สวัสดีค่ะเราอายุ18 ก่อนอื่นต้องขอโทษถ้าภาษาไทยเราผิดพลาดด้วยนะคะ เริ่มก่อนเลยเราเกลียดพ่อตัวเองมากๆค่ะคือตั้งแต่เด็กจนโตมาเราเริ่มไม่สนิทกับพ่อตั้งแต่อายุเท่าไหร่จำไม่ได้แต่น่าจะตอนป.3มั้งค่ะ คือพ่อเราเป็นพวกขี้เมาค่ะกินเหล้าทุกวันเช้าก็ต้องกินเบียร์2-3กระป๋อง กลางวันอีก เย็นก็ตั้งวงกินเหล้ากับพวกเขา คือที่บ้านเรามีอาชีพค้าขายค่ะขายขนมไทยถุงละ15-20 ตามตลาดนัด ร้านเราค่อนข้างใหญ่ค่ะ บ้านเราขายมาประมาณ18ปีได้แล้วมั้งตั้งแต่เราเกิดมาเลยก็ว่าได้ พ่อเราเลยมีเพื่อนค่อนข้างเยอะ ก็คนเดิมๆเคยเห็นเรามาตั้งแต่เล็กๆ พ่อเราเป็นพวกขี้เมาค่ะเวลาไปขายของตามตลาดนัดตอนเย็นแม่เรากับเราก็ต้องนั่งรอพ่อเรากิน เหล้าจนดึกดื่น เราไปช่วยขายตั้งแต่เข้าเรียนอนุบาลค่ะก็ไม่ได้ช่วยหรอก แบบว่าเขารับเราเสร็จจากโรงเรียนก็ไปขายของเลยส่วนใหญ่ก็นั่งใต้แผงร้านเล่นบ้าง เราก็เห็นแม่เราขายของเรียกลูกค้ามาตั้งแต่เด็กๆตอนนั้นความทรงจำเรากับพ่อก็มีแต่เรื่องดีๆนะคะ แต่ว่าพ่อเราดุค่ะชอบหนิกมั้งเวลาเราดื้อชอบตีมั้ง เราเลยกลัวก็เลยสนิทกะแม่ ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อที่จำได้ก็มีวันพ่อเราเอาดอกไม้ดอกกุหลาบมั้งไปให้เขาแค่นั้นเลยก็บอกรักพ่อไรงี้ มาต่อที่ตลาดนัดนะคะ ก็แบบว่าร้านแม่เราใหญ่ทำอร่อยก็เลยขายดีมากๆบางวันหมดก่อน6โมงเย็นบางวันหมด1ทุ่มบางวันก็ขายไม่หมดก็มี ไม่ว่าแม่เราจะขายดีหรือไม่ดีก็ต้องนั่งรอพ่อเราอยู่ดีบางทีเขาติดหล่มกินเหล้าก็แบบ4-5ทุ่มเลยก็มี เราเด็กทำอะไรไม่ได้บางทีเรารอจนง่วงหลับรอในรถก็มี พ่อเรากินเหล้ามาแล้วชอบด่าแม่เรา ด่าแต่คำหยาบคาย ตอนเด็กมันก็ไม่ได้รุนแรงมากหรือว่าเราไม่รู้มั้ง จำไม่ได้แหละ ก็เเบบเราก็ใช้ชีวิตมาแบบนี้ตลอด จนเราประมาณป.3มั้งก็แบบวันนั้นขายหมดเร็ว แม่เราก็แบบอยากกลับบ้าน แต่ก็ติดพ่อเราแบบเขานั่งกินเหล้าไง เวลากินเหล้าเขาก็เฮฮากับเพื่อนสนุกสนาน แต่แม่เรากับเราไม่ได้สนุกด้วยเลยป.3เราก็พอรู้เรื่องแล้ว