง
เค้าให้ความสำคัญกับตัวเองและคนนอกเยอะเกินไป และมีอีกหลายเหตุการณ์ อย่างวันสำคัญเช่นรับปริญญาเอย ในชีวิตมีครั้งเดียวก็อีหรอบเดิม ไม่ไปเหตุผล.. ให้เอาชุดมาถ่ายที่บ้านแทนงี้ 55555 อื่นๆขอไม่เล่าเพิ่มนะคะ
เราพยายามมองข้ามเข้าใจนะ มันเป็นที่นิสัยเค้าแหล่ะ เราก็พยายามโทรไปคุย สร้างความสัมพันธ์ คือแม่ก็พูดดีแหล่ะ แต่ไม่ว่างไง เล่นอยู่ 5555 ไม่เคยมีเวลาให้ อยากซื้อนมหรือ อะไรไปบำรุง ไม่เอา ขอเป็นเงิน ๆๆๆ พอให้ ส่งหลักฐานโอนบอกผ่านไลน์ อ่านแล้วไม่ตอบ จะบอกว่าเล่นไม่เป็นก็ไม่ใช่ ไม่ได้หวังให้ขอบคุณหรืออวยพรหรอก แต่อ่านไม่ตอบ บวก ที่ผ่านๆมา มันทำให้คิดดีไม่ได้จริงๆ
ล่าสุด .. โควิด บอกเหนื่อยไม่ไหว ไม่มีจะกิน แย่สุดๆ เราก็หาทางสร้างอาชีพให้ หลังจากที่เกลี้ยกล่อมมานาน คงหมดหนทางแล้วจริงๆ เราก็แบ่งเงินอันน้อยนิดที่เหลือจากการตกงาน แบ่งไปทำทุนให้ มีคนเตือนว่าเค้าไม่ทำหรอก เดี๋ยวก็เลิก
เราก็บางที ครั้งนี้เค้าอาจจะกลับใจได้แล้วก็ได้ เชื่อแบบนั้น
หลังจากนั้นก็เริ่มมีเวลาคุยกันมากขึ้น ดีใจ เหมือนจะใส่ใจ หักห้ามใจได้จริงๆ สุดท้ายก็อีหรอบเดิม 5555
เราไม่ทน เราก็ไม่ได้ด่าแม่นะ แต่เราใช้คำถือว่าแรงพอสมควร เช่น “ตัวอย่างที่ดียังเป็นให้ไม่ได้ แล้วจะทำอะไรได้” เป็นต้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดอะไรไม่ได้ ต้องรอให้ติดเตียงก่อนหรอ ??? ถึงจะเลิก
ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกัน เป็นเดือน จริงๆ อาจจะปกติก็ได้ เคยไม่โทรหานานเป็นเดือนๆยังมีเลย
“รีบทำตอนที่ท่านยังหายใจ อย่ารอทำตอนท่านไม่อยู่ “ ฟังประโยคนี้ทีไร รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปเสมอ ยังอยู่แต่ทำไรไม่ได้
เราอยากกตัญญูแบบคนอื่นบ้างนะ อยากพาไปกินอะไรดีดี อยากทำอะไรดีดีให้ แต่ปลายทางเค้าไม่ใส่ใจเลย
กับพ่อทำปกติอยู่แล้ว
แต่กับแม่เราคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วมั้ง
วันแม่ .. ทำไมแม่เราไม่เหมือนคนอื่น
พระเกจิเคยกล่าวไว้
ตัวอย่างก็มีให้เห็น มันก็จริงนะ พ่อแม่ที่รักลูกโดยมีแต่ให้ ไม่หวังสิ่งตอบแทน ทำบ้านให้เป็นบ้านไม่ต้องห่วงหรอกยังไงลูกก็รักกลับ 100%โดยไม่มีเงื่อนไข ศีลเสมอกัน ชีวิตเขาก็ดีขึ้นเรื่อยๆ
อิจฉานะ ที่มีครอบครัวที่รักและเข้าใจ เราเองก็อยากมีโมเม้นท์แบบนั้นบ้าง อยากแสดงความรัก อยากทำอะไรให้แม่ อยากโทรคุย เฮฮาเหมือนแม่ลูกคู่อื่นๆบ้าง
แต่เหมือนชะตาชีวิตถูกกำหนดมาว่าเราจะต้องเป็นแบบนี้ เหมือนเสียงกระซิบ ว่า อยากกตัญญูหรอ ฝันเถอะ เบอนั้นเลย 555
แม่เราหย่ากับพ่อเพราะการพนัน เล่นตั้งแต่เราเรียนมอต้น หย่าตอนเราเข้ามหาลัยจนเรียนจบทำงาน มีครอบครัว ก็ยังอยู่ในวงการนี้ เค้าก็ใช้ชีวิตลุ่มๆดอนๆมาตลอด กลายเป็นอาชีพที่ทำให้เค้าพออยู่พอกินแต่ไม่มีอนาคต เหมือนจะดีช่วยเหลือตัวเองได้ ไม่รบกวนลูกๆ ไม่เลย เวลามีปัญหา ก็ยังคงเป็นลูก.. ที่ต้องช่วย เค้าก็ขอไม่เยอะหรอก แต่ก็บ่อย ทีละเล็กละน้อย
