เด็ก ๆ นั่งอยู่ล้อมรอบโต๊ะสแตนเลส เด็กแต่ละคนจะใส่หมวกสีน้ำตาลอ่อนปิดผมเรียบร้อย และสวมผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลลายตารางสลับกับสีขาวเหมือนกันหมดทุกคน แป้งสาลีที่ใช้ทำกระหรี่ปั๊บจะแบ่งเป็นสองส่วน คือส่วนของแป้งใน และแป้งนอก ส่วนของแป้งใน จะนำแป้งสาลีมาผสมกับน้ำมันมะพร้าวนวดให้เข้ากัน เด็กหญิงผูกผมแกะกำลังกดแป้งในให้แบนเป็นก้อนสี่เหลี่ยมจตุรัส แล้วใช้ปลายมีดกดลงบนแป้งให้เป็นเส้นตรงยาวมีช่องว่างห่างเท่ากัน ทั้งด้านแนวตั้งและแนวนอนจนกลายเป็นตาราง เพื่อแบ่งแป้งเป็นก้อนละเท่า ๆ กัน เมื่อคลึงแป้งนอกจะหยิบแป้งในมาใส่แป้งนอกได้ง่ายขึ้น
“พี่ปริม วันนี้ที่การสุดหล่อไม่มาเหรอคะ” เด็กหญิงผูกผมแกะสองข้างเอ่ยถาม
ปริมาขมวดคิ้ว อดแปลกใจไม่ได้ หมอนั่นมาแค่วันเดียวเด็กหญิงปูจำเขาได้แล้วเหรอเนี่ย?
“ไม่รู้จ้ะ” หัวหน้าเด็กตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ ด้วยสีหน้าเฉยเมย
“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ พี่การสุดหล่อน่าจะมานะครับ” เด็กชายปีโป้ออกความเห็นบ้าง
“เมื่อวานผมไปดูพี่การร้องเพลง เล่นดนตรีด้วยครับ พี่การเก่งมาก ๆ เลย”
ปริมามองสีหน้าของเด็กชายที่ชื่นชมพ่อหนุ่มหน้าหวาน เขากลายเป็นซุปตาร์ของเด็ก ๆ ไปแล้วหรือนี่!
แป้งนวลนวดแป้งนอกเสร็จแล้ว เธอเป็นเด็กสาวที่อายุมากที่สุดในกลุ่ม แป้งนอกประกอบด้วยแป้งสาลีที่ผสมน้ำตาล เกลือ น้ำมัน และน้ำปูนใส นวดจนเข้ากันเนียนดีแล้ว เธอนำก้อนแป้งวางลงบนโต๊ะสแตนเลสอีกด้านหนึ่งข้างปริมา
“ทำอะไรกันอยู่ครับ” ปฏิการเดินมาหยุดที่โต๊ะสแตนเลส สายตามองไปรอบโต๊ะ ก่อนจะมาหยุดที่ปริมา ใบหน้านั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้เธอ
“ทำกะหรี่ปั๊บค่ะ” เด็กหญิงผมแกะตอบ
“พี่การสุดหล่อมาแล้ว” เด็กชายมองหน้าชายหนุ่มด้วยความดีใจ
หนุ่มผมยาวเดินมาหาเด็กชายซึ่งนั่งอยู่ข้างปริมา ยกหมัดขึ้นรอทักทายพ่อหนุ่มตัวน้อย
เด็กชายยิ้มร่า ยกหมัดน้อย ๆ ของตัวเองขึ้นชนกับหมัดของคนตัวโต
“พี่การนั่งตรงนี้ครับ” เด็กชายรีบกุลีกุจอไปหาเก้าอี้มาให้ พร้อมกับขยับที่ให้นักร้องหนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่ข้างปริมาและติดกับตัวเขาเอง
“ขอบคุณครับ” ปฏิการมองเด็กชายที่ช่างรู้ใจจริง ๆ ว่าอยากนั่งตรงนี้ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างแม่ครัวตัวแสบ
ปริมาขยับตัวถอยห่างจากหนุ่มจอมกวนออกมาอีกเล็กน้อย เพื่อระวังไม่ให้มีส่วนไหนของร่างกายเขามาชนกับเธอ
“นายไปล้างมือก่อน!” หญิงสาวสั่งเสียงดุ ๆ รู้สึกรำคาญที่ต้องนั่งติดกับชายหนุ่ม
นักร้องหนุ่มเสียงดีจึงลุกขึ้นไปล้างมือก่อนอย่างว่าง่าย ก่อนกลับมานั่งที่เดิม
“พี่การสวมผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ” เด็กผมแกะยื่นผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลให้ชายหนุ่มสวมให้เรียบร้อยก่อน
