ตอนที่แล้ว ตอนที่ 21
https://pantip.com/topic/40882779
ตอนที่ 22
ปริมาเทน้ำมันมะพร้าวลงในกะทะเตรียมทอดกระหรี่ปั๊บ เร่งไฟรอให้น้ำมันร้อน แป้งนวลกำลังเตรียมอุปกรณ์และภาชนะสำหรับทอดและจัดพื้นที่ให้สะดวกต่อการใช้งาน เด็ก ๆ กำลังช่วยกันเก็บของและทำความสะอาดพื้นที่ให้เรียบร้อย
น้ำมันพืชที่ใช้ในการทำอาหารที่บ้านและที่รีสอร์ทจะแต่น้ำมันมะพร้าวเท่านั้น จะไม่ใช้น้ำมันพืชอื่นในการทำอาหารเลย เพราะน้ำมันอื่น ๆ เป็นไขมมันไม่อิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจะเกิดอนุมูลอิสระกลายเป็นไขมันทรานส์ แต่น้ำมันมะพร้าวเป็นไขมันอิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจึงไม่เกิดอนุมูลอิสระ ไม่กลายเป็นไขมันทรานส์นั่นเอง ข้อดีอีกอย่างคือ จะไม่มีคราบเหนียวเกรอะกรังเหมือนน้ำมันพืชอื่น ๆ เกาะตามพื้นที่และภาชนะต่าง ๆ ทำความสะอาดยากมาก อดสงสัยไม่ได้เลยว่า น้ำมันที่เกาะตามที่ต่าง ๆ เมื่อกินเข้าไปมันจะไปเกาะอยู่ตามผนังหลอดเลือดของเราด้วยหรือเปล่า? ส่วนน้ำมันมะพร้าวจะแข็งตัวเมื่ออุณหภูมิยี่สิบห้าองศา จึงเป็นไปไม่ได้ที่น้ำมันมะพร้าวจะไปเกาะอยู่ตามหลอดเลือดของเรา เพราะเรามีอุณหภูมิของร่างกายปกติอยู่ที่ประมาณสามหกองศา ถ้าน้อยกว่านี้คือ เสียชีวิตแล้ว
เมื่อปฏิการเปลี่ยนแบตเตอรี่เครื่องสำรองไฟในห้องทำงานของปรามเสร็จเรียบร้อย จึงเดินมาดูเด็ก ๆ จมูกของเขาได้กลิ่นขนมกระหรี่ปั๊บที่กำลังทอดอยู่ น้ำลายสอขึ้นมาเลย อยากกินขนมแล้ว กระหรี่ปั๊บทอดเหลืองอร่ามเป็นสีทองวางผึ่งอยู่บนกระดาษซับน้ำมัน ตัวที่แตกจะถูกแยกไว้ให้ทาน ส่วนที่สวยจะแพ็คใส่ถุงไว้ขาย
เด็กชายปีโป้รีบเดินมาหาหนุ่มนักดนตรีทันที
“พี่การ นี่ขนมของพี่ครับ ผมใส่ถุงให้แล้ว แตกนิดหน่อยนะครับ” เด็กน้อยยื่นถุงขนมให้
“ขอบคุณครับ” หนุ่มหน้าหวานรับถุงขนมไว้ในมือ มองเห็นกระหรี่ปั๊บตัวที่เขาเป็นคนจีบเองกับมือพลางอมยิ้ม ก่อนหยิบเข้าปาก แป้งกรอบไส้หวานเผ็ดพริกไทยเล็กน้อย รสชาติดีทีเดียว
“เสาร์อาทิตย์หน้าพี่การจะมามั้ยครับ” เด็กชายถามด้วยความอยากรู้ เพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม อยากมีเพื่อนผู้ชายเหมือนกันบ้าง
“วันเสาร์พี่การมาไม่ได้ครับ ต้องไปประกวดร้องเพลง” เขายกมือโอบไหล่เด็กน้อย
“ว้าว...ผมอยากไปเชียร์พี่จังเลย” สีหน้าเด็กน้อยบอกอาการดีใจ
“ขอให้พี่ปริมพาไปเชียร์พี่ด้วยนะ”
“เวลากี่โมงครับ”
“เริ่ม 6 โมงเย็นครับ” แล้วหยิบขนมกระหรี่ปั๊บเข้าปากอีกหนึ่งตัว จนแก้มขาวละมุนตุงเป็นก้อนกลม ๆ
“เดี๋ยวผมไปถามพี่ปริมก่อนนะครับ” เด็กชายรีบวิ่งไปถามหัวหน้าเด็ก
ปฏิการเดินตามเด็กน้อยไป ใบหน้าอมยิ้มตลอดเวลา
“พี่ปริมครับพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
