[ระวัง SPOIL มีการเปิดเผยประเด็นสำคัญของหนัง]

ตอนแรกคิดว่าเป็นหนังที่หยิบเอาเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์มาเป็นฉากหลังแล้วเสริมเรื่องเติมแต่งตัวละครพระเอกอย่าง Ignacio เข้าไป พอไปค้นข้อมูลดู อ้าว Ignacio มีตัวตนอยู่จริง เป็นลูกเขยของประธานาธิบดีเม็กซิโกจริง และมีข่าวลือเรื่องรสนิยมทางเพศ หรือการที่เค้าเข้าไปพัวพันกับคดีประวัติศาสตร์ของชาว LGBTQ+ ในเม็กซิโกนี้อยู่จริงๆ ด้วย แต่ก็นั่นแหละในรายละเอียดของตัวบท แรงขับเคลื่อนของตัวละคร และตัวละครเสริมต่างๆ มันต้องสร้างเพิ่มเข้าไปจากจินตนาการของคนเขียนบทอยู่แล้ว

.
นี่คือเรื่องราวของ Ignacio ชายหนุ่มผู้ทะเยอทะยาน ที่เพิ่งแต่งงานกับภรรยาสาวสวย พร้อมกับก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งลูกเขยของท่านประธานาธิบดีแห่งเม็กซิโกในช่วงปี 1880 (ยึดตามข้อมูลจริงทางประวัติศาสตร์) ทว่าเค้ากลับทำตัวห่างเหินหมางเมินกับภรรยา เพราะที่จริงแล้วเค้าเป็นเกย์ และพึงใจจะใช้เวลาว่างอยู่กับสมาคมลับที่เหล่าเศรษฐีผู้ดีไฮโซคนในแวดวงการเมืองมารวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลองความเป็นเกย์และเควียร์ของตนกันอย่างลับๆ ต่างหาก แถมดูเหมือนว่า Ignacio จะพบรักกับหนุ่มหนวดงามคนใหม่เสียด้วย แล้วในช่วงเวลาแสนบีบคั้นเมื่อความสัมพันธ์ระหว่างเค้ากับภรรยามาถึงทางตัน ในคืนสำคัญที่สมาชิกสมาคมลับทั้ง 42 คนได้จัดงานปาร์ตี้แต่งหญิงเต้นรำกัน จู่ๆ ก็มีการบุกเข้าจับกุมพวกเค้า แต่ เอ๊ะ ทำไมชื่อเรื่องถึงเป็น “การเต้นรำของ 41 คน” ล่ะ? คำตอบอยู่ท้ายเรื่องจ้ะ

.
ชอบตัวละคร Amada ภรรยาของ Ignacio มากๆ เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนหวานหรือว่านอนสอนง่าย แต่เป็นผู้หญิงที่มีด้านแข็งๆ และไม่ยอมแพ้ คนแบบนี้แหละที่เหมาะกับการต่อกรกับสามีเกย์อย่าง Ignacio แล้วพัฒนาการของตัวละครก็น่าดูชมมาก จากหญิงสาวผู้มีความหวังจะเป็นภรรยาที่ดีมีความสุข สู่การทุกข์ระทม พยายามค้นหาคำตอบ แล้วกลายร่างเป็นหญิงสาวที่สู้เพื่อทุกสิ่งอย่าง แม้ว่ามันจะเป็นวิธีการที่ผิดก็ตาม และด้วยตัวละครของเธอเองนี่ล่ะที่ทำให้เรื่องราวมันขับเคลื่อนและพลิกผันไปเช่นนี้ ขณะเดียวกัน เราก็ได้เห็นพัฒนาการของ Ignacio ด้วย จากชายหนุ่มที่มีอำนาจและควบคุมทุกอย่างได้ สู่การสูญเสียความควบคุมในแต่ละสิ่งแต่ละอย่างไปทีละน้อย เพราะความใจร้ายของเค้าที่มีต่อ Amada และความลุ่มหลงหรือความรักที่เค้ามีต่อ Eva ชายหนุ่มคนรักนั่นเอง ฉากจบของเรื่องจึงเป็นอะไรที่ดีงามมากๆ มันเจ็บปวดกันไปทุกฝ่ายจริงๆ