“พี่มีหนมมาฝากด้วยนะ” เขาหยิบอมยิ้มจากกระเป๋าเสื้อออกมาแจกให้เด็ก ๆ ทุกคน เด็กรับแล้วเก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าด้านหน้าของผ้ากันเปื้อนไว้ก่อน
ปฏิการกำลังแกะอมยิ้มออกมาอม แต่ถูกเด็กชายดึงแขนเอาไว้
“พี่การ ห้ามทานขนมเวลาทำงานครับ พี่ปริมสอนห้ามจุบจิบ ให้กินเป็นมื้อครับ เดี๋ยวฟันผุครับ”
หนุ่มผมยาวเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะรีบเก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าเสื้อ มองไปรอบโต๊ะ เด็ก ๆ กำลังอมยิ้ม
“พี่การอยากลองหัดจีบไหมครับ” เด็กชายหยิบแผ่นแป้งที่คลึงเป็นแผ่นกลม ๆ เรียบร้อยแล้ว ส่งให้คนตัวโต
คนตัวโตรับแผ่นแป้งมาอย่างสนใจ
“ทำยังไงบ้างครับ”
“หยิบไส้มาใส่ก่อนครับ” แล้วชี้มือไปที่ไส้ถั่วกวนที่ปั้นเป็นลูกรี ๆ อยู่ในชามใบใหญ่อยู่ด้านซ้ายมือของปริมาซึ่งเธอกำลังจีบแป้งอยู่
เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบไส้ถั่วกวน ซึ่งทำให้ต้องเอียงตัวเข้าไปใกล้ยัยตัวแสบโดยปริยาย แต่ทว่าต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเธอรีบพูดขึ้นทันที
“เดี๋ยว! ฉันหยิบให้เอง” อีกฝ่ายหยิบไส้มาให้เขาหนึ่งก้อน
“ทำยังไงเหรอ” เขาหันมาถามหัวหน้าเด็ก พลางมองแป้งและไส้ที่อยู่ในมือ พลางเอียงตัวเข้ามาถามหัวหน้าเด็กคนเก่ง
“แบบนี้นะ” เธอหยิบแผ่นแป้งมา วางไส้ลงบนแป้ง แล้วดึงแป้งจากด้านหนึ่งไปชนกับอีกด้านหนึ่งปิดไส้ที่อยู่ตรงกลางจนมิด กดปลายแป้งให้สนิทก่อนจะจีบเป็นเกลียวจากมุมด้านหนึ่งไปจนถึงปลายอีกด้านเพื่อไม่ให้ไส้หลุดออกมาได้
หนุ่มหน้าหวานขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้เธออีกนิด เอียงตัวและยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ พยายามทำตาม
“ถูกไหม” เขาละสายตาจากแผ่นแป้งในมือ มองหน้าแม่ครัวตัวแสบ
ปริมามองแผ่นแป้งที่ถูกจีบแล้วอยู่ในมือของชายหนุ่ม เกลียวของเขาบิดเบี้ยวมากกว่า เหมือนเป็นการพับแป้งบิดไปบิดไปมาไม่เป็นเกลียวเอาเสียเลย
หนุ่มหน้าหวานส่งยิ้มแหย ๆ รู้ดีว่าผลงานของเขามันไม่ได้เรื่อง หันไปมองแป้งในมือเด็กคนอื่น ๆ ที่กำลังจีบแป้ง แล้วหันกลับมามองของตัวเอง แล้วมองดูของแม่ครัวตัวแสบ จีบของเธอไม่ได้เป็นเกลียวเหมือนของเด็กคนอื่นทำ เกลียวของเธอเหมือนกลีบดอกไม้สวยมาก กระหรี่ปั๊บที่ถูกจีบเรียบร้อยแล้วจะวางอยู่ในกะบะสี่เหลี่ยม ซึ่งจะวางซ้อนกันเตรียมรอทอดต่อไป
“สวยจัง...” เขามองหน้าคนทำมากกว่าจะมองตัวแป้งที่เธอกำลังจีบ
“นายช่วยปีโป้คลึงแป้งดีกว่า” เธอรู้สึกรำคาญสายตาของคนนั่งใกล้ ๆ คงต้องหาทางให้เขาทำอย่างอื่นแล้ว
“ทำไมล่ะ อยากจีบไม่ได้เหรอ” เขาถามด้วยสีหน้าอมยิ้มเหมือนมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่
รับคำท้า(หัวใจ)ยัยตัวแสบ ตอนที่ 21 อยากจีบไม่ได้เหรอ?