พอยิ่งโตเราก็ยิ่งเห็นว่าแม่เราเหนื่อยคนเดียวมาตลอดแม่คือทำเองขายเอง พ่อเราแทบไม่ได้ช่วยเลย แค่มีหน้าที่กางร่มให้ขับรถพามาขาย ทำนู่นนิดนี่หน่อย ตอนเด็กการขายของสนุกมากๆๆๆสำหรับเราพอโตขึ้นมาหน่อยมันเริ่มไม่สนุกแล้ว ของมันต้องเยอะขึ้นต้องทำมากขึ้นร้านก็ใหญ่ขึ้น มันขยายทุกอย่าง เราก็มีหน้าที่ช่วยแม่เรา ทุกวันกลับจากเรียนตั้งแต่เด็กจนโตขายที่นัดพร้อมเสื้อนักเรียนเปลื้อนๆมาตลอด วันนั้นแม่เหนื่อยมากก็เลยแบบพูดกะพ่อประมาณว่า ไวๆนะรีบกลับ กลับบ้านต้องไปทำตัวลอดช่องของพรุ้งนี้อีก พ่อก็เอิ่มออไรงี้ แต่สุดท้ายก็ไม่รีบหรอกเวลาเลยมา3ทุ่มแล้ว แม่ก็ร้องไห้ในรถ เราเห็นแม่ร้องไห้เราก็ทำไรไม่ถูกก็ได้แต่มองเฉยๆแม่ก็เลยบีบแตรที่รถดังๆบอก เมื่อไหร่จะกลับบ้าน พ่อเราก็พูดต่อหน้าเพื่อนเขาว่าแหมวันนี้มันรีบไปไหนนะ เพื่อนก็ขำชอบใจ คือแบบตอนนั้นเราป.3เราก็โกรธพ่อกับเพื่อนเขามากๆอ่ะแม่กูร้องไห้เป็นเรื่องตลกของหรอว่ะ แต่ทำไรไม่ได้นอกจากยืนมองเฉยๆก็เลยขึ้นรถกลับบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านพ่อด่าแม่มาตลอดทาง เป็นไรจะรีบไปไหน  คำหยาบคายบลาๆ เราก็เข้าใจแม่เรานะว่าที่อยากกลับบ้านเพราะว่าต้องมาทำตัวลอดช่อง ทำมืออะค่ะสมัยนั้น5-8โลต่อวันอ่ะค่ะ แล้วก็ทำอย่างอื่นอีก แล้วมันช้ากว่าจะเสร็จกลางคืนเราก็ต้องนอนเพราะพรุ้งนี้เช้าเราต้องไปโรงเรียนอ่ะค่ะก็ช่วยได้นิดหน่อย กว่าแม่จะทำเสร็จก็ตี3ตี4เป็นบางวัน เขาก็เหนื่อยเวลานอนก็ไม่มี คนเราทำงานเหนื่อยๆมาสิ่งที่ต้องการคือนั่งพักเฉยๆแล้วอาบน้ำเย็นๆนอนอ่ะค่ะ แต่พ่อเราเมาเราก็เข้าใจพ่อนะคะว่าเขาก็คงอยากมีสังคมเป็นเรื่องปรกติของผู้ชายแหละมั้ง การฃชลกินเหล้าแก้เครียดคุยกันทุกวันกะเพื่อนคงเป็นความสุขเดียวของเขามั้ง วันนั้นแม่เราคงฟิวส์ขาชจริงๆฃแหละเขาก็ด่ากันทะเลาะกันครั้งใหญ่เลยแล้แบบฃพ่ฃชชงงเราเมาเขาเลยเอามีดยาวๆที่เขาไว้ในรถข้างตัวออกมาจะมาแทงแม่เรา แม่เราก็เอาขาเหล็กตีอะค่ะ ก็ด่ากันไปมาตอนนั้นเรากลัวร้องไห้ในห้องค่ะก็แบบ แล้วเราได้ยินเสียงขวดเบียร์เขวี้ยงหัวแม่เราค่ะแต่ไม่โดนหัวโดนขาเขาอ่ะค่ะแล้วแบบเลือดออกเยอะมากเราเปิดประตูออกมา คือตกใจมากเราก็ไปหาแม่ฃ แม่เราบอกว่าเข้าห้องไปโทรบอกย่ากะยายแล้วก็ถ้ามันฆ่าแม่โทรหาตำรวจเลยนะ เราก็เลยยืนหน้าประตูห้องนอน แม่เราเดือดมากเราไม่เคยเห็นแม่เดือดขนาดนี้เขาก็บอกว่ามากล้าแทงกูเข้ามา พ่อเราไม่กล้าทำแม่ เเล้วเขาก็แบบมีช่วงจะทำขึ้นมาเเม่เราไปตบหน้าเขากระชากสร้อยคอทองขาดอะค่ะ น่าจะเป็นทองงานแต่งมั้ง เขาก็เลยด่าแม่เรากล้าทำกูฃขนาดนี้เลยหรอเขาจะเอาดาบมาแทงแม่จริงๆ เราก็เลยวิ่งไปห้ามพ่อ เราทั้งตกใจทั้งกลัว ร้องไห้จนเหมือนบ้าเลยค่ะ เราเอาตัวขวางแม่ไว้เเล้วพูดว่า อย่าทำนะพ่อ พ่อไม่รักหนูแล้วหรอทำแม่ทำไม เขาก็หยุดแล้วก็เอามีดเก็บเขาก็แบบประคองแม่เราคือแบบบเราเกลียดพ่อเรามากเลยตอนนั้นคือโกรธมากๆเราก็กรี๊ดออกมาแล้วตาเรากะยายเราอยู่หลังบ้านแล้วป้าข้างบ้านมาดูแม่เราตอนนั้นประมาณ4ทุ่มมั้งต่างจังหวัดค่อนข้างดึกแล้วเวลานั้น เขาก็เข้ามาห้ามว่าทำอะไรกัน เขาก็เกรงใจอะเนอะเรื่องของครอบครัวมันอะไรงี้ รู้มั้ยค่ะสิ่งที่เราเห็นคืออะไร พ่อเราร้องไห้แล้วเขาก็เกรงเอามือจับหัวแล้วพูดว่า ทำกูทำไมกูเจ็บ จะฆ่ากูหรอแล้วทำร้องโอดโอยให้คนอื่นสงสาร ทั้งที่ตัวเองไม่มีแผลเลยแต่แม่เราคือเลือดนองพื้นเพราะขวดเบียร์มันไปฝังที่ต้นขาอ่ะ เราคือแบบโหวกูรังเกียจผู้ชายคนนี้จริงๆพูดไม่ออกเลยว่ะ เราคิดในใจนะคะ น้าเราก็เลยพาแม่ไปหาหมอที่โรงบาลต้องผ่าเอาเศษขวดออกเย็บ8เข็ม แม่นอนคืนเดียวพอเช้าก็ให้น้ามารับ พ่อเราไม่มาเยี่ยมแม่เลยไม่แม้แต่โทรถามเลย แม่เราขับรถไม่เป็นเราเลยถามแม่เราว่าทำไมไม่หัดขับรถแม่บอกว่าหัดแล้ว พ่อหัดให้แล้วพ่อเขาด่าว่าโง่อย่างหัดให้ตายก็ไม่เป็นหรอก แล้วแม่ก็ขับไปชนท้ายรถคนอื่นแม่เลยต้องเสียเงิน แล้ววันนั้นมันใกล้เทศกาลวันเด็กด้วย เรามารู้เรื่องนี้ตอนอายุ16 วันเด็กเราจะเต้นทุกปี แม่จะซื้อชุดสวยๆให้ใหม่ แล้วก็ตื่นเช้าไปแต่งหน้าทำผม ซื้อพวงมาลัยให้เราใครได้พวงมาลัยเจอะจะได้ที่1 