อ่านแล้วนึกว่าตัวเองละเมอเขียนกระทู้ 555 แต่เอาเป็นว่าเราก็มีน้องชาย น้องชายที่มีนิสัยเป็นผีตู้เย็นมาแต่ไหนแต่ไร ที่สำคัญนางกินของทุกคนไม่เจาะจงว่าแค่ของเราหรือของใครคนใดคนหนึ่ง โดยเวลากินอะไรจะกินจนหมด ไม่ว่าจะมากน้อยแค่ไหนก็สามารถกินได้เกลี้ยงกริบอย่างเหลือเชื่อ

โกรธมั้ย.. โกรธค่ะ โกรธมาก แต่คนที่โดนบ่อยสุดคือพ่อเราค่ะ ชอบกินถั่ว ชอบกินขนม และน้ำอัดลม ที่สำคัญผลไม้จะทานก็ต่อเมื่อแช่ตู้เย็นเท่านั้น พ่อเราจึงกลายเป็นคนที่โวยวายเรื่องของกินหายบ่อยที่สุดในบ้าน น่าสงสารเนาะ  ทีนี้พอเราเห็นคนที่เจออะไรหนักกว่าเรา เราก็จะใจเย็นขึ้นค่ะ 555

วิธีแก้ของเราคือซื้อเผื่อค่ะ ซื้อเผื่อไปเลยเพื่อความสบายใจ ถ้ามันแพงหรือไม่แน่ใจว่าจะมีคนในบ้านอยากทานไหมก็ให้ถามก่อนซื้อค่ะ แต่สุดท้ายเราก็ย่อมทราบดีที่สุดว่าคนในบ้านเรา ใครทานอะไรหรือไม่ทานอะไรอยู่แล้วถูกไหมคะ เป็นการตัดปัญหาในเบื้องต้น

ทีนี้พอได้ของมาอยู่ในมือแล้วสิ่งสำคัญคือ "การสื่อสารระหว่างกัน" ขอให้แสดงน้ำใจและให้เกียรติค่ะ บอกให้สมาชิกในบ้านทราบว่าอันนี้เราซื้อ เราไม่ได้หวงนะ เราซื้อมาเผื่อแล้ว เรารู้ว่ามันอร่อยและอยากให้ทุกคนได้ทาน แต่ขอให้เก็บไว้ให้เราทานด้วย อย่างน้อยก็ 1/4 ของที่ซื้อมานะ

วิธีนี้ใช้ได้ผลค่ะ พอผีตู้เย็น(น้องชาย)ทำงานหาเงินเองได้ก็จะแสดงน้ำใจเรื่องของกินกับเราและคนในครอบครัวเช่นกัน เพราะเราชัดเจนเรื่องของกินทุกครั้ง ครอบครัวเดียวกันอย่าหวงของกิน ไปไหนมาเจอของอร่อยของดีให้ซื้อเข้าบ้าน ใครอยู่นอกบ้านกำลังจะกลับบ้านให้โทรถามคนที่บ้านทุกครั้งว่าทานข้าวรึยัง อยากทานอะไรไหม เพราะมันคือการแสดงความรักความห่วงใย

อาจฟังดูโอเวอร์แต่เรามองว่าของกินหรืออาหารคือสัญลักษณ์ของการมีชีวิต คุณจะให้อาหารกับสิ่งที่คุณเห็นคุณค่าในการมีชีวิตอยู่ของเขา คนจีนเจอกันจึงมักถามว่า "กินข้าวรึยัง" ดังนั้นกับคนในครอบครัวห้ามหวงของกินค่ะ อยากกินให้ขอ และถ้าเป็นขนมหรือน้ำอัดลมที่ซื้อได้ทั่วไปให้ซื้อมาคืนอย่านานข้ามวัน แต่ถ้าเห็นว่าเป็นของกินแปลกๆ อย่าถือวิสาสะทานหมดจนเจ้าของไม่ได้ทานเท่านั้นเอง