“พี่ปริม วันนี้ที่การสุดหล่อไม่มาเหรอคะ” เด็กหญิงผูกผมแกะสองข้างเอ่ยถาม
ปริมาขมวดคิ้ว อดแปลกใจไม่ได้ หมอนั่นมาแค่วันเดียวเด็กหญิงปูจำเขาได้แล้วเหรอเนี่ย?
“ไม่รู้จ้ะ” หัวหน้าเด็กตอบด้วยเสียงเรียบ ๆ ด้วยสีหน้าเฉยเมย
“วันนี้เป็นวันอาทิตย์ พี่การสุดหล่อน่าจะมานะครับ” เด็กชายปีโป้ออกความเห็นบ้าง
“เมื่อวานผมไปดูพี่การร้องเพลง เล่นดนตรีด้วยครับ พี่การเก่งมาก ๆ เลย”
ปริมามองสีหน้าของเด็กชายที่ชื่นชมพ่อหนุ่มหน้าหวาน เขากลายเป็นซุปตาร์ของเด็ก ๆ ไปแล้วหรือนี่!
แป้งนวลนวดแป้งนอกเสร็จแล้ว เธอเป็นเด็กสาวที่อายุมากที่สุดในกลุ่ม แป้งนอกประกอบด้วยแป้งสาลีที่ผสมน้ำตาล เกลือ น้ำมัน และน้ำปูนใส นวดจนเข้ากันเนียนดีแล้ว เธอนำก้อนแป้งวางลงบนโต๊ะสแตนเลสอีกด้านหนึ่งข้างปริมา
“ทำอะไรกันอยู่ครับ” ปฏิการเดินมาหยุดที่โต๊ะสแตนเลส สายตามองไปรอบโต๊ะ ก่อนจะมาหยุดที่ปริมา ใบหน้านั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้เธอ
“ทำกะหรี่ปั๊บค่ะ” เด็กหญิงผมแกะตอบ
“พี่การสุดหล่อมาแล้ว” เด็กชายมองหน้าชายหนุ่มด้วยความดีใจ
หนุ่มผมยาวเดินมาหาเด็กชายซึ่งนั่งอยู่ข้างปริมา ยกหมัดขึ้นรอทักทายพ่อหนุ่มตัวน้อย
เด็กชายยิ้มร่า ยกหมัดน้อย ๆ ของตัวเองขึ้นชนกับหมัดของคนตัวโต
“พี่การนั่งตรงนี้ครับ” เด็กชายรีบกุลีกุจอไปหาเก้าอี้มาให้ พร้อมกับขยับที่ให้นักร้องหนุ่มหน้าหวานนั่งอยู่ข้างปริมาและติดกับตัวเขาเอง
“ขอบคุณครับ” ปฏิการมองเด็กชายที่ช่างรู้ใจจริง ๆ ว่าอยากนั่งตรงนี้ ก่อนจะย่อตัวลงนั่งข้างแม่ครัวตัวแสบ
ปริมาขยับตัวถอยห่างจากหนุ่มจอมกวนออกมาอีกเล็กน้อย เพื่อระวังไม่ให้มีส่วนไหนของร่างกายเขามาชนกับเธอ
“นายไปล้างมือก่อน!” หญิงสาวสั่งเสียงดุ ๆ รู้สึกรำคาญที่ต้องนั่งติดกับชายหนุ่ม
นักร้องหนุ่มเสียงดีจึงลุกขึ้นไปล้างมือก่อนอย่างว่าง่าย ก่อนกลับมานั่งที่เดิม
“พี่การสวมผ้ากันเปื้อนก่อนนะคะ” เด็กผมแกะยื่นผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลให้ชายหนุ่มสวมให้เรียบร้อยก่อน
“พี่มีหนมมาฝากด้วยนะ” เขาหยิบอมยิ้มจากกระเป๋าเสื้อออกมาแจกให้เด็ก ๆ ทุกคน เด็กรับแล้วเก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าด้านหน้าของผ้ากันเปื้อนไว้ก่อน
ปฏิการกำลังแกะอมยิ้มออกมาอม แต่ถูกเด็กชายดึงแขนเอาไว้
