เป็นเด็กธรรมดาคนนึงค่ะ มีพี่ชาย ใช้ชีวิตปกติ พี่ชายอายุ16 เราห่างกัน2ปี เรากับพี่ค่อนข้างมีคนรู้ตักเยอะในโรงเรียน จะว่าป็อปก็ได้มั้ง เพราะสายกิจกรรมทั้งคู่ชีวิตตอนนั้นมันโคตรจะดีเลย เราเป็นคนมีชีวิตชีวาดูสดใสมากกก ชอบไปไหนมาไหนด้วยกัน เล่นกันมาตั้งแต่ยังเด็ก ตอนเรามีปัญหาก็ไม่พ้นพี่ขายคนนี้เนี่ยแหละค่ะจัดการให้ จนพี่จบม.3 เค้าบอกว่าตอนเราปัจฉิมจะมาถ่ายรูปด้วย ทุกอย่างตอนนั้นกำลังลงตัวมาก เรามีแพลนจะไปเรียนต่อต่างประเทศ พี่เราสนับสนุนเรามากเพื่อให้เราไปเจอการศึกษาที่ดีกว่าโรงเรียนไทย แต่ติดโควิทไม่ได้ไปสักที ส่วนพี่เราก็กำลังเข้าเรียนต่อม.4 จนกระทั่งเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น อุบัติเหตุได้เอาชีวิตพี่ชายเราไปในที่สุด ไปแบบไม่มีวันกลับ ทำเอาทั้งเราและครอบครัวเสียสูนกับเรื่องนี้มาก พ่อหันไปกินเหล้า ส่วนแม่ก็เริ่มไม่มีสติ มักจะใจลอยอยู่ประจำ ส่วนเราก็สูนเสียความเป็นตัวเองไป ปัจจุบันพี่ชายเราเสียไปปีกว่าละค่ะ แต่เรายังหลอกตัวเองว่าพี่แค่ไปอยู่หอ ไม่ได้กลับบ้าน เพราะอย่างน้อยคิดแบบนี้ก็ทำให้เรารู้สึกโอเค แม่กับพ่ออาการดีขึ้นกว่าเรามากๆ อาจเพระาเราผูกพันธ์กับพี่มากที่สุด แต่คนนอกมักจะมาให้กำลังใจแม่กับพ่อ และบอกว่าเราไม่ควรไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว ให้เราดูแลความรู้สึกแม่กับพ่อ แต่ทำไมไม่มีใครมาถามเราบ้างเลยว่าเป็นไงบ้างโอเคมั้ย มีแต่เพื่อนสนิทกับเพื่อนในห้อง ที่มาปลอบเราอยู่ แต่ก็นั่นแหละค่ะ พอผ่านจุดนั้นมาได้ ตอนนี้เรากลายเป็นคนที่เหมือนจะไร้ความรู้สึก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เดี๋ยวจะอธิบายให้เข้าใจมากยิ่งขึ้นหลังจากนี้นะ เมื่อไม่นานมานี้แม่ทะเลาะกับพ่อ เราออกไปนอกห้องเห็นแม่นั่งน้ำตาไหล เราอยากจะเข้าไปกอดและพูดคุยกับท่าน แต่เราทำแค่เดินกลับเข้าไปในห้องและนอนร้องไห้อยู่คนเดียว เราคิดนะว่าถ้าไม่มีเราพ่อกับแม่คงไปเริ่มต้นชีวิตของตัวเองกัน และที่ท่านอยู่ด้วยกันเพราะมีเราต้องดูแล รู้สึกเป็นภาระ555 เราสำผัสได้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก เวลาที่เราเสียใจ เรามักจะเจ็บจนอยากร้องไห้ แต่ก็ไม่ร้องออกมา บางครั้งถ้าได้ร้องไห้จะรู้สึกดีมาก เหมือนได้ปลดปล่อย แต่หลังๆมานี้เริ่มเฉยชากับทุกอย่าง เบื่อกับทุกสิ่งที่เคยรัก เคยชอบการวาดรูป แต่ตอนนี้แทบไม่ได้จับดินสอ ใจนึงอนากจะเอาตัวเองเมื่อก่อนกลับมานะ แต่ก็ไม่อยากพยายามอะไรแล้ว รู้สึกเหนือยไปหมด ยิ่งพ่อกับแม่ทะเลาะกันเสียงดังยิ่งอยากทำอะไรบ้าๆเช่น หยิบปืนในลิ้นชักแล้วลั่นไปที่หัวตัวเอง ตะได้ไม่ค้องได้ยินเสียงพวกท่านทะเลาะกัน กลับสู่โลกความเป็นจริง เราก็กลับมานอนใส่หูฟัง ปล่อยให้เสียงเพลงพาไปอีกโลกนึง /ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ . ถ้ามีคนมาอ่านกระทู้ของเรา อยากให้คุณเข้าใจความรู้สึกนี้นะ อยากมากๆ เพราะเราไม่อยากเล่าใคร เล่าไปก็ไม่มีใครสนหรอกมั้ง เค้าสนกันแค่เรื่องของตัวเอง ตอนนี้คืออยากให้ตัวเองกลับไปมีความสุข ความรู้สึกเดิมๆ ทุกวันนี้หาความสุขจริงๆไม่เจอเลย ที่เพื่อนเห็นคือเฟคล้วนๆ แสร้งเป็นลั้ลลากับทุกๆกิจกรรม หรือปาร์ตี้ ทั้งที่มันโคตรจะน่าเบื่อเลย แต่เราต้องทำเพราะไม่อยากให้ใครมามองว่าอ่อนแอ ชีวิตเป็นแบบนี้ ลูปไปเรื่อยๆ คือรายละเอียดเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เราเป็นแบบนี้ยังมีอีกเยอะ แต่เอาแค่นี้ก่อน
เสียพี่ชายตั้งแต่14 ตอนนี้15 ชีวิตมีแต่ปัญหา สูญเสียความเป็นตัวเอง รู้สึกแย่มาจะ2ปีแล้วค่ะ ทุกอย่างมาแย่ในตอนที่กำลังดี