ปกติรายได้เรากับแฟนรวมกันเฉลี่ยเดือนละ 28,000 - 30,000 บาท 
กินตกเดือนละ 9,000 (2 คน) 
ค่าของใช้ส่วนตัว ค่าไฟ ค่าน้ำ ทุกอย่างมันเรื่อย ๆ ไม่ได้มีปัญหาอะไร จนกระทั่งเราตกงานที่ทำงานปิดเพราะโควิด รอบตัวปิดหมดเพราะโควิดไม่มีงานเลย เหลือแฟนเรายังมีงานทำแต่สองเดือนถัดจากนี้รายได้ลดลงเฉลี่ยเดือนละ 6,000 - 9,000 ก็พยายามกินน้อยสุด ๆ เซฟกันสุด ๆ เรายังให้แฟนกินเท่าเดิมส่วนตัวเรากินน้อยลง ใช้น้อยลง เราพยายามเก็บไว้ใช้สำรองตอนเงินเดือนลด แต่แฟนอยากทำรถ เพราะเขาไม่ชอบทรงรถ อยากแต่งทรงใหม่ โอเคเราไม่ห้าม เขาสรุปราคาคร่าว ๆ ให้เรา ก็เป็นราคาที่พอรับได้เราก็ไม่ได้ว่าอะไรคิดว่ายังไงก็เงินเขา เขาหามาเอง ความสุขของเข้า เราเข้าใจความรู้สึกของคนที่อยากได้ อยากทำ แต่เราก็อยากเซฟเงิน กลายเป็นว่าตอนนี้จำนวนเงินในการทำระมันทะลุยอดที่เขาเคยบอกเราไว้ เขาก็ถามตลอดว่าไม่พอใจหรือเปล่าที่ทำรถ คือเราก็ไม่อยากขัดใจ อยากให้เขาแฮปปี้ ทำงานมาเหนื่อย ๆ หาเงินมา อยากทำไรก็ทำ แต่สถานการณ์เราตอนนี้มันควรเซฟเงินอะค่ะ คือก็แค่นั้น เราแค่รู้สึกว่าแบบถ้าเราห้าม เขาจะรู้สึกยังไงถ้าไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ เราใช้ชีวิตมาแบบนั้นตลอดคือเรามีเรื่องที่อยากทำมากมายแต่ไม่ทีโอกาสได้ทำ เราไม่อยากให้เขามารู้สึกแบบนี้ แต่เรื่องเงินที่ต้องเซฟก็สำคัญ เขาก็บอกว่าถ้าเราไม่พอใจหรือเครียด เขาจะยกเลิกการทำรถ ทั้งที่ของก็ซื้อแล้ว เงินก็จ่ายช่างไปหมดแล้ว ที่เราไท่อยากขัดเพราะทุกบาทมันก็เงินเขา และตอนนี้เราไม่ได้ทำงาน ไม่มีรายได้ ส่วนรายได้จองเดือนสองเดือนสุดท้ายที่เราได้ชดเชย ก็ให้เขาหมด และก็หมดไปกับการทำรถ เราควรใจแข็งมั้ยหรือยังไง อยากให้ทำแหละค่ะ แต่ก็อยากให้เซฟเงินไง ทำรถตอนนี้แบ้วอนาคตไม่มี แค่บ่นแหละค่ะสุดท้ายเราก็ไม่กล้าขัดใจเขา