เหนื่อย มันท้อไปหมด ทำไมเราไม่มีไรดีเหมือนคนอื่น ทำไมไม่เพอร์เฟคเหมือนคนอื่นเขา ได้แต่คิดละน้อยใจ เหนื่อยทั้งกายทั้งใจเหนื่อยไปหมด พยายามออกจากจุดนี้เเล้ว แต่มันก็กลับไปคิดแบบเดิมอีก มันอยากตายอยู่ตลอดเวลา กินยาวันละ30เม็ด กินน้ำยาปรับผ้านุ่ม ทำทุกอย่างเพื่ออยากจบชีวิต ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนที่ดี ไม่มีใครเข้าใจไม่มีใครรับฟัง ทุกวันนี้ต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองตั้งแต่อายุ17 ไม่มีใครเข้าใจหรอก ฉันพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดแต่มันกลับดันแย่ ฉันอยู่โรงเรียนฉันไม่มีความสุขฉันท้อ ฉันอยู่บ้านฉันก็ไม่มีความสุข ฉันไม่เคยสัมผัสคำว่าความสุข มีแต่เเฟนที่คอยรับฟังฉัน พอฉันเปิดใจคุยกับแม่ แม่กลับบอกมันไร้สาระ แม่ไม่เคยแม้จะสนใจ แม่สนใจแต่พ่อแม่ไม่เคยรักฉัน.
อยากตายอยากระบายเฉยๆ