“เราต้องทำขนมนะ” ปริมาพยายามหาเหตุผลบ่ายเบี่ยงที่จะต้องพาเด็ก ๆ ไปเชียร์หนุ่มจอมกวน
“หกโมงเย็นทำขนมเสร็จแล้วครับ น้า...พี่ปริมพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
“พี่ปริมขา...หนูก็อยากไปเชียร์ค่ะ” เด็กหญิงปูเข้ามาประจบเช่นกัน
“หนูด้วยค่ะ” แป้งนวลและเด็กคนอื่น ๆ รีบยกมือสนับสนุน
“แล้วอยู่ไกลไหม ที่ไหนล่ะ” เธอพยายามหาข้ออ้างที่จะไม่ยอมพาไป
“ไม่ไกลหรอก” หนุ่มผมยาวยื่นแผ่นพับบอกสถานที่จัดการประกวดให้เธอดู
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม หมอนี่ต้องหลอกเด็กให้มาขอร้องเธอแน่นอนเลย พลางขว้างค้อนสายตาให้เขา ก่อนรับแผ่นพับมาเปิดดูสถานที่จัดงาน
“แกเปลี่ยนแบตเสร็จแล้วเหรอ” ปรามเดินมาถามเพื่อนรัก
เพื่อนซี้พยักหน้ารับ “เสร็จแล้ว” ก่อนหยิบขนมเข้าปากอีกตัว
“อย่ากินเยอะ เดี๋ยวก็เสียงแหบหรอก” เขายกมามาตบต้นแขนเพื่อนเบา ๆ
“นะ นะ พี่ปริม พาพวกเราไปเชียร์พี่การน้า...” เด็กชายจับมือหัวหน้าเด็กอ้อน
เด็กหญิงปูมาจับมือเธออีกข้างเขย่าเช่นกันเพื่อขอร้องให้เธอพาไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เสียงรบเร้าให้เธอพาไปเชียร์นักร้องหนุ่มดังเซ็งแซ่ไปหมด
ปฏิการมองหน้ายัยตัวแสบ อยากให้เธอไปเชียร์อยู่หน้าเวทีด้วยจัง คงรู้สึกดีมาก แต่รู้ดีว่า คนอย่างเธอคงไม่ยอมไปเชียร์ง่าย ๆ หรอก
“ใกล้ ๆ แค่นี้เองนะ” หนุ่มจอมกวนแอบลุ้นอยู่ในใจ
“ไปเป็นกำลังใจให้หน่อยดี้....” เขาพยายามอ้อนเธอ
ปริมามองหน้าหนุ่มผมยาวอย่างหมั่นไส้ ‘ทำไมฉันต้องไปให้กำลังใจนายด้วย มิทราบ!’ เธอได้แต่ตอบเขาด้วยสายตา และถามอยู่ในใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อหน้าเด็ก ๆ
“ต้องรีบทำขนมให้เสร็จก่อนนะ” เธอหันไปตอบเด็ก ๆ
บรรดาเด็ก ๆ ตอบรับเป็นเสียงเดียวอย่างดังเลย พลางตบมือด้วยความดีใจ
แม่ครัวตัวแสบมองหน้าชายหนุ่มกำลังยิ้มหน้าระรื่น เขากลายเป็นขวัญใจเด็ก ๆ ไปแล้วหรือนี่?
“ถามพี่ปรามดู จะว่างพาไปรึเปล่า พี่ปริมต้องทำการบ้านนะ” เธอเบ้หน้าให้พี่ชายเป็นคนพาไปแทน
รอยยิ้มบนใบหน้าหนุ่มหน้าหวานหุบลงทันทีอย่างผิดหวังที่หัวหน้าเด็กจะไม่ไปด้วย ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเล็กน้อย อยากจะพูดขอร้องเธอ แต่รู้ดีมันคงไม่มีประโยชน์ คำพูดของเขาไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว จึงได้แต่เก็บคำขอร้องนั้นไว้ในใจ
“พี่ปรามพาพวกเราไปเชียร์พี่การนะคะ” เด็กหญิงผมแกะรีบเดินไปจับมือเจ้าของรีสอร์ทอ้อน
“ได้ครับ! แต่ต้องมีข้อแม้ว่า ต้องเชื่อฟังพี่ปรามนะ ถ้าไม่เชื่อต่อไปจะไม่พาไปไหนอีก” ปรามย่อตัวลงตอบเด็กหญิงตัวน้อยคนขยัน
เด็ก ๆ พากันตบมือส่งเสียงเฮยกใหญ่
รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 22 ไปเป็นกำลังใจให้หน่อย...