.
ยอมรับว่านี่เป็นหนังที่เราใช้เวลาดูนานมาก เพราะต้องกด Pause หยุดเป็นพักๆ ด้วยความบีบคั้นทางอารมณ์และลุ้นจนเหนื่อยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างทางไหม ก็นะ ตัวละครเกย์ที่ต้องปิดบังซ่อนเร้น แถมยังมีภรรยาสาวที่สู่ยิบตาแบบนี้ มันไม่ได้ทำให้เราหายใจได้ทั่วท้องตลอดเรื่องหรอก ยิ่งมวลอารมณ์กรุ่นๆ ลอยฟุ้งในเรื่องมากเท่าไหร่ เราก็อยากขอเวลานอกหยุดพักหายใจหายคอมากเท่านั้น และเมื่อฉากไคลแม็กซ์ของการจับกุมปาร์ตี้ชายแต่งหญิงมาถึง เราก็น้ำตาไหลไม่หยุด แล้วก็ทนไม่ไหวจนต้องเบือนหน้าหนี ในคืนวันที่ชาวเกย์ในยุคก่อนต้องหลบซ่อนตัวเอง ยอมแต่งงานมีลูกเพื่อทำตามหน้าที่หรือกรอบที่สังคมกำหนดและคาดหวัง การมารวมกลุ่มกันเช่นนี้เป็นเรื่องเลวร้ายถึงขนาดต้องลงโทษแบบนั้นเชียวหรือ เสียงคร่ำครวญของพวกเค้า “ลูกฉันต้องรู้แน่ๆ ทำยังไงดี” ใบหน้าอันเรียบเฉย แต่แววตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น หรือใบหน้าที่ยืนหยัดด้วยความทะนง แม้จะต้องถูกลดศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ลงก็ตาม มันสั่นสะเทือนความรู้สึกของเรามาก โดยเฉพาะวิธีการที่ผู้กำกับอย่าง David Pablos เลือกใช้ฉลาดและดีงาม ... ดีงามจนต้องเบือนหน้าออกจากจออย่างที่บอก

.
เหตุการณ์ครั้งนั้น (17 พฤศจิกายน 1901) กลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่และโจษจันกันไปทั่วเม็กซิโก และการจับกุมนั้นก็ด้วยความผิด “มีการรวมตัวกันของเหล่าผู้ชายที่แต่งกายเป็นผู้หญิง ซึ่งถือเป็นการละเมิดศีลธรรมและมารยาทอันดี” ซึ่งถือว่าเป็นการเปิดเผยเรื่องคนรักเพศเดียวกันบนพื้นที่สื่อเป็นครั้งแรกในเม็กซิโก และในเวลาต่อมามันก็เป็นเชื้อไฟในกระบวนการเรียกร้องเพื่อสิทธิ LGBTQ+ ในเม็กซิโกด้วย ถึงแม้ว่าในช่วงเวลาดังกล่าว ผลกระทบของคดีการเต้นรำของชาย 41 คนนี้ จะทำให้สังคมยุคนั้นมองความเป็น LGBTQ+ คือสิ่งผิดบาปรุนแรง ถึงขนาดว่าเลข 41 คือตัวเลขอัปมงคล ชาวเม็กซิโกจะไม่จัดงานวันเกิดในปีที่ 41 ไม่มีบ้านเลขที่หมายเลข 41 ไม่มีห้องพักในโรงแรมหมายเลข 41 ฯลฯ แต่ในทุกวันนี้ ด้วยการต่อสู้เคลื่อนไหวอันยาวนาน ที่ทางของ LGBTQ+ ในเม็กซิโกได้ถูกขยายขอบเขตไปกว้างขวางกว่าเดิมมากแล้ว โดยเฉพาะการมีกฎหมายรองรับการแต่งงานของคนรักเพศเดียวกัน (แม้จะมีเพียง 18 รัฐ จาก 31 รัฐ ที่จดทะเบียนแต่งงานกันได้ แต่กฎหมายนี้ก็ครอบคลุมสิทธิทั่วประเทศ)

.
ชม Dance of the Forty One ได้ทาง Netflix 
อ่านบทความอื่นๆ ได้ที่ เพจ ชีวิตผมก็เหมือนหนัง