จำได้ว่าปีนั้นเราได้แค่20พวง พวงละ20บาท เลยไม่ได้ที่1เราเคยได้ทุกปี ตอนนั้นเลยน้อยใจแม่มากไม่พูดด้วย พอมารู้ทีหลังแบบนี้มันก็ย้อนกลับไปไม่ได้เเล้ว ซึ่งจนไม่รู้จะพูดไงเลย พอออไจากโรงบาลแม่ก็มาทำงานเหมือนเดิม ทำขนมเหมือนเดิมแม่ไม่เคยบ่นเหนื่อยซักคำ เรารู้ว่าอม่ต้องเจ็บมากแต่เขาก็ไม่เคยพูด เราสงสารแม่เราจนเราต้องแบไปร้องไห้ในห้องน้ำเหมือนเคย แม่ก็โทรบอกให้พ่อขับรถพาแม่ไปขายของเหมือนเคย พ่อก็ด่าแม่กินเหล้าเมาเหมือนเดิมไม่แม้แต่ถามเลยว่าเป็นไงบ้าง แล้วก็ตอนป.5เราอ่านหนังสือเพื่อสอบปลายภาควันนั้นพ่อกลับมาเมามากเลยก็มาโวยวาย บ้านนี่มันร้างหรือไงว่ะไม่มีหมาซักตัวเลย เขาก็เคาะห้องให้เราเปิดประตูเราบอกอ่านหนังสืออยู่ แล้วเขาก็โมโห เขาบอกว่าแม่ซ่อนใครไว้ เราก็ไม่คิดว่าเขาจะพังประตู เขาทุบจริงแล้วเห็นเราอ่านหนังสือเขารีบดูใต้เตียงส่องทั่วห้องเลยว่ามีใครมั้ย เราก็แบบมองหน้าเขาแล้วก็เสียใจอ่ะ แล้วเขาก็พูดว่าอ่านไปก็โง่ไม่เจริญหรอกอ่ะเรียนจะจบป่าวก็ไม่รู้ แล้วก็ด่าแม่เราเหมือนเดิม แม่เราก็พึ่งกลับมาจากไปตลาดอ่ะค่ะ ก็ด่ากันเหมือนเดิม ชีวิตก็วนเวียนไปแบบเดิม แล้วก็มาถึงตอนที่เราอยู่ป.6 เราขอเงินแม่500เพื่อเอาไปเข้าค่าย แม่เราก็ให้เผื่อไว้1000นึง พอพ่อเรารู้เขาก็ด่าเราว่ามันจะไปเข้าค่ายจริงป่าวก็ไม่รู้หรือจะไปที่ไหน เมาเหมือนเดิมอ่ะค่ะ ก็ด่ากะแม่เรา แม่ก็แบบจะอะไรนักหนา เราก็โมโหเอาใบขออนุญาตจากรร.ให้อ่านก็ไม่อ่านแล้วเขาก็ด่าว่าทำงี้ไม่เจริญหรอกอ่ะ แล้วก็น้ำลายใส่หน้าแม่เราอ่ะ พอถึงบ้านก็ด่าเรา เราแบบโมโหมากฟิวส์ขาดอ่ะเราเลยเถียงแล้วเขาก็แบบต่อยเราอ่ะ ง้างมือแบบผู้ชายต่อยกันอ่ะ แตกต่างตรงที่เราเป็นลูก แล้วเราก็แบบร้องไห้ แล้วเขาก็เอาเหล็กแหลมขาร่มอ่ะค่ะ จะเอามาแทงเรา เเล้วเราสู้แม่เราก็ห้าม เราก็เอาเหล็กตีหลังแม่เรา เราก็โมโหเอามือจับเหล็กดันเขา แล้วเราก็ล้มแม่เราก็จะโทรหาตำรวจโทรบอกย่า เขาก็เหล็กนั่นตีหน้าอกเรา จนปู่ย่าเรามา เขาก็หยุดแล้วเขาก็ขี่รถออกบ้านไป