เราเป็นอะไรกันเเน่ คือคำถามที่เราถามตัวเองตลอด ถามตัวเองทุกวันเลย 
สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อพลอยนะคะ  เรามีการที่รู้สึกชอบความเจ็บปวด ชอบความทรมาณ เเต่เราอยากให้สิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้นกับเเค่เราเเต่ ไม่อยากให้เกิขึ้นกับคนที่เรารักค่ะ ในทางกลับกันเราอยากเป็นคนที่เจ็บปวด ยกตัวอย่างเช่น เมื่อวันก่อนเรานอนตกหมอน เรารู้สึกเจ็บที่ไหล่มากๆ หลังจากลุกจากที่นอน มันเป็นความเจ็บที่เเบบรู้สึกดีบอกไม่ถูกเเต่ก็ยังรู้สึกเจ็บน่ะ 

   ก่อนอื่นเลยเราขอเล่าย้อนวัยของเราก่อนที่จะเกิดปัญหาขึ้นทางความรู้สึกเเบบนี้ เรามีพี่น้องทั้งหมด 4 คนค่ะ พ่อเเม่เดียวกันหมดเลย เรา อาศัยอยู่กับตายายตั้งเเต่เล็กๆ ค่ะเราผูกพันเเละรักพวกท่านมากๆค่ะ   เราโตมาในสภาพเเวดล้อมที่มันเเย่มากๆเลย พ่อเเม่เราติดเหล้าหนัก เเละทะเลาะตบตีกันทุกวันเลยค่ะ โดยเฉพาะ วันสิ้นปีหรือเคาวน์ดาวน์พ่อเเม่เราจะทะเลาะกันเเละทำร้ายกันหนักมากเลยค่ะ ในทุกๆวันปีใหม่สิ้นปีเราไม่เคยมีความสุขเเบบครอบครัวอื่นเลย เราเคยพนันกับพี่ชายด้วยนะคะว่าปีนี้พ่อเเม่จะตีกันไหม เเต่ทุกคนต่างลงว่าตีกันหมดเลย น่าตลกสิ้นดี ตีกันให้พวกเราเห็นจนเห็นเรื่องที่ธรรมดาเเล้วล่ะค่ะ เเละเมื่อก่อนในหมู่บ้านฉันก็มีเรื่องตีกันเเละฆ่ากันตายบ่อยมากค่ะตอนนั้น ตอนเราอายุ12 มีวันหนึ่งมันเป็นวันที่น่ายินดีมากเลยค่ะ เพื่อนของพี่สาวเรากำลังจะเเต่งานค่ะ ซึ่งเพื่อนเรา ก็ชวนเราให้ไปช่วยจัดงานเเต่ค่ะ เราเลยขอเเม่ไปช่วยเเละขอมอตอร์ไซค์เเม่ไปซึ่งเเม่เราก็ไม่ว่าอะไรนะคะ ตอนนั้นเราทำพวกดอกไม้ผ้า ตกเเต่งห้องหอเราทำกับเพื่อนเรา3 คนมันสนุกมากๆเลยค่ะ พอทำเสร็จมันก็ดึกมากเเล้ว เราเลยจะนอนบ้านเพื่อน เราต้องขอบอกเลยนะคะว่าทางกลับบ้านเราเปลี่ยว มืดเเละต้องผ่านป่าช้าค่ะ เรากลัวผีมาก เราก็เลยว่าจะนอนบ้านเพื่อน เราเดินออกไปหน้าบ้านเพื่อน เเต่ก็มีคนเรียกเราค่ะ เราเลยหันไปคนที่เรียกเราคือเพื่อนเเม่ค่ะ 
    เราเลยเดินไปหาเขา เข้าก็ถามว่ามืดเเล้วทำไม่ยังม่กลับบ้านลูกมันอันตราย ใบหน้าเขายิ้มเเย้มเเละดูใจดีมากค่ะเราก็รู้จักเขาพอสมควร เราเลยตอบไปว่า หนู้จะนอนบ้านเพื่อนค่ะวันนี้ เขาเลยบอกมาว่า มานอนกับลูกสาว เเม่ไหม เดี๋ยวเเม่จะโทรบอกเเม่เราให้ เราก็เลยตอบตกลงเพราะลูกสาวของเราเป็นทั้งเพื่อเเละรุ่นน้องคนสนิทของเรา เราเลยไปบอกเพื่อนว่าจะนอนบ้านป้า เเละเราไปนอนบ้านเขาค่ะซึ่งบ้านเขาห่างจากบ้านเพื่อนไปเเค่2 หลัง เป็นห้องเช่าค่ะ 

