ชีวิตนี้มีฝันแต่ก็ได้แค่ฝัน ไม่มีแรงผลักดัน

กระทู้นี้ผมอยากจะมาเล่าเรื่องจากส่วนหนึ่งในชีวิต

คือผมมีความฝันและความตั้งใจหลายอย่างในชีวิต และอยากจะทำฝันให้เป็นจริงมาก แต่สภาพแวดล้อมในครอบครัวและญาติๆไม่มีแรงผลักดันหรือสนับสนุนความฝันเลย

ผมอยู่ในหมู่บ้านในชนบทของภาคเหนือ ตั้งแต่เด็กมีความฝันอยากเป็นเชฟมาก และเริ่มฝึกฝนทำขนมตั้งแต่อายุ 12ปี แต่ก็ต้องมาหยุดทำประมาณ เกือบ 4ปี เพราะญาติและครอบครัสไม่เคยสนับสนุนให้ทำเลย และคิดว่ามันเสียเงินที่เอามาทำอะไรแบบนี้ แต่ปัจจุบันผมก็ได้กลับมาทำต่อตามความชอบและความสามารถของตัวเอง ผมเคยไปเรียนสาขาหนึ่งของมหาวิทยาลัย แต่มันไม่ใช่ความชอบหรือความฝันที่เรารักและอยากทำจริงๆ ก็เลยออกมา แล้วมาทำขนมและเก็บเป็นผลงานต่อ แต่ก็เหมือนเดิม ทุกๆคนก็ไม่สนับสนุนความชอบนี้เหมือนเดิม บอกว่าเสียเวลา ทำไมไม่ไปหางานอะไรทำๆไปก่อน แต่ผลก็ไม่สนใจคำพูดนั้นและยังยืนยันจะทำต่อไปในสิ่งที่รัก
ผมเคยคิดอยากจะไปเรียนในสายอาชีพหลังจบม.3 แต่ครอบครัวและญาติก็ไม่ส่งเสริมให้ไปเลยต้องต่อม.4 สายภาษาอังกฤษ ในระดับมหาวิทยาลัยตอนแรกก็อยากจะไปสายครัวแต่เราก็ไม่ค่อยได้สนใจอาหารคาวเท่าไร อยากจะไปทางขนมให้ลึกที่สุดระดับสูงๆ ศาสตร์ต่างๆ ผมก็ฝึกเองจากpastry chefหลายๆคนที่สอน และผมก็จะรอเงินก้อนตอนอายุ20 อีกไม่กี่เดือนนี้ อยากจะไปลงเรียนคอร์สBakery&Patisserie ที่ดูไบ 6เดือน เพื่อจะเอาใบตรงนั้นไปยื่นสมัครงานตามโรงเเรม(ถ้ามีโอกาส) และอยากจะหางานทำที่นั่นเลย เพราะที่ไทยผมคยส่งไปหลายที่แล้ว เขาแทบจะไม่รับคนอายุน้อยๆเลย อีกอย่างคือ ไม่มีรถของตัวเองเลย ญาติๆก็ได้แต่พูดให้ไปหางานทำ แม้แต่รถก็ยังไม่มีและไม่ให้ยืมด้วยเลย
ผมเลยคิดว่าถ้าอยู่ประเทศนี้คงต่อไปกับการบริหารประเทศของชุดนี้ คงจะต้องแย่กับชีวิตแน่ เลยจะไปวีซ่านักเรียนแล้วไปเอาชีวิตรอดที่นั่นเอา
แต่ผมก็คิดว่า เมื่อจะเอาเงินไปเรียนตามความฝัน ยิ่งต่างประเทศ ญาติคงจะไม่สนับสนุนอีก และคงจะปิดกั้นความฝันนี้ตลอดไป อยากทำอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากเรียนอะไรก็ไม่ได้เรียนตามที่หวัง เหมือนอยู่กับความฝันที่คงไม่มีวันได้เป็นจริง เพราะคนที่ไม่มีความฝันพยามยามดึงเราไว้ที่เดิม