สวัสดีค่ะเราอายุ18 เรามีเรื่องอยากจะมาเล่าแชร์ประสบการณ์การเสียคนที่รักมากที่สุดคือ พ่อเราเอง พ่อเสียไปเมือปีที่แล้ววันที่ 13 กันยายน 63
เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร
นิสัยพ่อเป็นคนใจดีอารมณ์ดีไม่ยุ่งกับใคร หาเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฟัง ชอบพาขี่รถเล่นลูกอยากไปไหนก็พาไป อยากได้อะไรก็หาไม่ให้ไม่เคยบ้นเหนื่อยให้ได้ยิน มีปัญหาอะไรไม่เคยบอกใครเก็บไว้คนเดียว
พ่อเสียตอนเรากำลังจะเรียนจบพ่อพึ่งมารู้ตัวเองว่าเป็นโรคมะเร็งตอนระยะที่ 4 หรือระยะสุดท้าย พ่อกับเราสนิทกันมากไปไหนด้วยกันทุกที่พ่อเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่2-3ขวบคนเดียว เราพาพ่อไปตรวจจนรู้ว่าพ่อเป็นมะเร็งเรายังไม่กล้าบอกความจริงพ่อกลัวกำลังใจพ่อหายแต่เราก็พาพ่อไปรักษาที่โรงพยาบาลศูนย์มะเร็งให้คีโม 12ครั้งจนพ่อให้คีโมไม่ไหวแล้วเราเลยขอลาอาจารย์ 1อาทิตย์เพื่อพาพ่อกับไปโรงบาลเดิมให้รักษาตามอาการจนพ่อไม่ไหว ((พ่อจะถามเสมอถ้าพ่อไม่อยู่หนูจะอยู่ได้ไหม เราจะตอบว่าไม่ได้ทุกครั้งเพราะเรา/มาอยากใ้พ่อไปไหน)) พ่อพูดก่อนวันที่พ่อจะไปก่อน2วัน "ถ้าพ่อไม่ไหวพ่อไปเลยนะ" เวลาตอนนั้นบีบหัวใจมากกั่นน้ำตาไม่ร้องให้พ่อเห็นเวลาพ่อปวดท้องด้วยโรคมะเร็งเราจะร้องไห้ทุกครั้งไม่อยากเห็นพ่อทรมานพ่อเคยประสบอุบัติเหตุหลายครั้งเราเฝ้าพ่อร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นพ่อเจ็บ ถึงเที่ยงคืนเข้าวันที่13กลางดึกประมาณตี2-3พ่อร้องโวยวายตะโกนบอกไม่ไหวแล้ว เราเฝ้าพ่อคนเดียวทำอะไรไม่ถูกรีบวิ่งไปตามพยาบาลจับมือพ่อไว้ทั้งใจสั่นร้องไห้ทำไรไม่โทรศัพท์หาย่าให้มาดูพ่อคืนนั้นเราไม่ได้นอนทั้งคืนจนเช้าพ่อเริ่มไม่ขยับตัวตาเริ่มเป็นสีดำไม่ได้สติเราพยายามเรียกพ่อแต่พไม่ตอบเราเลยเราร้องไห้แทบขาดใจนั่งจับมือพ่อไว้จนพ่อจากไป
เราทำเรื่องขอศพไว้ที่โรงบาลก่อนคืนนึงเราขี่รถกับบ้านร้องไห้ตลอดทางจนถึงบ้านได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกชื่อเรารับปากหันไปหาเสียงแต่กับไม่มีใครพอนั่งคุยเรื่องจัดงานศพจะเอายังไงมีแค่เราย่าแม่ได้กลิ่นตัวพ่อแรงมากจนแม่อ้วกส่วนเราก็ได้แต่ร้องไห้ทำใจไม่ได้กับการเสียพ่อไไม่ได้พูดกันสักคำ
จนถึงครบ7วันทำบุญที่บ้านเราฝันว่าพ่อมาบอกว่า กูยังไม่ตาย เราสะดุ้งตื่นรีบวิ่งไปหาย่าร้องไห้คิดถึงพ่อ
ตั้งแต่วันที่พ่อจากไปเราร้องไห้ทุกวัน คิดถึงพ่ออยากกอดพ่ออยากเจอพ่ออยากอยู่กับพ่อ เราไม่รู้จะทำยังไงเมือเสียคนที่รักที่สุดไปมืดทุกด้านเรามีอะไรเราจะคุยแค่กับพ่อคนเดียวมีแค่พ่อคนเดียวที่เข้าใจเรามากที่สุด เป็นคนโอบกอดเราเวลาเสียใจทุกครั้งพ่อจะพูดเสมอพ่ออยู่ข้างๆนี่แหละไม่ไปไหนหรอกหนูยังมีพ่อ ลูกพ่อเก่งอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้เรากลายเป็นคนไม่ค่อยอยากพูดกับใครเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่กล้าระบายกับใครคิดมากตลอดเวลา เวลาร้องไห้มากๆชั่วโมงนึงหรือ2ชั่วโมงคิดอยากจบชีวิตตัวเองไปอยู่กับพ่อ