เคยคิดนะว่าถ้าไม่ให้ เราก็คงบาป เค้าแค่ขอไปซื้อข้าวกิน เงินส่วนนี้ไม่ได้ลำบากอะไรปล่อยวางๆ
ความ
นิสัยรักตัวเอง ยิ่งติดการพนัน ไม่สนใจลูกเต้า โยนภาระให้พ่อ
แต่เค้าคือแม่ไง ถึงใครจะบอก ปล่อยไปต้องไปช่วย แต่เค้าเป็นแม่อ่ะบางทีขอ 4-500 ไว้ซื้อกินกับผัวใหม่ คงจนมุมหาไม่ได้แล้ว แต่ก็ต้องกินต้องใช้ และมันแค่ 500 เค้าก็รู้เรามีกำลัง มันไม่ได้มากมาย เค้ารู้ไง
ที่น่าน้อยใจคือ ขอแต่ลูกทางแม่ ทางผัวใหม่ไม่มีใครใยดี มันเลยกลายเป็น เรากดดันตัวเอง กลายเป็นเราเองที่รู้สึกแย่กลายเป็นบาปในใจไปอีก กับเงินแค่นี้
ที่ผ่านมา เราก็ยังมีช่วยบ้าง ขอมากบ้างน้อยบ้าง ก็เท่าที่มี ไม่มีก็ไม่ได้ให้ แต่วิธีการพูดหรือขอ มันทำให้เราเบื่อ เค้าไม่ถึงกับขู่หรอก แต่ฟังแล้วรู้สึกแย่เฉยๆ 55555 เช่น หายไปนาน
พอโทรมาก็เรื่องเงิน หรือวันแม่ชวนไปทานข้าว บอกขอแวะปั้ม ทำธุระ เพื่อนโทรมาชวนไปก็ตอบรับ แล้วขึ้นรถเค้าไปเลย ก็ถูกทิ้งกลางทาง
เค้าให้ความสำคัญกับตัวเองและคนนอกเยอะเกินไป และมีอีกหลายเหตุการณ์ อย่างวันสำคัญเช่นรับปริญญาเอย ในชีวิตมีครั้งเดียวก็อีหรอบเดิม ไม่ไปเหตุผล.. ให้เอาชุดมาถ่ายที่บ้านแทนงี้ 55555 อื่นๆขอไม่เล่าเพิ่มนะคะ
เราพยายามมองข้ามเข้าใจนะ มันเป็นที่นิสัยเค้าแหล่ะ เราก็พยายามโทรไปคุย สร้างความสัมพันธ์ คือแม่ก็พูดดีแหล่ะ แต่ไม่ว่างไง เล่นอยู่ 5555 ไม่เคยมีเวลาให้ อยากซื้อนมหรือ อะไรไปบำรุง ไม่เอา ขอเป็นเงิน ๆๆๆ พอให้ ส่งหลักฐานโอนบอกผ่านไลน์ อ่านแล้วไม่ตอบ จะบอกว่าเล่นไม่เป็นก็ไม่ใช่ ไม่ได้หวังให้ขอบคุณหรืออวยพรหรอก แต่อ่านไม่ตอบ บวก ที่ผ่านๆมา มันทำให้คิดดีไม่ได้จริงๆ
ล่าสุด .. โควิด บอกเหนื่อยไม่ไหว ไม่มีจะกิน แย่สุดๆ เราก็หาทางสร้างอาชีพให้ หลังจากที่เกลี้ยกล่อมมานาน คงหมดหนทางแล้วจริงๆ เราก็แบ่งเงินอันน้อยนิดที่เหลือจากการตกงาน แบ่งไปทำทุนให้ มีคนเตือนว่าเค้าไม่ทำหรอก เดี๋ยวก็เลิก
เราก็บางที ครั้งนี้เค้าอาจจะกลับใจได้แล้วก็ได้ เชื่อแบบนั้น
หลังจากนั้นก็เริ่มมีเวลาคุยกันมากขึ้น ดีใจ เหมือนจะใส่ใจ หักห้ามใจได้จริงๆ สุดท้ายก็อีหรอบเดิม 5555
เราไม่ทน เราก็ไม่ได้ด่าแม่นะ แต่เราใช้คำถือว่าแรงพอสมควร เช่น “ตัวอย่างที่ดียังเป็นให้ไม่ได้ แล้วจะทำอะไรได้” เป็นต้น
ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงคิดอะไรไม่ได้ ต้องรอให้ติดเตียงก่อนหรอ ??? ถึงจะเลิก
ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกัน เป็นเดือน จริงๆ อาจจะปกติก็ได้ เคยไม่โทรหานานเป็นเดือนๆยังมีเลย
“รีบทำตอนที่ท่านยังหายใจ อย่ารอทำตอนท่านไม่อยู่ “ ฟังประโยคนี้ทีไร รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนบาปเสมอ ยังอยู่แต่ทำไรไม่ได้
เราอยากกตัญญูแบบคนอื่นบ้างนะ อยากพาไปกินอะไรดีดี อยากทำอะไรดีดีให้ แต่ปลายทางเค้าไม่ใส่ใจเลย
กับพ่อทำปกติอยู่แล้ว
แต่กับแม่เราคงไม่มีโอกาสนั้นแล้วมั้ง