ทำไมแม้ถึงโมโหร้ายขนาดนี้?

เรื่องนี้เกิดจากชะอมค่ะ ยายเราเด็ดชะอมใส่ถาดมาให้วางไว้ที่โต๊ะกินข้าวหน้าบ้าน(เป็นหน้าบ้านแบบปิดนะคะ)แล้วทีนี้เราพึ่งจะลงจากลู่วิ่งมาก็เลยนั่งพักสักหน่อย แม่เราที่นอนอยู่บนโซฟาก็บอกว่า “ถ้าออกไปข้างนอก(หน้าบ้าน)เก็บชะอมใส่ถุงให้ด้วยนะ” (คือตรงที่เรากะแม่อยู่เป็นห้องรับแขก)เราก็ตอบค่ะแล้วก็คิดว่าเดียวนั่งสักแป๊ปก็จะออกไปเก็บให้ และแม่ก็พูดขึ้นมาอีกรอบซึ่งยังผ่านไปไม่ถึง2นาที เราก็แบบ “หนูพึ่งลงมาจากลู่ก็เลยนั่งแปปนึงอ่ะค่ะเดี๋ยวไปเก็บให้นะคะ” สักแปป(แปปจริงๆ)แม่เราก็ลุกขึ้นไปเก็บเองค่ะแบบสีหน้าโมโหมาก แบบมากๆ พอเราเดินตามออกไปเค้าก็พูดว่า “จะตามมาทำไม!(แบบตะคอก)บอกแล้วใช่มั้ยใช้อะไรให้ทำเลยไม่ใช่มาหาข้ออ้างแบบนี้! บอกว่าพึ่งลงจากลู่แต่ก็นั่งไม่ยอมลุก!” ทีนี้พอเราเห็นแม่เป็นแบบนี้เราก็เลยขอโทษ(เพราะมันก็ผิดที่เรา)แล้วก็เดินไปล้างกะทะ เราวางโทรศัพท์ไว้ที่เก้าอี้ แม่ก็เดินไปหยิบทำท่าเหมือนจะขว้างทิ้งแล้วบอกว่า “ทิ้งมันเลยมันซะเลยดีมั้ย!”(จริงๆเค้าพูดเยอะกว่านี้นะคะแต่เราจำได้เท่านี้)แล้วก็วางโทรศัพท์เราแรงๆอ่ะค่ะ

เรายอมรับค่ะว่าเราเป็นคนผิดแต่ที่เราไม่เข้าใจคือแม่เค้าโมโหเยอะมากๆ สายตาเค้าน่ากลัวมากค่ะทำไมถึงต้องใช้อารมณ์ขนาดนี้ทั้งๆที่บางทีบางเรื่องมันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมากเราไม่เข้าใจค่ะ

หรืออาจจะเป็นเพราะอายุมากขึ้นคะตอนนี้แม่เราอายุ43แล้วค่ะ