ตอนที่ 22
ปริมาเทน้ำมันมะพร้าวลงในกะทะเตรียมทอดกระหรี่ปั๊บ เร่งไฟรอให้น้ำมันร้อน แป้งนวลกำลังเตรียมอุปกรณ์และภาชนะสำหรับทอดและจัดพื้นที่ให้สะดวกต่อการใช้งาน เด็ก ๆ กำลังช่วยกันเก็บของและทำความสะอาดพื้นที่ให้เรียบร้อย
น้ำมันพืชที่ใช้ในการทำอาหารที่บ้านและที่รีสอร์ทจะแต่น้ำมันมะพร้าวเท่านั้น จะไม่ใช้น้ำมันพืชอื่นในการทำอาหารเลย เพราะน้ำมันอื่น ๆ เป็นไขมมันไม่อิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจะเกิดอนุมูลอิสระกลายเป็นไขมันทรานส์ แต่น้ำมันมะพร้าวเป็นไขมันอิ่มตัวเมื่อโดนความร้อนจึงไม่เกิดอนุมูลอิสระ ไม่กลายเป็นไขมันทรานส์นั่นเอง ข้อดีอีกอย่างคือ จะไม่มีคราบเหนียวเกรอะกรังเหมือนน้ำมันพืชอื่น ๆ เกาะตามพื้นที่และภาชนะต่าง ๆ ทำความสะอาดยากมาก อดสงสัยไม่ได้เลยว่า น้ำมันที่เกาะตามที่ต่าง ๆ เมื่อกินเข้าไปมันจะไปเกาะอยู่ตามผนังหลอดเลือดของเราด้วยหรือเปล่า? ส่วนน้ำมันมะพร้าวจะแข็งตัวเมื่ออุณหภูมิยี่สิบห้าองศา จึงเป็นไปไม่ได้ที่น้ำมันมะพร้าวจะไปเกาะอยู่ตามหลอดเลือดของเรา เพราะเรามีอุณหภูมิของร่างกายปกติอยู่ที่ประมาณสามหกองศา ถ้าน้อยกว่านี้คือ เสียชีวิตแล้ว
เมื่อปฏิการเปลี่ยนแบตเตอรี่เครื่องสำรองไฟในห้องทำงานของปรามเสร็จเรียบร้อย จึงเดินมาดูเด็ก ๆ จมูกของเขาได้กลิ่นขนมกระหรี่ปั๊บที่กำลังทอดอยู่ น้ำลายสอขึ้นมาเลย อยากกินขนมแล้ว กระหรี่ปั๊บทอดเหลืองอร่ามเป็นสีทองวางผึ่งอยู่บนกระดาษซับน้ำมัน ตัวที่แตกจะถูกแยกไว้ให้ทาน ส่วนที่สวยจะแพ็คใส่ถุงไว้ขาย
เด็กชายปีโป้รีบเดินมาหาหนุ่มนักดนตรีทันที
“พี่การ นี่ขนมของพี่ครับ ผมใส่ถุงให้แล้ว แตกนิดหน่อยนะครับ” เด็กน้อยยื่นถุงขนมให้
“ขอบคุณครับ” หนุ่มหน้าหวานรับถุงขนมไว้ในมือ มองเห็นกระหรี่ปั๊บตัวที่เขาเป็นคนจีบเองกับมือพลางอมยิ้ม ก่อนหยิบเข้าปาก แป้งกรอบไส้หวานเผ็ดพริกไทยเล็กน้อย รสชาติดีทีเดียว
“เสาร์อาทิตย์หน้าพี่การจะมามั้ยครับ” เด็กชายถามด้วยความอยากรู้ เพราะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม อยากมีเพื่อนผู้ชายเหมือนกันบ้าง
“วันเสาร์พี่การมาไม่ได้ครับ ต้องไปประกวดร้องเพลง” เขายกมือโอบไหล่เด็กน้อย
“ว้าว...ผมอยากไปเชียร์พี่จังเลย” สีหน้าเด็กน้อยบอกอาการดีใจ
“ขอให้พี่ปริมพาไปเชียร์พี่ด้วยนะ”
“เวลากี่โมงครับ”
“เริ่ม 6 โมงเย็นครับ” แล้วหยิบขนมกระหรี่ปั๊บเข้าปากอีกหนึ่งตัว จนแก้มขาวละมุนตุงเป็นก้อนกลม ๆ
“เดี๋ยวผมไปถามพี่ปริมก่อนนะครับ” เด็กชายรีบวิ่งไปถามหัวหน้าเด็ก
ปฏิการเดินตามเด็กน้อยไป ใบหน้าอมยิ้มตลอดเวลา
“พี่ปริมครับพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
