เราควรทำอย่างไงดีกับความรู้สึก!?

คือเรื่องเป็นงี้ค่ะ แต่ก่อนเรากับแม่สนิทกันมากไปไหนไปด้วยกันตลอด แต่พอพ่อทะเลาะกับแม่จนแยกกับแม่อยู่ มันทำให้แม่ห่างเหินกับเราไปด้วยค่ะ ตอนนั้นเราเศร้ามากโครตหดหู่ เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อกับแม่จะแยกกันอยู่ ทั้งๆ ที่ดูรักกันมาก เราไม่รู้ว่าเค้าทะเลาะอะไรกัน ไม่เคยมีใครเล่าอะไรให้เราฟังเลย แต่มักจะบอกว่าอย่าไปยุ่งกับพ่อนะ อย่าไปสนใจ ในจุดๆ นั้นเราคิดว่าเราเป็นลูก เรามีสิทธิ์ที่จะไปหา ไปคุย เอาของไปให้ แต่คนที่บ้านกับห้ามเราตลอด พอเราถามว่าทำไมก็ไม่มีใครบอกเราสักคน แต่ก่อนเราจะถรมแม่ว่ารักใคร แม่ก็จะตอบว่ารักเราที่สุด จนตอนนี้พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของแม่ คือ บอกรักเราเหมือนเดิมแต่การกระทำไม่ใช่ เวลาจะทำอะไร เราไม่เคยเป็นที่หนึ่งอีกแล้ว แม่เรามักจะคิดถึงน้องชายตัวเองก่อน ทำอะไรก็น้องก่อนๆ ปกติจะเป็นเราก่อนเสมอ เราเลยเกิดความรู้สึกน้อยใจ เราถูกลดความสำคัญลง เราเกลียดที่เวลามีอะไรไม่เคยมีใครยอมบอกเราเลย เราเกลียดที่เราถูกลดความสำคัญลง เราไม่ชอบอะไรแบบนี้ เราเป็นคน sensitive มาก เรามักจะชอบหนีมาร้องคนเดียว เรารู้สึกว่าทุกคนยังสำคัญกับเราอยู่ แต่เราจะพร้อมที่จะร้องต่อหน้าทุกคน เรายังไม่อยากอ่อนแอ่ให้คนที่บ้านเห็น เรามักจะแหล้งเข้มแขเงเสมอ แต่พอเวลาที่เราอยู่คนเดียว เรามักจะคิดเสมอว่า เราก็เป็นเด็กคนหนึ่งนะที่ต้องการพ่อ เราก็เด็กคนหนึ่งที่อยากให้ทุกคนรักเรา เอาใจใส่เรา เราอยากมห้ครอบครัวเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่คงไม่มีทางแล้ว เราควรจะจัดการกลับความรู้สึกในใจเรายังไงดี