  ตอนนั้นดึกมากเเล้วเรากำลังจะหลับค่ะ เขาเลยให้เรากินน้ำก่อนนอนเรานอนข้างลูกสาวเขาค่ะ ลูกสาวเขาหลับไปเเล้วนะคะ เขาบอกว่าจะไปเอาของบ้านเพื่อนขอยืมรถหน่อย เราเลยให้ยืมค่ะ เราไม่ได้คิดอะไรตอนนั้น เขาเลยบอกว่าประตูมันล๊อคจากด้านในไม่ได้น่ะ เวลาเเม่ไม่อยู่เเม่ขอล๊อคประตูด้านนอกน่ะลูก เขาบอก ด้วยความที่ง่วงมากเราเลยไม่ได้สนใจเเล้วหลับไป พอสดุ้งตื่นมาอีกที่ ได้ยินเสียลูกสาวของเราร้องให้เเล้วถีบประตูค่ะ เเล้วตะโกนว่เเม่ขังหนูช่วยด้วยๆ เราตกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้น เราได้ยินเสียงเเม่ของเราเรียกเรา เเม่ประตูก็เปิดออก เราเห็นเเม่เรา พี่ชายเรา เเละเพื่อนพี่ เพื่อนเราที่เราไปช่วยงานเเต่ง เรางงมากค่ะตอนนี้ เเม่ก็ถามว่ารถ ไปไหน เราเลยบอกว่าป้า...ยืมไป เขาบอกว่าจะไปเอาของบ้านเพื่อน เราโดนเเม่ตบหน้า1ที ต่อหน้าทุกคนเลย เรางงเเละอายมากค่ะ เราอยากรู้ว่าเราทำอะไรผิดเราผิดอะไร เรากลัวมากๆด้วย เพื่อนเราเดินมาถามว่าเป็นไรไหม เราก็ส่ายหน้า ตอนนี้นมันชามากเลยค่ะ 
 เเม่เราเเละพี่ชายเลยไปตามหาป้าเขา ทั่วหมู่บ้านเลยค่ะ เเต่หาไม่เจอ เลยกลับมาบ้านเช่าของป้าเขา ซักพักป้าเขาก็ขับรถมา เเม่เลยเลยเดินไปถามว่าขังเด็กทำไม ซึ่งเราก็พยายานอธิบายว่า ไม่ใช่เาไม่ได้ขังเขาบอกหนูเเล้ว เเต่เเม่ไม่ฟังเเล้วเดินไปทำร้ายป้าเขา พวกเราตบตีกันต่อหน้าเราเเละลูกป้าเขา ซึ่งเราพี่ชาย ก็พยายามห้ามค่ะ เเละเเม่เราเลยหยุดเเละพาเรากลับบ้าน พอไปถึงบ้านน้องเราร้องให้อยู่กับลุงเรา น้องเราพึ่งจะ5ขวบกว่าๆ มันก็บอกว่ามีป้าเข้ามาเเละก็ลื้อข้าวของ น้องมันไปห้านเลยถูกตี  เรื่องราวมันวุ่มวายไปหมด มันเป็วันที่เรารู้สึกเเย่มากๆเเทนที่จะเป็นวันที่ดีเเท้ๆ 