“เราต้องทำขนมนะ” ปริมาพยายามหาเหตุผลบ่ายเบี่ยงที่จะต้องพาเด็ก ๆ ไปเชียร์หนุ่มจอมกวน
“หกโมงเย็นทำขนมเสร็จแล้วครับ น้า...พี่ปริมพาพวกเราไปเชียร์พี่การด้วยนะ”
“พี่ปริมขา...หนูก็อยากไปเชียร์ค่ะ” เด็กหญิงปูเข้ามาประจบเช่นกัน
“หนูด้วยค่ะ” แป้งนวลและเด็กคนอื่น ๆ รีบยกมือสนับสนุน
“แล้วอยู่ไกลไหม ที่ไหนล่ะ” เธอพยายามหาข้ออ้างที่จะไม่ยอมพาไป
“ไม่ไกลหรอก” หนุ่มผมยาวยื่นแผ่นพับบอกสถานที่จัดการประกวดให้เธอดู
หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม หมอนี่ต้องหลอกเด็กให้มาขอร้องเธอแน่นอนเลย พลางขว้างค้อนสายตาให้เขา ก่อนรับแผ่นพับมาเปิดดูสถานที่จัดงาน
“แกเปลี่ยนแบตเสร็จแล้วเหรอ” ปรามเดินมาถามเพื่อนรัก
เพื่อนซี้พยักหน้ารับ “เสร็จแล้ว” ก่อนหยิบขนมเข้าปากอีกตัว
“อย่ากินเยอะ เดี๋ยวก็เสียงแหบหรอก” เขายกมามาตบต้นแขนเพื่อนเบา ๆ
“นะ นะ พี่ปริม พาพวกเราไปเชียร์พี่การน้า...” เด็กชายจับมือหัวหน้าเด็กอ้อน
เด็กหญิงปูมาจับมือเธออีกข้างเขย่าเช่นกันเพื่อขอร้องให้เธอพาไปเปิดหูเปิดตาบ้าง เสียงรบเร้าให้เธอพาไปเชียร์นักร้องหนุ่มดังเซ็งแซ่ไปหมด
ปฏิการมองหน้ายัยตัวแสบ อยากให้เธอไปเชียร์อยู่หน้าเวทีด้วยจัง คงรู้สึกดีมาก แต่รู้ดีว่า คนอย่างเธอคงไม่ยอมไปเชียร์ง่าย ๆ หรอก
“ใกล้ ๆ แค่นี้เองนะ” หนุ่มจอมกวนแอบลุ้นอยู่ในใจ
“ไปเป็นกำลังใจให้หน่อยดี้....” เขาพยายามอ้อนเธอ
ปริมามองหน้าหนุ่มผมยาวอย่างหมั่นไส้ ‘ทำไมฉันต้องไปให้กำลังใจนายด้วย มิทราบ!’ เธอได้แต่ตอบเขาด้วยสายตา และถามอยู่ในใจ ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเขาต่อหน้าเด็ก ๆ
“ต้องรีบทำขนมให้เสร็จก่อนนะ” เธอหันไปตอบเด็ก ๆ
บรรดาเด็ก ๆ ตอบรับเป็นเสียงเดียวอย่างดังเลย พลางตบมือด้วยความดีใจ
แม่ครัวตัวแสบมองหน้าชายหนุ่มกำลังยิ้มหน้าระรื่น เขากลายเป็นขวัญใจเด็ก ๆ ไปแล้วหรือนี่?
“ถามพี่ปรามดู จะว่างพาไปรึเปล่า พี่ปริมต้องทำการบ้านนะ” เธอเบ้หน้าให้พี่ชายเป็นคนพาไปแทน
รอยยิ้มบนใบหน้าหนุ่มหน้าหวานหุบลงทันทีอย่างผิดหวังที่หัวหน้าเด็กจะไม่ไปด้วย ริมฝีปากได้รูปสวยขยับเล็กน้อย อยากจะพูดขอร้องเธอ แต่รู้ดีมันคงไม่มีประโยชน์ คำพูดของเขาไม่เคยมีความหมายอะไรสำหรับเธออยู่แล้ว จึงได้แต่เก็บคำขอร้องนั้นไว้ในใจ
“พี่ปรามพาพวกเราไปเชียร์พี่การนะคะ” เด็กหญิงผมแกะรีบเดินไปจับมือเจ้าของรีสอร์ทอ้อน
“ได้ครับ! แต่ต้องมีข้อแม้ว่า ต้องเชื่อฟังพี่ปรามนะ ถ้าไม่เชื่อต่อไปจะไม่พาไปไหนอีก” ปรามย่อตัวลงตอบเด็กหญิงตัวน้อยคนขยัน
เด็ก ๆ พากันตบมือส่งเสียงเฮยกใหญ่