“พี่การ ห้ามทานขนมเวลาทำงานครับ พี่ปริมสอนห้ามจุบจิบ ให้กินเป็นมื้อครับ เดี๋ยวฟันผุครับ”
หนุ่มผมยาวเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนจะรีบเก็บอมยิ้มใส่กระเป๋าเสื้อ มองไปรอบโต๊ะ เด็ก ๆ กำลังอมยิ้ม
“พี่การอยากลองหัดจีบไหมครับ” เด็กชายหยิบแผ่นแป้งที่คลึงเป็นแผ่นกลม ๆ เรียบร้อยแล้ว ส่งให้คนตัวโต
คนตัวโตรับแผ่นแป้งมาอย่างสนใจ
“ทำยังไงบ้างครับ”
“หยิบไส้มาใส่ก่อนครับ” แล้วชี้มือไปที่ไส้ถั่วกวนที่ปั้นเป็นลูกรี ๆ อยู่ในชามใบใหญ่อยู่ด้านซ้ายมือของปริมาซึ่งเธอกำลังจีบแป้งอยู่
เขาจึงเอื้อมมือไปหยิบไส้ถั่วกวน ซึ่งทำให้ต้องเอียงตัวเข้าไปใกล้ยัยตัวแสบโดยปริยาย แต่ทว่าต้องชะงักอยู่กับที่ เมื่อเธอรีบพูดขึ้นทันที
“เดี๋ยว! ฉันหยิบให้เอง” อีกฝ่ายหยิบไส้มาให้เขาหนึ่งก้อน
“ทำยังไงเหรอ” เขาหันมาถามหัวหน้าเด็ก พลางมองแป้งและไส้ที่อยู่ในมือ พลางเอียงตัวเข้ามาถามหัวหน้าเด็กคนเก่ง
“แบบนี้นะ” เธอหยิบแผ่นแป้งมา วางไส้ลงบนแป้ง แล้วดึงแป้งจากด้านหนึ่งไปชนกับอีกด้านหนึ่งปิดไส้ที่อยู่ตรงกลางจนมิด กดปลายแป้งให้สนิทก่อนจะจีบเป็นเกลียวจากมุมด้านหนึ่งไปจนถึงปลายอีกด้านเพื่อไม่ให้ไส้หลุดออกมาได้
หนุ่มหน้าหวานขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้เธออีกนิด เอียงตัวและยื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ พยายามทำตาม
“ถูกไหม” เขาละสายตาจากแผ่นแป้งในมือ มองหน้าแม่ครัวตัวแสบ
ปริมามองแผ่นแป้งที่ถูกจีบแล้วอยู่ในมือของชายหนุ่ม เกลียวของเขาบิดเบี้ยวมากกว่า เหมือนเป็นการพับแป้งบิดไปบิดไปมาไม่เป็นเกลียวเอาเสียเลย
หนุ่มหน้าหวานส่งยิ้มแหย ๆ รู้ดีว่าผลงานของเขามันไม่ได้เรื่อง หันไปมองแป้งในมือเด็กคนอื่น ๆ ที่กำลังจีบแป้ง แล้วหันกลับมามองของตัวเอง แล้วมองดูของแม่ครัวตัวแสบ จีบของเธอไม่ได้เป็นเกลียวเหมือนของเด็กคนอื่นทำ เกลียวของเธอเหมือนกลีบดอกไม้สวยมาก กระหรี่ปั๊บที่ถูกจีบเรียบร้อยแล้วจะวางอยู่ในกะบะสี่เหลี่ยม ซึ่งจะวางซ้อนกันเตรียมรอทอดต่อไป
“สวยจัง...” เขามองหน้าคนทำมากกว่าจะมองตัวแป้งที่เธอกำลังจีบ
“นายช่วยปีโป้คลึงแป้งดีกว่า” เธอรู้สึกรำคาญสายตาของคนนั่งใกล้ ๆ คงต้องหาทางให้เขาทำอย่างอื่นแล้ว
“ทำไมล่ะ อยากจีบไม่ได้เหรอ” เขาถามด้วยสีหน้าอมยิ้มเหมือนมีความหมายบางอย่างซ่อนอยู่