   จนเวลาผ่านไปถึงวันสงกรานต์ เราเล่นน้กันสนุกมาก เเม่ก็ทำกับข้าว พ่อก็เต้นร้องเพลง เราสนุกมากเล่นวิ่งไล่จับกับเพื่อนๆพี่น้องที่บ้านของเรา เราดีใจมากที่วันนี้พ่อกับเเม่ไม่ทำเลาะกันพวกเขาหยอกล้อกันสนุกนาน เเต่วามสุกมักจะผ่านไปเร็วเสมอ เราเดินไปเข้าห้องน้ำเราได้ยินเสียงเเม่ทำเลาะกับพ่อ เราเลยรีบออกมาจากห้องน้ำเพื่อที่ห้าม เเต่เราห็นเลือดนองหน้าบ้านเลยค่ะ เเละมีดที่ตกอยู่ข้างๆพ่อ เเม่เราปามีดใส่หัวพ่อค่ะ เราช๊อคมาก เหมือนโลกหยุดหมุนไป เลยล่ะค่ะ พี่ชายเราก็ร้องให้ เรารีบวิ่งไปดูเราถามพ่อว่าเป็นไรไหม พอบอกว่าไม่เป็นไร ส่วนเเม่เราเราไม่รู้ว่าหายไปไหน พี่เราเลยโทรเรียกกู้ภัยมา เเละพาพ่อส่ง รพ. ค่ะ เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่เราช๊อคมาก เราจิตตกไปหลายวันเลยค่ะ  เรากลายเป็นคนที่ชอบความเงียบชอบอยู่คนเดียวไม่อยากคุยกับใคร เเละเราคุยกับคนอื่นไม่ค่อยรู้เรื่องด้วยค่ะเพราะเวลาเรากลับบ้านเราก็อยู่ ในห้องคนเดียว ตายายก็จะมาเรียกกินข้าว 

  จนผ่านไปจนเราเรียนจบม.3 เรา ใจเเตกค่ะ ใช่ค่ะเรายอมเราวาเรากลายเป็นเด็กใจเเตกไปส่ะดื้อ เราเป็นคนที่เรียนเก่งมากๆ คนหนึ่งเลยน่ะเราสอบไปที่2 ทุกปี ตั้งเเต่เรียนม.1-3  ตอนนั้นเรามีแฟนค่ะ ไม่สิมีผัวเเหละ  ตอนนี้มีเรา เเม่ ผัวเรา พ่อเรา นั่งเล่นไผ่กัน เราง่วงมากเพราะมันดึกเเล้ว เราเลยชวนเขาไปนอนเพราะเขาต้องไปทำงาน เเต่เขาไม่ยอมไปค่ะ เเม่เราเลยบอกว่า ก็ไปนอนสิ เราเลย นอยๆเขา เราอุส่าห์หวังดี เราเดินไปเข้าห้อนน้ำ ห้องน้ำเราอยู่นอกบ้านน่ะ  เราเข้าห้องน้ำเร็จเรารีบวิ่งเข้าบ้านเรากลับผีมากตอนนี้ พอเราเข้ามาในบ้าน ลมมันพัดประตูปิดเสียงดัง ด้วยความที่เราวิ่ง เเม่เราเลยคิดว่าเรา ปิดประตูกระเเทกใส่เเละกระทึบเท้าใส่ เเละเราพยายานบอกว่าเราวิ่งมาเพราะลังผี เเต่ไม่มีใครฟัง เราโมโหมาก เราเลยทำเสียงฮุ้ย! ใส่เเละเดินเข้าห้อง เรากำลังจะนอนอยู่ๆเเม่ก็เดินมา ในห้อนเเล้ว ถามว่าเป็นอะไรกูพูเเค่นี้ไม่ได้ เรากลัวเเม่มาก เราก็เลยบอกว่าประตูมันปิดเอง เเล้วเเต่ก็ด่าเราเราจำไม่ได้ว่าะไรบ้าง เเ่เข้ามาในมุ้ง ตบเรา2-3 ครั้งได้มั้ง เราร้องให้ เราเจ็บ เลือดที่ปากเราออก เเม่เรากระชากผมเรา เเละเอาหัวเราโคกกับพื้นปูนจนมันโนช้ำเขียว เราเรียกให้คนมาช่วย เเต่ไม่ใครมาช่วยเลย มีเเต่น้องสาวคนเล็ก ของเราที่พยายามห้ามเเละโดนเเม่ตี เราเลยตะโกนบอกเเม่ว่าอย่าตีน้อง เรากอดน้องเเม่เลยออกไป