เราควรทำไงกับการร้องไห้ทุกวันเพราะเสียคนที่เรารักมากที่สุด
เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งกระเพาะอาหาร
นิสัยพ่อเป็นคนใจดีอารมณ์ดีไม่ยุ่งกับใคร หาเรื่องสนุกๆมาเล่าให้ฟัง ชอบพาขี่รถเล่นลูกอยากไปไหนก็พาไป อยากได้อะไรก็หาไม่ให้ไม่เคยบ้นเหนื่อยให้ได้ยิน มีปัญหาอะไรไม่เคยบอกใครเก็บไว้คนเดียว
พ่อเสียตอนเรากำลังจะเรียนจบพ่อพึ่งมารู้ตัวเองว่าเป็นโรคมะเร็งตอนระยะที่ 4 หรือระยะสุดท้าย พ่อกับเราสนิทกันมากไปไหนด้วยกันทุกที่พ่อเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่2-3ขวบคนเดียว เราพาพ่อไปตรวจจนรู้ว่าพ่อเป็นมะเร็งเรายังไม่กล้าบอกความจริงพ่อกลัวกำลังใจพ่อหายแต่เราก็พาพ่อไปรักษาที่โรงพยาบาลศูนย์มะเร็งให้คีโม 12ครั้งจนพ่อให้คีโมไม่ไหวแล้วเราเลยขอลาอาจารย์ 1อาทิตย์เพื่อพาพ่อกับไปโรงบาลเดิมให้รักษาตามอาการจนพ่อไม่ไหว ((พ่อจะถามเสมอถ้าพ่อไม่อยู่หนูจะอยู่ได้ไหม เราจะตอบว่าไม่ได้ทุกครั้งเพราะเรา/มาอยากใ้พ่อไปไหน)) พ่อพูดก่อนวันที่พ่อจะไปก่อน2วัน "ถ้าพ่อไม่ไหวพ่อไปเลยนะ" เวลาตอนนั้นบีบหัวใจมากกั่นน้ำตาไม่ร้องให้พ่อเห็นเวลาพ่อปวดท้องด้วยโรคมะเร็งเราจะร้องไห้ทุกครั้งไม่อยากเห็นพ่อทรมานพ่อเคยประสบอุบัติเหตุหลายครั้งเราเฝ้าพ่อร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นพ่อเจ็บ ถึงเที่ยงคืนเข้าวันที่13กลางดึกประมาณตี2-3พ่อร้องโวยวายตะโกนบอกไม่ไหวแล้ว เราเฝ้าพ่อคนเดียวทำอะไรไม่ถูกรีบวิ่งไปตามพยาบาลจับมือพ่อไว้ทั้งใจสั่นร้องไห้ทำไรไม่โทรศัพท์หาย่าให้มาดูพ่อคืนนั้นเราไม่ได้นอนทั้งคืนจนเช้าพ่อเริ่มไม่ขยับตัวตาเริ่มเป็นสีดำไม่ได้สติเราพยายามเรียกพ่อแต่พไม่ตอบเราเลยเราร้องไห้แทบขาดใจนั่งจับมือพ่อไว้จนพ่อจากไป
เราทำเรื่องขอศพไว้ที่โรงบาลก่อนคืนนึงเราขี่รถกับบ้านร้องไห้ตลอดทางจนถึงบ้านได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียกชื่อเรารับปากหันไปหาเสียงแต่กับไม่มีใครพอนั่งคุยเรื่องจัดงานศพจะเอายังไงมีแค่เราย่าแม่ได้กลิ่นตัวพ่อแรงมากจนแม่อ้วกส่วนเราก็ได้แต่ร้องไห้ทำใจไม่ได้กับการเสียพ่อไไม่ได้พูดกันสักคำ
จนถึงครบ7วันทำบุญที่บ้านเราฝันว่าพ่อมาบอกว่า กูยังไม่ตาย เราสะดุ้งตื่นรีบวิ่งไปหาย่าร้องไห้คิดถึงพ่อ
ตั้งแต่วันที่พ่อจากไปเราร้องไห้ทุกวัน คิดถึงพ่ออยากกอดพ่ออยากเจอพ่ออยากอยู่กับพ่อ เราไม่รู้จะทำยังไงเมือเสียคนที่รักที่สุดไปมืดทุกด้านเรามีอะไรเราจะคุยแค่กับพ่อคนเดียวมีแค่พ่อคนเดียวที่เข้าใจเรามากที่สุด เป็นคนโอบกอดเราเวลาเสียใจทุกครั้งพ่อจะพูดเสมอพ่ออยู่ข้างๆนี่แหละไม่ไปไหนหรอกหนูยังมีพ่อ ลูกพ่อเก่งอยู่แล้ว
แต่ตอนนี้เรากลายเป็นคนไม่ค่อยอยากพูดกับใครเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่กล้าระบายกับใครคิดมากตลอดเวลา เวลาร้องไห้มากๆชั่วโมงนึงหรือ2ชั่วโมงคิดอยากจบชีวิตตัวเองไปอยู่กับพ่อ