ตอนดึกวันนั้นเรานอนไม่ได้เลยหายใจไม่ออกแม่เราต้องเอายามาทาให้ พอเช้าขึ้นเราก็ไปหาหมอ หมอถามว่าไปโดนไรมาเราไม่กล้าบอกหรอกว่าพ่อเราทำ บอกไปแค่ว่าล้มค่ะ สมเพชตัวเองชิบแล้วก็ใช้ชีวิตมาเลื่อยๆพ่อแม่ด่ากัน บลาๆเหมือนเดิม พอเราขึ้นม.1ก็ไปเรียนกรุงเทพแล้วพ่อแม่เราก็ไปเปิดร้านอาหารที่นั่นด้วย ใช่ค่ะเปิดได้ปีเดียวเจ๊งค่ะ เเล้วพ่อเราก็โทษแม่เราว่าเพราะซ่านเองอยากจะมาเปิดร้าน คือโทษแม่เรามาตลอดเลยทั้งที่ตัดสินใจด้วยกันเวลากู้ก็กู้ด้วยกันสุดท้ายเป็นหนี้ กลับมาขายของตลาดนัดลูกค้าก็น้อยลงเพราะหายไปนานลูกค้าก็หายหมด คือโทษแต่คนอื่นอ่ะไม่โทษตัวเองเลยทั้งที่ตัวเองก็กินเหล้าทั้งวันเลยไม่ช่วยแม่ขายเลยแม่เหนื่อยคนเดียว ก็กลับมาบ้านนอกเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือหนี้สินที่มากขึ้น พอเริ่มม.2ก็ฐานะดีขึ้นมากหน่อยค่ะ พ่อก็เลยอยากได้รถใหม่ เขาบอกว่าจะทำงานจ่ายช่วยค่างวดแม่ก็เลยออกให้เพราะตอนนั้นหนี้สินเบาลงแล้ว ก็ที่บ้านมีรถยนต์3คันผ่อน2คันใหม่กะเก่า แล้วก็มอไซต์2คัน แต่ผ่อนแค่x-max เพราะพ่ออยากได้มาขับ นั่นแหละค่ะ ก็ทำให้แม่ได้แค่3เดือนเเรก เดือนต่อมาก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง แล้วก็เช่นเดิมแม่ก็ต้องทำคนเดียว พ่อก็ทำตัวแบบเดิมมาตลอดไม่เคยเปลี่ยนยิ่งเเย่ลง คำด่าต่ำๆมากขึ้นเลื่อยๆ แล้วมาตอนม.4เราก็ต้องไปเรียนในตัวจังหวัดก็เลิกช้าบางที17:30 ส่วนใหญ่ต้องนั่งรถตู้กว่าจะถึงที่พ่อมารับก็มืดอ่ะค่ะ เราเป็นเด็กผู้หญิงด้วยมันเป็นแบบศาลาริมทางชนบทไม่ค่อยมีไฟอ่ะค่ะ พอเข้าใจมั้ยค่ะ แล้วมันก็ชอบมีคนบ้าชอบโชว์ของลับอยู่แถวนั้นอ่ะค่ะ เราก็กลัว บางทีก็มีคนรอเป็นเพื่อนบ้างป้าๆกลับจากทำงานอะไรงี้ แต่ก็น่ากลัวอยู่ดีบางทีก็ผู้ชายมันน่ากลัวอ่ะค่ะ เราก็โทรก่อนเเต่เนิ่นๆว่าออกมารับได้เลย แต่ไม่เคยมีซักครั้งเลยที่เขามารอเรา มีแต่เราต้องรอเขาทั้บที่เขาก็รู้เรื่องนี้นะแต่พอโทรแล้วก็ไม่รีบมาเพราะเวลานั้นเขาตั้งวงกินเหล้ากับเพื่อนเขาพอดี เขากลัวจะขาดตอนมั้ง