เราเลยโทรหาตาให้ตามาช่วยเราไม่กล้าออกไปนอกห้องเลยค่ะ ส่วนไอ้คนที่เราเรียกว่าผัวมันก็เข้ามาค่ะ หลังจากที่เเม่ทำรายการเสร็จ เราหูอื้อมา เลือดออกจูก เเละปาก หัวโนบวมปวดมากเลยค่ะ มันถามว่าเป็นอะไรไหม เราน้อยใจมากเลยค่ะ ทำไมไม่มาช่วยเรา คนที่เราต้องการให้ช่วยคือมัน เเต่คนที่าช่วยเราคือน้องเรา เราไลมันออกไป เราร้องให้เเละหัวเราะ หัวเราะเสียงมาก เราเเค่สมเพศเเละตลกค่ะ เเละเราร้องไห้ มันเจ็บมันเหนื่อย จนเเทบจะทนไม่ได้เราหลับไปค่ะ เเต่ไม่รู้ว่าตามาหรือเปล่า วันต่อมาเราไม่คุยกับใคร เเม้เเต่ผัวเรา น้องเราเข้ามาดูเราค่ะเอาผ้ามาเช็ดหน้าให้ เราเป็นคนที่โกรธเเล้วหายไว้ค่ะผ่านไปไม่นานเราก็คุยกับทุกนปกติ เเต่ที่ไม่ปกติคือเราเริ่มมีอาการหัวรุนเเรง เริ่มไม่สนใจใคร ถามคำตอบคำ ทุกครั้งที่รู้สึกไม่ดีก้จะทำร้ายตัวเอง ตลอดค่ะ
  หลังจากเวลาผ่านไปได้ 3 ปีเรามีลูกค่ะใช่ค่ะเราพลาด ผัวเรามันก็ไม่ยอดทำงานลูกเราได้1 เดือนเราเลยไปหางานทำเเละให้ตายาย เลี้ยงลูกค่ะ เราทำงานไกลบ้านค่ะ ผัวเราทักมาโทรมาหาเรื่องเราทุกวัน ค่ะ จนเราเลิกกันฉันกลายเป็นเเม่เลี้ยงเดี่ยวที่ยังไม่เเน่ใจว่าตัวเองมีอาการทางจิตหรือป่าว ฉันไม่สามารถสื่อสารให้คนอื่นเข้าใจได้ค่ะ เเต่ถ้าพิมพ์หรือเขียนวาดฉันพอทำได้ค่ะ ฉันต้องรับผิดชอบทุกอย่างทีตัวเองพลาดค่ะ มันเหนื่อยมากค่ะ บางวันก็ท้อ เเต่ฉันมีลูกเเละครอบครัวต้องดูแล ฉันจะต้องสู้ค่ะ ไหนจะตายาย ค่าไฟ ค่ารถ เลี้ยงลูก ค่านู่นนี่อีกมากมายทั้งบ้านฉันทำงานคนเดียวค่ะ เเต่ก็มีกำลังใจจากตา ยาย 
 จนมาวันที่7 มกรา 64  เเม่ฉันโทรมาบอกว่ายายเสียเเล้ว ฉันช๊อคเเละเเทบจะเป็นบ้าเลยค่ะ กำลังใจของฉันหายไปเเล้ว มันเริ่มเรือนรางลงทุกที ทุกที 

   นี่คือเรื่องราวที่เจ็บปวดที่สุดที่เจอมาค่ะ ฉันกลายเป็นคนที่ชอบความเจ็บปวด ชอบความรุนแรง ฉันไม่สนว่าใครจะเป็นยังไงฉันชินชา กับความรุนเเรงไปเเล้วค่ะ  ฉันม่ได้เป็นคนเลวนะคะเเต่ทุกครั้งที่มีคน บาทเจ็บหรือคนตายต่อหน้า ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่รู้สึกถึงความกลัวเลยค่ะ ขระที่คนรอบข้างต่างหวาดกลัว เเต่ฉันรู้สึกเฉยๆค่ะ เเต่ปากก็พูดว่าจิตตกดีน่ะ  พยายามทำท่ากลัวเพื่อให้เหมือนคนปกติที่สุด  เเต่ฉันก็ช่วยเหลือเขานะคะเเต่เเค่ไม่รู้สึกอะไร เเม้เเต่รู้สึกตกใจ ขนาดผีที่ตัวเองกลัว ตอนนี้ความกลัวนั้นมันหายไปหมดเลยค่ะ  นี่เป็นเรื่องจริงที่ฉันเล่าค่ะ ที่เล่ามาล้วนเป็นเรื่องราวเเละสิ่งที่ฉับพบเจอจริงๆค่ะ