คือจุดเริ่งต้นเรื่องนี้เพราะเพื่อนค่ะ...ตอนป.4มีเพื่อนย้ายเข้ามาใหม่ซึ่งคนรอบข้างในร.ร.เราเนี่ยปกติเราก็แคร์ทุกคนนะ แล้วเรามีเพื่อนสนิทคนนึงค่ะเค้าคือเฟรนลี่และเราก็ชอบอะไรที่คล้ายไปกัน...พวกเรานั่งเรียนข้างๆกัน..
ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน...ทำกิจกรรมด้วยกันตลอดจนวันนึงมีเพื่อนย้ายเข้ามาใหม่และตอนนั้นน่ะเพื่อนคนใหม่เขาปล่อยผมยาวน่ารักกว่าเรามากเลย5555555🙂...
..ใช่ค่ะเราพยายามไม่ให้เพื่อนสนิทของเรากับเพื่อนใหม่ของเราอยู่ด้วยกัน เพราะเรารักเพื่อนสนิทเรามากเราไม่อยากให้เขาไปกับคนเพื่อนคนอื่นเพราะว่าเป็นอยู่แบบเดิมดีอยู่แล้วต่อมาเราคิดและเครียดมาเรื่อยๆๆๆจนตอนนี้เราอยู่ม.2(กี่ปีแล้วนะ)เรามีเพื่อนไม่มากและตั้งแต่ตอนนั้นเรื่องเรียนเราก็แย่ลงมากๆแย่ลงเรื่อยๆแย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ เกรดเราไม่ดีมาก เรารู้ว่าเราผิดกับการเรียนมากที่ทิ้งการเรียนแล้วไปคิดหมกมุ่นอยู่แบบนั้นจนมาถึงวันนี้...
ตากับยายและพ่อแม่ของเรารู้ว่าเราเรียนไม่รู้เรื่อง คำที่ตาด่าเจ็บที่สุดก็คือ "ไม่มีทางเจริญหรอก"ส่วนยายด่าเราว่า "อีสัจเดรัชฉาน" เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวจริงๆและทุกวันเราก็จะเข้าห้องมาร้องไห้แบบนี้นานมากจนอยากจะปรึกษาใครบางคน
เคยมีปัญหาครอบครัวเพราะเรื่องเรียนมั้ย
ไปกินข้าวที่โรงอาหารด้วยกัน...ทำกิจกรรมด้วยกันตลอดจนวันนึงมีเพื่อนย้ายเข้ามาใหม่และตอนนั้นน่ะเพื่อนคนใหม่เขาปล่อยผมยาวน่ารักกว่าเรามากเลย5555555🙂...
..ใช่ค่ะเราพยายามไม่ให้เพื่อนสนิทของเรากับเพื่อนใหม่ของเราอยู่ด้วยกัน เพราะเรารักเพื่อนสนิทเรามากเราไม่อยากให้เขาไปกับคนเพื่อนคนอื่นเพราะว่าเป็นอยู่แบบเดิมดีอยู่แล้วต่อมาเราคิดและเครียดมาเรื่อยๆๆๆจนตอนนี้เราอยู่ม.2(กี่ปีแล้วนะ)เรามีเพื่อนไม่มากและตั้งแต่ตอนนั้นเรื่องเรียนเราก็แย่ลงมากๆแย่ลงเรื่อยๆแย่ๆๆๆๆๆๆๆๆ เกรดเราไม่ดีมาก เรารู้ว่าเราผิดกับการเรียนมากที่ทิ้งการเรียนแล้วไปคิดหมกมุ่นอยู่แบบนั้นจนมาถึงวันนี้...
ตากับยายและพ่อแม่ของเรารู้ว่าเราเรียนไม่รู้เรื่อง คำที่ตาด่าเจ็บที่สุดก็คือ "ไม่มีทางเจริญหรอก"ส่วนยายด่าเราว่า "อีสัจเดรัชฉาน" เรากลั้นน้ำตาไม่ไหวจริงๆและทุกวันเราก็จะเข้าห้องมาร้องไห้แบบนี้นานมากจนอยากจะปรึกษาใครบางคน